دفتر خاطرات فورومـی ها! [آرشیو] - فوروم ایران آمریکا

اون وقتا کـه جوون بودیم شبها با بچه ها بیرون مـی ماندیم و از همـه چی حرف مـی زدیم و قایمکی سیگار مـی کشیدیم . قدیمی ترین وافور کشف شده در جهان متعلق به چه زمانیه جای همـه شون خالیست الان. پاتوقمون هم دم خانـه یکی دوستان بود کـه اون موقع نقل مکان کرده بودند ولی ترک عادت رو کـه دیگه خودتون نتیجه اش رو مـی دونید. خلاصه اون وقتها مد شده بود هر کی فول مـی کرد (یعنی توی گفتار خطای لپی انجام مـی داد) سریعاً گفته مـی شد : ((آقا اینو یـادداشتش کنید)) و تا مدتها اون فول ورد زبونمون بود . یک شب وقتی اونجا نشسته بودیم و طبق معمول مشغول صحبت ، یکی از بچه ها یک فول اساسی انجام داد و ما همگی با هم دم گرفتیم کـه یـادداشتش کن. یک دفعه درب حیـاط باز شد و زن صاحبخانـه با عصبانیت اومد بیرون و گفت : ((یـادداشتش کنید توی گور پدرتون ، یـادداشتش کنید توی گور مادرتون ، حالا اومدیم بچه یـه بادی ازش درون رفت شما اینقدر زود حتما یـادداشتش کنید. البت مستراح رو گذاشتن به منظور توالت )). و ما کـه ماتمون بود تازه متوجه شدیم کـه محل استقرار ما پشت توالت آن بنده خدا بوده هست . از اون بـه بعد دیگه سعی کردیم هر چیزی رو هر جایی یـادداشت نکنیم.

از دوستان کـه خبری نشد:33: یـه خاطره دیگه از خودم:
چند روز پیش بعد از بحثهای فراوان! تصمـیم گرفتیم شب بریم استخر.قرار بود چهار نفری بریم کـه لحظات آخر دو نفر از یـاران گرمابه بـه علت حضور درون جلسه عقد قرارداد! کـه سهمـی هم بـه ما مـیرسید غیبتشون رو اعلام و من موندم و یک دوست دیگه.زنگ زدم گفتم فلانی مـیگه ما نمـیتونیم بیـایم،دوستمم با کلی این پا اون پا گفت خیله خب خودمون مـیریم،ولی راستشو بخواین نـه به منظور من دل و دماغی مونده بود نـه به منظور اون،فقط به منظور گرفتن حال دو نفر غایب مـیخواستیم بریم!
ساعت نـه کـه اولین سانس داشت شروع مـیشد رسیدیم دم درون استخر دیدیم ماشالله چند برابر ظرفیت استخر فقط منتظرن کـه برن تو،حالا چند نفر تو بودن الله اعلم!مجبور شدیم برگردیم.کمـی کـه از استخر دور شده بودیم دیدیم ماشین خاموش شد،بله بنزین تموم کرده بودیم و داشتیم ماشینو هل مـیدادیم و مردم هم فکر مـی ماشین خراب شده و خلاصه آبروی شرکتی کـه با هزار آرزو ماشینو تولید کرده بود رو بردیم.رفتیم و ساعت 11 برگشتیم بـه امـید اینکه دیگه مردم رفتن خونـه هاشون و فقط مائیم کـه مـیتونیم که تا یک نصفه شب بیرون بمونیم ولی بـه معجزه بیکاری ایمان آوردیم و دو برابر جمعیت قبلی رو دم استخر دیدیم.
بازهم دست از پا درازتر داشتیم برمـیگشتیم کـه یکی از دوستای قدیمـی رو دیدیم.گفت خونـه خالیـه!ما هم کـه تا یک نصفه شب برگه مرخصی داشتیم رفتیم خونـه اونا و گل گفتیم و یکم خلاف کوچولو کردیم.خوشحال از اینکهی نفهمـیده ما کجا بودیم و کلی هم حال کردیم برگشتیم خونـه و تو راه انقدر بـه خودمون تلقین کردیم کـه تو استخر بودیم کـه خودمون هم باورمون شد ولی چشمتون روز بد نبینـه همـین کـه من خواستم وارد خونـه بشم مادر گرامـی رو دیدم کـه داشت منو بو مـیکرد،گفت سیگار کشیدی؟من گفتم:"yokh baba da,maya man sigar chakanam?"(نـه بابا،مگه من سیگار کشم؟)گفت برو بخواب فردا حرف مـیزنیم.
با ناراحتی ساختگی رفتم بخوابم چون مـیدونستم صبح با یکم زبون بازی مـیشـه قضیـه رو حل کرد ولی بـه نظرتون صبحش چی شد؟
صبح پدر و مادر عزیز کـه قبل از من از خواب بلند شده بودن ساک منو باز کرده بودن و مایوی خشک من بـه تمام سوالات جواب داده بود!

ممنون از آقا احد بـه خاطر اين پست خوب. بـه خدا خبر نداشتيم احد جان! وگر نـه پايه بوديم.
و اما يكي بود يكي نبود....
داستان بر مي گرده بـه حدود دو دهه قبل، هنگامي كه دانش آموز دوره دبيرستان بودم. اولين روز سال تحصيلي بود و كوچكم قرار بود بـه كودكستان بره. من ماموريت پيدا كردم كه قبل از رفتن بـه دبيرستان، خانوم بزرگ(!!!) را تحويل مربي كودكستان بدم و ساعت 12 هم بعد از مدرسه دنبالش برم و ببرمش خونـه. ياد اوري كنم كه ما توي خونـه بـه اين كوچولو مي گفتيم "خانوم بزرگ" آنـهم بـه خاطر حرف هاي گنده تر از سن و سالش كه معمولا ازش مي شنيديم.
بر خلاف خيلي از بچه ها كه روز اول مدرسه يا كودكستان كمي بد اخلاقي و غريبي مي كنند، اما كوچولوي من خيلي هم خوشحال و سر زنده بود و خيلي راحت دست مربي شو گرفت و به خانوم مربي فرمان داد : "بريم تو ديگه!"
خانوم مربي خوش رو هم با لبخند ، رو بـه من كرد و پرسيد اسمش چي بود؟ که تا خواستم دهن باز كنم ، م با صداي نسبتا بلند گفت:" خودم مي گم! خودم ميگم!" من هم ديگه چيزي نگفتم و خداحافظي كردم و رفتم. م اونوقت كه حدود 5 سال داشت حرف "ر" را "ل" تلفظ مي كرد و اتفاقا درون اسم كوچك او و نام فاميلي خانواده ما حرف "ر" هست و او گاها از تلفظ نام خود بـه همين دليل طفره ميرفت. برام جالب بود كه اين بار خودش داوطلب شد خودش رو معرفي بكنـه. موضوع رو بـه حساب هيجان كودكستان گذاشتم.
ظهر شد. رفتم دنبالش. دم درون كودكستان يكي ديگر از خانوم هاي مربي ايستاده بود و يكي يكي از پدر و مادر ها يا وابستگان اسم بچه ها رو مي پرسيد و بر اساس ليستي كه داشت از داخل كلاسشون صداشون مي زد و تحويل بستگان مي داد. نوبت من كه شد اسم م رو گفتم. نگاهي بـه ليست انداخت و چند بار ورق زد. با تعجب اسم رو دوباره از من پرسيد و باز ورق زد. نگران شدم. پرسيدم چيزي شده؟ با تعجب و كمي من و من گفت: والا همچين اسمي نداريم!
قلبم داشت مي ايستاد! تقريبا با صداي بلند گفتم: اما خانوم من خودم اينجا بچه رو تحويل مربيش دادم! مگه ميشـه!
خانوم مربي من رو بـه آرامش دعوت كرد و گفت با هم توي كلاس ها نگاهي بكنيم. حتي گفت شايد كس ديگه اي از خانواده اومده دنبالش! اما موضوع اينجا بود كه اصلا چنين اسمي درون ليست نبود!
وارد كودكستان شديم. درون اولين كلاس يك چهره آشنا ديدم. همون خانوم مربي كه صبح م رو تحويلش داده بودم. سريع بـه مسئول كودكستان نشونش دادم و گفتم ايشون صبح كوچك من رو تحويل گرفته. مسئول هم موضوع را از مربي جويا شد و پرسيد آيا بچه رو صبح تحويل گرفته؟ مربي جواب داد :"بله! ايشون برادر سوسن جان هستند. فقط موضوع اينـه كه بعد از اينكه ايشون تشريف بردند ما فهميديم اسم سوسن جان تو ليست ثبت نامي ها نيست و البته ما فعلا اسمش رو اضافه كرديم که تا تكليف روشن بشـه!"
گفتم:" چي ؟ سوسن كيه خانوم! اسم من سوسن نيست! "
مربي:" مگه ميشـه؟ خودش گفت اسمش سوسنـه! خودشم تو كلاسه بفرمائين!"
حيرت زده وارد كلاس شديم! بله خودش بود! اما روي برگه اي كه بـه لباسش الصاق شده بود نوشته بودند:"سوسن سياسي!!!!" كه هيچ ربطي نـه بـه نام او داشت، نـه بـه نام خانوادگي ما!
خوشحال از اينكه او را سالم مي بينم، اما هاج و واج از چيزهائي كه مي شنوم پرسيدم:"خانوم كي گفته اسم اين بچه سوسن سياسيه؟"
خانوم مربي گفت:"به خدا خودش گفته. اتفاقا اسمش تو ليست ثبت نامي ها هم نبود و ما هم تعجب كرديم"
اسم واقعي كوچكم را گفتم و اتفاقا اين نامي بود كه درون ليست ثبت اصلي نامي ها بود. اما درون ليست حاضرين امروز نبود. پرسيدم: "عزيزم اين چه اسميه بـه خانوم گفتي؟"
در گوشم گفت:" اااا! حالا هيچي نگو ديگه! اسم خودمو بگم اينا مي فهمن من نمي تونم بگم "ر"! وايستا اينا منو سوسن صدا كنن!" (البته خودش باز هم "ر" را "ل" تلفظ كرد!)
اونوقت بود كه فهميدم چرا صبح نگذاشت اسمش رو من بـه مربي اش بگم! كاملا با هوش سرشار خودش برنامـه رو از قبل طرح كرده بود که تا ضعف خودش را رو نكنـه! خيلي هم سياستمدارانـه اين كار رو كرد و البته نام فاميلي "سياسي" هم اين ابتكار رو تكميل ميكرد. خودش نشون مي ده كه درون جامعه ما حتي كودكان بعد از انقلاب هم سياسي كارند!
خانوم مربي مـهربون چند دقيقه صرف كرد که تا براي كوچولوي من توضيح بده كه اسم خودش خيلي از اسمي كه انتخاب كرده قشنگ تره و اينكه زبونش يه كم ميگيره اصلا مـهم نيست و خيلي زود مثل خيلي از بچه هاي ديگه رفع ميشـه.
اما اسم "سوسن سياسي" درون خانواده ما ماندگار شد و هنوز هم گاهي اوقات درون جمع خانواده كاربرد پيدا ميكنـه و كلي مي خنديم. البته "سوسن سياسي" كوچولوي ديروز، "خانوم دكتر سوسن سياسي" امروز هستند كه آسيستان دوره تخصصي پزشكي درون يكي از دانشگاه هاي مطرح كشور بوده و ي دارند بـه سن و سال "سوسن سياسي" داستان ما.
با تشكر

این خاطره رو از قول یکی از آشناها براتون تعریف مـی کنم:
خانم دکتر آشنای ما کـه تازه فارغ التحصیل شده بود به منظور گذراندن دوره طرح پزشکی بـه یکی از روستاهای دور افتاده رفته بود که تا در خانـه بهداشت آنجا خدمت کند. بـه دلیل جمعیت کم منطقه، خانـه بهداشت مشتری خاصی نداشت. فقط دو پیرزن بودند بـه نام خدیجه خانم و مرضیـه خانم کـه هر چند وقت یکبار بدون هیچ دلیلی راه مـی افتادند و مـی آمدند خانـه بهداشت. کمـی با خانم دکترحال و احوال مـی د و از هر دری صحبت مـی د. آخر سر هم مـی خواستند فشارشان را بگیرد. خانم دکتر اوایل از دست آنـها ناراحت مـی شد کـه چرا بی خود وقتش رو مـی گیرند. اما بـه مرور بـه آمدنشون عادت کرد. که تا اینکه بعد از مدتی یک روز خدیجه خانم بـه تنـهایی بـه خانـه بهداشت آمد. خانم دکتر بعد از اینکه فشارش رو گرفت، علت غیبت مرضیـه خانم رو پرسید. خدیجه خانم جواب داد: «خانم دکتر، راستش رو بخواید مرضیـه امروز مریض بود، نتونست بیـاد!»

بعضی وقتها یک اتفاقهایی تو زندگی آدما مـیافتده کـه هیچوقت فراموش نمـیکنـه. مثلا بنده چند سال پیش به منظور کاری از همسایـه طبقه پایین خونمون دریل امانت گرفتم. همسایـه گرامـی دریلش را تو یک کیسه مشکی نگهداری مـیکرد و در همان کیسه بـه بنده امانت داد. من هم بعد از انجام کارم اونو تو همون کیسه پلاستیکی مشکی و در کنار درون خانـه گذاشتم که تا جلوی چشم باشد کـه آنرا زود برگردانم. اما چند روزی گذشت و بنده از تنبلی دریل امانتی را بـه همسایـه بعد ندادم. که تا اینکه یک روز عصر از سر کار خسته و کوفته بـه خانـه رسیدم. زنگ خانـه را زدم و عیـال بنده درون را باز کرد. همسایـه گرامـی را دم درون منزلش دیدم کـه عازم رفتن بیرون بود. از ایشان بابت تاخیر درون برگشت دریل عذرخواهی کردم و ایشان گفت مشکلی نیست و نیـازی بـه اون ندارد. اما بنده تاکید کردم کـه کارم تمام شده و آنرا درون اسرع وقت بعد خواهم آورد. از آنجاییکه ایشان عازم بیرون بود با هم خداحافظی کرده و ایشان از درون بیرون رفت و بنده نیز بـه منزل خود درون طبقه دوم رفتم. بمحض وارد شدن عیـال محترمـه را با یک کیسه درون دست دیدم. کیسه را بهم داد و گفت ببرش پایین! بنده کیسه را از ایشان گرفته بـه طبقه پایین رفتم درون ساختمان را باز کردم و رفتم بیرون. همسایـه طبقه پایین هنوز دم درون بود. مجددا سلام کردم و گفتم آمدم کیسه آشغال را بزارم بیرون. بعد کیسه را درون قسمت زباله ها گذاشتم، با همسایـه خداحافظی کرده و آمدم داخل منزل خود. شب موقع شام کـه با عیـال مشغول صحبت بودیم یکدفعه گفتم ای وای دوباره یـادم رفت دریل همسایـه را ببرم پایین. همسر بنده گفت یـادت رفت ببری پایین؟!! بعد اون چی بود کـه بهت دادم ببری! ناگهان برق 400kV از بنده پرید و تازه فهمـیدم کـه با دستان خود دریل همسایـه را داخل زباله ها گذاشتم. سریعا بـه پایین رفتم ولی ماشین زباله جمع کنی حدود یکساعت قبل همـه زباله ها را همراه با دریل همسایـه بنده بود. جالب هست که من دریل همسایـه را جلوی چشم خودش تو زباله ها انداختم و هر دومون بیخبر از این سوتی بزرگ بنده! خلاصه این سوتی بـه قیمت خرید یک دریل تمام شد، البته نـه به منظور خودم بلکه به منظور همسایـه محترم!

به مناسبت درون پیش بودن عید فطر یک خاطره جالب براتون از ایـام روزه داری تعریف مـی کنم.
پدر یکی از دوستان از اون آدمـهایی بود کـه کلاً مخالفه ، منظورم از اونـهایی کـه در هر چیزی توهم توطئه نظام رو مـی بینند. یکی از شبهای ماه مبارک کـه اونجا دعوت بودیم ، طبق معمول به منظور سحری بلند شدیم (قابل توجه سیب موز جان کـه ما رو جزء روزه اولیـها حساب نکند) و شروع کردیم بـه سحری خوردن ، از اونجایی کـه کمـی دیر هم بیدار شده بودیم، داشتیم با عجله مـی خوردیم کـه دیگه اعلام نزدیک بودن اذان از تلویزیون پخش شد و ما هم کشیدیم کنار کـه پدر دوستمون با اصرار و جدیت فراوان گفت :
بخورید ، بخورید . این پدر سوخته ها اذان رو زود مـی گن کـه مردم چیزی نخورند.

با این خاطره خوابزده عزیز من هم یـاد خاطره ای از پیرمردهای فامـیل افتادم. چند سال پیش یکی از کانالهای تلویزیون بـه مناسبت ایـام عید نوروز سریـالی سوری بـه نام مدیر کل پخش مـی کرد. تکرار آن هم حدود نیمـه شب پخش مـی شد. این فامـیل سالخورده ما کـه با همسرش زندگی مـی کند، یک شب بی خوابی بـه سرش مـی زنـه و با دیدن این سریـال کـه در اون قیـافه هنرپیشـه ها شبیـه هموطنانمان بوده فکر مـی کنـه سریـال ایرانی است. اما قسمت خنده دار ماجرا از وقتی شروع مـی شـه کـه تعدادی زن عرب رو بدون روسری مـی بینـه. اینجاست کـه هیجان زده همسرش رو بیدار مـی کنـه و مـی گه: «خانم چه خوابیدی کـه پهلوی برگشته!»

با سلام و تشکر از آقا احد بابت این تاپیک
خاطره من مربوط بـه زمان تحصیل هست یـه استادی داشتیم کـه رئیس دانشگاه ما هم بودند
ترم آخر بود و روزهای پایـانی ترم کـه یـه روز آقای دکتر شروع کرد بـه نصیحت که:
بچه ها شما دیگه حالا مـهندس شدید فردا هر کدوم مـیرید یـه جایی مشغول بـه کار مـیشید و همونطور کـه هم من و هم خودتون مـیدونید هیچی هم بارتون نیست!
توی شرکتی هم کـه مـیرید و مشغل بـه کا مـیشید از مدیر عامل بگیر که تا کارگر همـه مـیدونند کـه یـه مـهندس تازه کار چیزه زیـادی از شرایط واقع کار نمـیدونـه به منظور همـین حتما خیلی مراقب باشید چون معمولا کارگر خیلی خوشش مـیاد از مـهندسای کارخونـه مچ گیری کنـه و اگه یک سوتی بدید دیگه حرفتون توی اون شرکت خریدار نداره!
اگه یـه وقتی توی کارخونـه یکی از گارگرا صداتون کرد و بهتون گفت که:" آقای مـهندس! این دستگاه درست کار نمـیکنـه" و شما هم نمـیدونی مشکل دستگاه چیـه سادگی نکنید و بگید: " نمـیدونم!!" گفتن این جمله همانا و رفتن آبرو شما درون اون شرکت همانا!
بعد ادامـه داد : بدون اینکه ه روی خودتون بیـارید بـه اعتماد بـه نفس بگید " انسر شیت کیت این دستگاه دیسکانکت شده!" "به بچه ها مـیگم بیـان درستش کنن" و بعد سریع اونجا رو ترک کنید!!
با عجله برید با یکی از همکاراتون م کنید و سر از عیب دستگاه درون بیـارید. مدتی بعد عمدا یـه طوری از کنار اون کارگر رد بشید و چون حالا دیگه مـیدونید عیب چی بوده ازش بپرسید کـه مشکلش ]مثلا[ "خرابی واحد مراقبت دستگاه بوده " ؟ اگر گفت آره! با یک قیـافه حق بـه جانب بگید " بعد همون! انسر شیت کیت این دستگاه دیسکانکت شده بود!!!"
شک نکنید کـه از فردا شما تبدیل مـیشید بـه یکی از حاذق ترین مـهندسانی کـه این شخص درون تمام عمرش دیده و خیلی زود درون کل کارخانـه زبانزد مـیشوید!!
حرف اون روز استاد درون حد یک لطیفه گذشت اما خیلی زود وقتی وارد محیط کار شدم دیدم یکی از کاربردی ترین و کلیدی ترین نکاتی بود کـه من درون تمام دوران تحصیلم آموخته بودم!!
شاید باورتون نشـه اما با وجود اینکه چندین سال از اون داستان مـیگذره اون جمله (انسر شیته کیتش دیسکانکت شده!) هنوز هم بطور گسترده درون محیط کار استفاده مـیشـه و جالبتر اینکه خیلی ها از این منطق و روش استفاده مـیکنند اما فقط جمله ایی کـه استفاده مـیکنند با جمله استاد ما کمـی متفاوت هست!
یکی از همکارام کـه واقعا یکی کاربلدترین مـهندسای سایپا هست اسم این روش رو گذاشته : "منطق انسر شیتی!!" و اون رو با منطق فازی همطراز مـیدونـه!!!
پایدار باشید
الله حافظ!

با درود بـه همـه کاربران.
این خاطره ای کـه براتون مـیگم مربوط مـیشـه بـه سال 85. دایی حقیر مـهندس زمـین شناسی هست و درون پروژه های سدسازی کار مـیکند درون آن سال درون سد شـهریـار مـیانـه کار مـیکرد .من هم به منظور کار آموزی هر از چند گاهی پیش او کار مـیکردم که تا اینکه یک روز اعلام د کـه فرماندار قرار هست از سد بازدید کند ما هم خوشحال شدیم کـه امروز کار بی کار.
خلاصه ساعت 10 صبح بود کـه فرماندار و چندین نفر همراه رسیدند.بعد پذیرایی و تشریفات خاص ایرانی رفتیم سراغ اصل مطلب(بازدید). داییم نیز همراه فرماندار مسایل فنی و مـیزان پیشرفت کار را برایش توضیح مـیداد کـه رسیدیم سراغ دوربین ترازیـاب قبل از اینکه داییم بخواد توضیح بده آقای فرماندار کمـی خم شد و از دوربین نگاه کرد داییم با خجالت تمام و شرمندگی گفت خیلی خیلی ببخشید جناب دوربین را بر عگرفته اید.آقای فرماندار کلی خندید و به ما گفت: شتر دیدید ندیدید.

احد جان ببین آدم را مجبور بـه خاطره سازی هم مـی کنی . این چند روز و احتمالاً دو سه روز آینده را دارم روی یک خاطره توپ کـه البته شاید بعداً برایم اتفاق بیفتد کار مـی کنم. البته خودت کـه مـی دونی چیزی کـه زیـاده خاطره است. ولی بالاخره شان آقا احد رو کـه نمـی شـه با خاطرات دست چندم خراب کرد. خاطره حتما آه توپ توپ باشـه کـه احد آقای گل بگه بـه این علفای زیر پا مـی ارزید. بعد همچنان منتظر باشید......

خوابزده عزیز بابا خاطره ساز بابا خاطره گو بابا استاد من کـه منتظر شنیدن خاطره شما هستم و کلی از طنز شما لذت مـیبرم.
در ضمن که تا یـادم نرفته بگم یک مطلبی مـیخوام بنویسم درون تایپک چرت و پرت;شاید باور نکنی ولی قسمتی را هم مـیخواستم بـه شما اختصاص دهم کـه دیدم نمـیشـه زشته بالاخره کوچیکی گفتن بزرگی گفتن.مطلب هم درون مورد تحریمـهای آمریکا علیـه ایرانـه!
در آخر حتما بگم این خاطره حبه قند من واقعی بودا باور کنید!

چرا من اینجا رو ندیده بودم!؟
خیلی وقت بود دنبال دفتر خاطرات مـی گشتم کـه دست احد آقا درد نکنـه جورش کرد
سال سوم دبیرستان بودم ، یـه معلم هندسه داشتیم کـه کمـی که تا قسمتی گیج بود
یـه جوری درس مـیداد کـه خودش هم نمـی فهمـید، چه برسه بـه ما کـه جز شیطنت چیز دیگه ای تو مغزمون جا نداشت
من یکی از نفراتی بودم کـه سر امتحانات از نوع ریـاضی منبع تقلب بودم
نـه اینکه با خودم تقلب داشته باشم هااااااااااااا
نـه، خوب مـی رسوندم
وسطای امتحان بود کـه دیدم یکی از بچه ها داره صداهای نامفهوم! تولید مـی کنـه
یـه نگاه انداختم دیدم التماس دعا داره
من این سر کلاس بودم و دوستم اون سر کلاس
برگه های چرک نویس هم چون بود ازمون مـی گرفتن و نمـیشد ازش استفاده کرد
با توجه بـه شناختی کـه از معلممون داشتم فرمول مذکور رو رو پاک کن نوشتم و دادم بـه معلمم و گفتم فلانی پاک کن مـیخواد
دبیر مذکور هم بـه ذهنش نرسید کـه بگه این همـه آدم! از تو نزدیکتری نبود کـه ازش پاک کن بخواد!؟
پاک کن رو گرفت و رفت پیش دوستم و پاک کن رو داد بهش
تا اومدم یـه نفس راحت بکشم شنیدم کـه دوستم گفت، من کـه پاک کن نخواستم!
شانس آوردم کـه معلممون واقعا گیج بود، سریع بـه گفتم مگه پاک کن نخواستی و یـه اشاره کردم کـه موضوع رو گرفت و ماجرا ختم بـه خیر شد

این یکی مربوط بـه خودم نیست و دست اوله
مـی ترسم یـادم بره به منظور همـین زود مـیگم و نگه نمـی دارم به منظور بعد
خانواده ما یـه سری نوابغ داره کـه تعدادشون هم کم نیست و هم فوق العاده شر و شیطونن و هم پررو
دایی پدر من تازه مرحوم شدن
خانم ایشون دو که تا دارن کـه شوهر هر دوتاشون قبل از این فوت شدن
بعد از فوت دایی گرامـی این دو تو خونـه شون موندگار شدن
حتما مـی تونید تصور کنید کـه هر سه سن بالاو با کلی مریضی و ...
چند روز پیش یـه آقای آمپول زنی رو آورده بودن کـه به بزرگتر آمپول بزنـه
یکی از این نوابغ کـه پسر دایی بابام مـیشـه بـه آقاهه مـیگه کـه حاجی، سه تاشونم مجردن، ببین هر کدومو خواستی وردار و ببر
اون بنده خدا هم یـه کم شرمنده مـیشـه و مـیخنده و به شوخی مـی گیره و مـیره آمپولشو مـیزنـه و قصد رفتن مـی کنـه که
این آقای نابغه مـی گیرتش و مـیگه نمـیشـه حاجی، حتما یکیشونو ببری و ...
خلاصه حتما اونجا مـی بودید و مـی دید کـه چه خنده بازاری بود

احد جان این خاطره مربوط بـه همـین امروزه (11/9/88)
در تاکسی نشسته بودم کـه یکی از مسافرین چنین تعریف کرد:
دیروز جهت خرید خرگوش به منظور بچه ام بـه یک فروشگاه خرید حیوانات مراجعه کرده بودم. وقتی قیمت یک عدد خرگوش رو پرسیدم ، فروشنده گفت : 12000 تومان.
بهش گفتم : ای بابا، دوستم از جایی خریده بود 6000 تومان . کـه فروشنده بلافاصله جواب داد : آره ، اونا خرگوشـهاشون چینی اند!!!، بـه درد نمـی خورند.

خاطره ي برادر بزرگمـه كه درون تجمع يكي از اعدامـهاي سال 68 درون كردستان كه درون ملاء عام برگزار مي شد شركت كرده بود.فرد پاي چوبه ي دار كه ستون زيرش توسط سرباز كنار زده مي شود خودشو خيس مي كنـه و تو همين موقع كه برادرم 7-8 سالي داشته بـه پدرم ميگه :بيچاره آبروش رفت!
در شـهر ما!شـهركي وجود داره مختص افراد نظامي و غيربومي! كه توسط سيم خاردار از محوطه ي اطراف جداشده .راهنمايي بودم كه همراه چند نفر از دوستان جهت گردش بيرون رفتم. اتفاقا مسير ما طوري بود كه از كنار سيم خاردار بايد پايين مي رفتيم كه حدودا 300-400 متري ميشد.اواخر ظهر بود كه از همان مسير قبلي بازگشتيم.متوجه چند نفري لباس شخصي شديم كه با شكمـهاي گنده دارن بهمون نزديك ميشن.خداييش ترس برمون داشت چون ذكر خير لباس شخصي ها را زياد شنيده بوديم.ولي وقتي كه نزديك شدند و متوجه وسايل تفريحيمون شدند حرف زدنشون نرم شد و گفتن بچه ها گردش رفته بوديد؟خب جواب ما هم بله بود با چه لرزشي.يكي از دوستانمون كه پيك نيك سفيد رنگي زير بغلش گذاشته بود و تقريبا هوا تاريك شده بود يكي از لباس شخصي ها ازش پرسيد توپ واليبالم كه داريد و در همون لحظه هم بـه پيك نيك اشاره مي كرد.دوستم كه زهرش تركيده بود از ترس گفت آره ولي گازش كمـه!

اول مطلب بایستی عرض کنم کـه عجب انسانـهای خسیسی درون دنیـا یـافت مـیشوند!!!
یک دوستی دارم کـه بعد از چند سال دوندگی و این ور اون ور زدن بالاخره توانست با استفاده از موقعیت سنجی خودش حدود 300 که تا 500 مـیلیون پول بی زبان آنـهم از نوع تومان آن بـه دست آورد ولی دیروز مطلبی نقل مـیکرد کـه حاکی بود کـه ایشان با تاکسی طی مسیر مـیکند!واقعا شما اگر باشید بـه این آدم چه مـیگویید؟همانی کـه چندین ماه پیش بـه من قول داده کـه خاطره ای ساخته و نقل کند هنوز درون پیچ و خم بوروکراسی کمرخویش درمانده است...عجبا...
اما خاطره من:
چند ماه پیش سه نفر را سوار ماشین کرده بودم کـه هم ثوابی نصیب شده باشد هم پول بنزینی بـه جیب مبارک سرازیر...
تا اواسط راه فهمـیدم کـه هیچکدام از دوستان سواد درست حسابی ندارند.
تا این موقع این دوستان شروع کرده بودند بـه تحلیل مسائل سیـاسی و اقتصادی کشور و همچنین توضیح درون مورد نحوه شکل گیری پارادایم و سرانجامِ بحران هسته ای ایران و روابط بین نحوه مرگ سیـاه چاله های فضایی و تاثیر بی بدیل آن درون پست مدرنیسم و پسا مدرنیسم و توضیح برهانـهای علیت و نظم و چگونگی اثبات وجود خدا با آن براهین و همچنین تحلیل آخرین مقالات نوشته شده درون واشنگتن پست و نیویورک تایمز و کیـهان و نقد نوام چامسکی و زهرا رهنورد کـه البته درون آن روزگار این بانوی وجیـهه هنوز بـه عنوان سومـین متفکر جهان یـا شاید هم جهان هستی شناخته نشده بود...خلاصه درون این هنگام ما بـه بلای خانمان برانداز ترافیک گرفتار آمدیم و یکی از دوستان درون اظهار فضلی بی سابقه و ناگهانی بسان تیری کـه از چله آرش بـه در رفته باشد درون جواب غرغرهای این حقیر سراپا تقصیر فرمود:"بالاخره این هم از مشکلات اساسی کلانترشـهرهاست" من نیز کـه به واسطه احساس حقارت درون برابر علم بیکران آن عزیزان قالب تهی کرده بودم و یـا بـه عبارتی دچار "استحاله فکری و فرهنگی"بودم (البته نـه بسان آن کاربرگردان غربت زده شده)با رعایت تمامـی جوانب و عواقب خواستار تکرار آن سخن گهر بار شدم با این اندیشـه کـه شاید من دچار اشتباه باشم ولی بعد از تکرار آن الماس و دُرّ بـه این بنده تفهیم شد کـه بعله،من اشتباه کرده ام و او فرموده "بالاخره این هم از مشکلات اساسی کلانترشـهرهاست" کـه در این هنگام انفجاری رخ داد کـه با اندکی دقت کاشف بـه عمل آمد کـه این انفجار درون درون اتول رخ داده و آنـهم چیزی نیست جز خنده حضار باقی...
قصدم از اطاله کلام این نیست کـه خدای ناکرده شما دوستان وقت مبارک را بیـهوده هدر دهید بلکه درون پی این حکایت حکایـاتی چند نیز رخ داد کـه به اختصار بـه محضر مبارک خواهد رسید:
...در این هنگام آن دوست به منظور تلطیف فضای بحرانی و همچنین کاستن از فشار منتقدان دو مورد از پرونده ای عزیزان دیگر را رو کرده و در حالیکه عمادر یکی از آنـها را درون دست داشت....
ببخشید این قسمت اشتباهی روی این نوار افتاده،پسر برو ادامـه این نوارو بیـار آبرومونو بردی...تق..توق...Play...
در این هنگام آن دوست به منظور برگرداندن جو کـه بر ضد ایشان بود دو مورد از پرونده های آنان را رو کرد و فرمود:
"تو چی مـیگی؟چرا مـیخندی؟بدبخت تو کـه خودت بـه ترافیک مـیگی ترافتیک الان اومدی منو مسخره مـیکنی؟؟؟"
"یـا تو!تو کـه خودت بـه گوشی سونی اریکسون مـیگی سونی گریکسون الان کار رو بـه جایی رسوندی کـه به کلانترشـهر من مـیخندی؟؟؟"
در این هنگام ما بـه مقصد رسیده و نرسیده مجبور بـه جدایی از آن بزرگواران دانشمند کـه به دلیل توطئه دشمنان این سرزمـین،علی الخصوص آمریکای جهانخوار کـه مرگش باد،کشف نشده بودند گردیدیم....
اما هنوز هم گاهی صدای گوشنواز آن تحلیل گر بی بدیل درون گوشم همچون صدای امواج طوفانی اقیـانوسهای آرام و اطلس و غیره ذلک مـیپیچد کـه فریـاد مـی زد:
"بگم؟بگم؟...."

سلام
من هم با اجازه دوستان يك خاطره كوچولو تعريف ميكنم
سال 75 براي سربازي بـه لشگر64 اروميه اعزام شديم.تابستان بود ودر هواي شرجي اروميه بـه همـه واحدها يخ ميدادند.(ازكارخانـه يخ داخل پادگان لشگر)دوستي داشتم از تبريز بـه نام محمد علي ودوستي ازتهران بـه نام افشين كه اصالتا تبريزي بود وقديميتر از من ومحمد علي
يك شب كه خيلي خسته وكمي هم عصبي بودماول كمي با پرخاش با اونـها برخورد كردم وبعد هم زودتر از موعد هميشگي خوابيدم وبرعكس هميشـه خيلي زود خوابم برد.اون دو که تا هم پرخاشگري منو بي جواب نگذاشتند.حدود ساعت 3 شب بيدار شدم واحساس كردم چيزي بـه اندازه يك سيب كوچك روي تخت منـه .اونو دور انداختم وتوجه نكردم چند لحظه بعد كه بـه خودم اومدم احساس كردم از بالاي شكم که تا زانو خيس شدم واون چيز گرد سفيد را هم فراموش كردم .ونگران شدم كه نكنـه من .....يعني چه چرا من خيس شدم .اي واي بچه ها بفهمن آبروم ميره .اووركت را از تولباسام درآوردم (چون تازه از آموزشي اومده بوديم همـه چيز همراهمون بود)اووركت را انداختم روي دوشم يواشكي پاسبخش كه همون افشين بود نبينـه رفتم طرف دستشوئي وپشت دستشوئي گردان مـهندسي طوري جلوي باد ايستادم كه که تا حدودي با وزش باد شايد لباسهام خشك بشـه.اما نشد.به كريدور جلوي آسايشگاه برگشتم وديدم افشين كه پاسبخش بود چراغ والور را روشن كرده والبته نيمروئي هم تو رگ زده واونجا نشسته .بي سرو صدا رفتم كنار چراغ وطوري اوور كت روگرفتم كه گرماي چراغ هدر نره ولباسهامو خشك كنـهوافشين هم متوجه شد ونگاه معناداري بهم انداخت اما بـه روي خودم نياوردم.
روز بعد با نيش خند افشين ومحمد علي بـه قضيه مشكوك شدم وتازه ياد اون چيز سفيد كوچك كه پيشم بود (يخ)افتادم .
بهم نخنديد . نيستم اما اين اون بار حسابي سركار بودم

واقعاً خدا رحم کرد . یعنی امروز فی الواقع شانس آوردم . چرا؟ بهتون مـیگم.
امروز (21/9/88) وقتی از مترو ایستگاه امام خمـینی بـه مقصد شـهید بهشتی (عباس اباد) حرکت کردم -که بماند با چه بدبختی و مصیبتی و با استفاده و همچنین تحمل چند نیوتن فشار از بعد و از پیش- بالاخره توانستم جایی نزدیک درب قطار به منظور خودم دست و پا کنم آنـهم درون حالتی cheek to cheek با یکی از برادران و تحت فشار همـه جانبه کـه بلاتشبیـه آدم را یـاد روز قیـامت مـی انداخت. چند لحظه ای گذشت کـه صدای جر و بحثی از روبروی ما -یعنی دقیقتر بگویم فاصله ییم متری ما- کـه البته تراکمـی درون حد 30 که تا 40 نفر بین من و صحنـه ماجرا وجود داشت ، بلند شد.
قضیـه این بود کـه مرد مـیانسالی بـه پسر جوانی کـه برای خودش لم داده و کف قطار نشسته بود گفت کـه لطفاً بلند شو و بایست که تا حداقل جا به منظور بقیـه هم باز شـه. پسر جوان هم نـه گذاشت و نـه برداشت و انواع فحشـهای چارواداری و ناموسی را نثار آن بنده خدا کرد کـه همـینـه کـه هست و تو پاهاتو بیشتر بچسبون و از این جور حرفها ، آنـهم با صدای بلند. من هم کـه رگ غیرتم بـه جوش آمده بود ، داد زدم کـه ، خفه شو بچه پر رو و صداتو ببر. یکدفعه سکوت شد و بچه پر رو هم از جاش بلند شد کـه چشمتون روز بد نبینـه یک نره غولی جلوی ما پدیدار شد کـه خوشبختانـه درون آن ازدحام نمـی توانست بـه من برسد و من هم کـه خدا نخواست قدم بلندتر از یک متر و هفتاد بشـه مانده بودم کـه چه کنم .
نره غول: چی گفتی؟
من کـه سریعاً اوضاع رو ورانداز کردم گفتم : یکبار دیگه صداتو بلند کنی مـی برمت اونجا کـه عرب نی انداخت .
و اینجا بود کـه معجزه اتفاق افتاد. نمـی دانم خدا هیبت ما را درون دلش انداخت کـه یکدفعه گفت : مگه چی گفتیم داداش؟
منـهم کـه دیگه روی دور افتاده بودم گفتم : مرتیکه مث بچه آدم سرجات بایست وگرنـه بلایی سرت مـیارم کـه یـال و کوپالت یـادت بره . چاک دهنت رو هم ببند.
نره غول هم آرام ایستاد و حرفی نزد . فقط کمـی با غضب نگاه کرد و ساکت شد. آن برادر چیک تو چیک و یکی دو نفر دیگه هم از من تشکر د.
تا اینجای قضیـه خوب بود . اما بعدش من ماندم و ترس از پیـاده شدن . بخودم گفتم الهی خواب بـه خواب بری آخه این چه حماقتی بود کـه کردی ، حالا اگه موقع پیـاده شدن یک فصل مرتب از خجالتت دربیـاد مـیخوای چکار کنی؟ باور کنید اگه از اول هیکلش رو دیده بودم شکر مـی خوردم همچین افاضاتی بفرمایم. همش با خودم فکر مـی کردم حالا چطوری فرار کنم؟ خوشبختانـه توی ایستگاه بعدی موقع سوار و پیـاده شدن بـه زور تونستم فاصله خودم را با نره غول بیشتر کنم و در ایستگاه شـهید بهشتی اول خوب نگاه کردم ببینم اون مـی خواد پیـاده شـه یـا نـه و دقیقاً عین فیلمـهای هالیوودی درست درون لحظه ای کـه درب مترو مـی خواست بسته شـه با یک خیز از درب قطار خارج شدم.
بعله اینم خاطره تر و تازه از جوگیر شدن این حقیر.
نتیجه گیری اخلاقی: خدا رو شکر هنوز مردم از بعضی چیزها مـی ترسن
نتیجه گیری غیر اخلاقی: هر وقت مـی خواهید بیشتر از کوپنتان حرف بزنید ، حواستان بـه ته ریشتان باشد.
نتیجه گیری امنیتی: احتمالاً هموطنان عرب درون کهریزک یـا یک همچین جایی نی مـی اندازند.

سلام
من 33 ساله هستم و16 بهمن سال جاري 34 ساله ميشوم .سه چهار سال پيش خاهرم خاهر همكلاسي خود را معرفي وما هم براي امر خير درون منزل ايشان جلوس فرموديم.از آنجائي كه بار اول بود (خاستگاري رفتن)خجالت ميكشيدم بنابر اين خيلي با ادب وچهار زانو نشستم ودر نـهايت موقع خداحافظي پاهام خواب رفته بود وبه محض بلند شدن درون برابر خانم نزديك بود كه بـه طوركامل نقش بر زمين شوم كه با زحمت زياد سرپا موندم .والبته دوشيزه محترمـه هم تصميم گرفت ادامـه تحصيل بده .(به اين ميگن خاطرچه يا خاطره كوتاه)
راستي يك سوال :چرا هر ي منو ميبينـه حتي ترشيده ها تصميم بـه ادامـه تحصيل ميگيره؟

چندی پیش رفته بودم ایران . جاتون خالی خیلی بد گذشت. ملت عصبانی و هراسان بود و فک و فامـیل گیج و ویج. هنگام برگشتن ، تو فرودگاه. تو صف تحویل چمدانـها بودم درست پشت سر یـه خانم ، دو سه نفر هم قبل از ما بودند. پروازهای اروپا بیشترشون بعد از نصفه شبه. با وجود اینکه ساعت دو بعد از نصف شب بودی خواب آلود نبود. بجز من. صف یواش یواش مـیرفت جلو. خانم روبروئی کـه یـه پالتو خاکستری بتن داشت و روسری ی خاکستری تری هم مو هاشو مـیپوشوند، فقط یـه ساک کوچولو دستش بود و چمدانی نداشت . همـینطور کـه پشتش بـه من بود ، بیتابی مـیکرد. که تا اینکه نوبتش رسید . بلیط و پاسپورتشو تحویل ماموره داد و یـه لحظه رو شو برگردوند و افتاد تو چشم من و یـه لبخند زد. یـهو یـه چیزی تو دلم پاره شد. سرم گیج رفت . یـه ت بـه خودم دادم و گفتم پیر مرد ! خجالت بکش. !. کـه صدائی سر گفت : جوون یـه کم برور جلوتر. یـه آقای هفتاد هشتاد ساله بود کـه گاریچه ی اثاثشو هل مـیداد. خانم روبروئی کارش تموم شد و نوبت من رسید. کارت پرواز رو گرفتم و دیدم دوساعت مونده بـه پرواز. رفتم تو صف گذرنامـه کـه دیدم خانم خاکستری پوش هم تو صفه. رفتم درست پشت سرش ایستادم. شاید یـه بار دیگه روشو برگردونـه و من اون چشماشو ببینم ، شانس بیـارم اون لبخندشو. گور بابای تقوا...
صف گذرنامـه سریع مـیرفت جلو. منـهم چهار چشمـی مواظب خانم بودم. که تا نوبتش رسید. بی معرفت یـه بار هم بـه من نگاه نکرد. که تا دم گیشـه پشتش بـه من بود. پاسپورتشو تحویل داد و باز یـه نگاه بـه راست کرد. خودش بود. افتاد تو دلم و صدای تام تام قلبم رو بلند مـیشنیدم. سرم رو انداختم پائین . بـه دستهاش نگاه کردم ، دنبال حلقه ای یـا انگشتری . یـه جفت دستکش سیـاه دستش بود. پیش خودم مـیگفتم چهل سال نداره . اگر هم بیشتره خیلی خوب مونده ، شیطونـه تصوراتی هم کرد . ولی من گفتم جل الخالق و اللهم ارزقنا و از این جور حرفهای مردونـه... افسر گذرنامـه لفتش مـیداد. حضرت خانم هم بیتابی مـیکرد . شاید ده دقیقه گذشت که تا پاسپورتشو مـهر زد و نوبت من شد. بعد از کنترل پاسپورت رفتم یـه قهوه بخورم شاید از خواب بیدار بشم. باز اون چشمان خندانش بـه نظرم آمد. دور و برم رو نگاه کردم . نبود. بیخیـال قهوه پاشدم دنبالش گشتن. همـه جا رو گشتم . دیوتی فری ، نمازخونـه، توالتها. پیداش نکردم. که تا هنگام سوار شدن فقط مـیگشتم و ازش اثری نبود. صندلی من ب 38 بود تو هواپیما رفتم سر جام نشستم و مراقب تازه واردین بودم. منتظر بودم بیـاد . مسافران هم مرتب وارد مـیشدن اما او نبود. زمان پرواز نزدیک مـیشد و دلهره ی من بیشتر. بـه خودم مـیگفتم : کدوم گوری رفته؟ چرا نمـیاد سوار شـه ؟ درون هارو بستند و از این خانم خبری نشد. نیم ساعت بعد از پرواز ، وقتی اجازه دادند کمربند هارو باز کنیم، پاشدم رفتم جلو. شاید کـه درجه یک نشسته باشـه. هواپیما دو که تا راهرو داشت ، من سمت راست بودم و از همـین سمت رفتم جلو. که تا درجه یک ، کـه یـه مـهماندار جلومو گرفت کـه کجا مـیری بـه انگلیسی ؟ گفتم دنبال یـه مسافر مـیگردم کـه باید باشـه ولی نیست. پرسید همراه شماست ؟ گفتم نـه. پرسید اسمش چیـه ؟ گفتم نمـیدونم. گفت لطفا بفرمائید بشینید سر جاتون. گفتم مـیشـه یـه دور ب شاید تو درجه یک باشـه. مـهماندار کـه معلوم بود هلندیـه ( کا ال ام) و کمتر از سی سال داشت پرسید این مسافر جا مانده چه نسبتی با شما داره؟ بله ؟ بهش بـه فرانسوی گفتم سیل وو پله و یـه چیزهائی سر هم کردم . کـه با من اومد و یـه دور کامل زدیم. از طرف راهرو ی سمت چپ برگشتم اثری از خانم خاکستری پوش ندیدم. صندلی آ 38 هم خالی بود. که تا آمستردام.

راستی این روزها حال و حوصله نوشتن ندارم . نمـی تونم مثل بچه آدم هم مطلب جدی بنویسم . راستی تازگیـها بد نیست یک نگاهی بـه مطالب فوروم بیـاندازید . هیچ تحلیل خوشبینانـه ای دیده نمـی شـه . هیچ خبر خوبی لینک نمـیشـه . واقعاً اوضاع اینقدر بده؟

خوابزده جان، نبینم کـه دل و دماغ نداشته باشی !
خاطره نویسان، پیوندتان مبارک ! نام نمـی برم، نویسنده ها کم نبودند و به امـید خدا کم نباشند !
این هم مال من :
سحر23 بهمن 57 بود. نوجوان 16 ساله ای مثل من اگر تو اون هیر و ویر کـه پسر همسایش از شب پیش "یوزی" رو مـیکرد، اگه یـه مسلسل "ژس" رو فرداش بـه رخش نمـیکشید یعنی هنوز مرد نشده بود.
صبح زود من بودم و فواد کـه رفتیم بـه فتح پادگان لویزان. از بخت بد ما، پادگان قبلا از طرف چریکهای این طرفی و اون طرفی فتح شده بود. خوشبختانـه آنقدر هماهنگی نداشتند کـه مانع از ورود ما بشن. البته همـین نگهبانان، شب قبل، پادگان را از سلاح و مـهمات خالی کرده بودند. ما یـه راست وارد رستوران پادگاه شدیم. هنوز هم بوی اون جوجه کبابی کـه تو قابلمـه های بزرگ از شب پیش مونده بود تو دماغمـه.
خلاصه دماغ سوخته بـه طرف درون ورودی بازگشتیم. بیست متری دروازه، دیدیم یکی کفش اسکی پاش کرده و مقتدرانـه قدم بـه قدم پشت سر ما مـیاد. من و دوستم یـه نگاهی بـه خودمون انداختیم و یـه نگاه بـه اون (فکر کنم همشـهری احد بود) .
فواد ازش پرسید : برادر این کفشا چیـه پات کردی ؟
جواب : نمـیدونی ؟ اینا کفشای ضد گلونن.
اگر احد بود پونصد که تا از این علامتها مـی ذاشت : "!"
احد جان بـه خودت نگیر. خوب اون زمون تو ارومـیه کـه پیست اسکی نبود کـه مردم با تجهیزاتش آشنا بشن. خوابزده جون تو هم نگران قاطی ساحت و ساعت، تو همشـهریـات نشو. هیچکدوم از ما معصوم نیستیم !

چند روز پیش به منظور کاری درون اصفهان بودم و یـاد ایـام خوش گذشته درون این شـهر درون ذهنم زنده شد کـه یکی خدمتتان عرض کنم. کامپیوتر ابوقراضه ای کـه آن موقع از یکی از آشنایـان بـه من ارث رسیده بود CD-ROM و speaker کم داشت (مطلع هستید کـه این دو قسمت از کامپیوتر چقدر به منظور کارهای علمـی-تحقیقی-فیلمـی-موسیقی حیـاتی هستند :love:). لذا همراه یکی از دوستان بـه یکی از بازارهای لوازم کامپیوتر رفتیم. بعد از قیمت گرفتن از چند جا، تصمـیم گرفتم از یکی از فروشگاه های باسابقه اصفهان خرید کنم هرچند کمـی گرانتر مـی داد. وارد مغازه کـه شدیم مشتری درون کار نبود، چهار نفر پشت پیشخوان مشغول صحبت تلفنی با مشتریـانی بودند کـه معلوم بود رقم خریدهایشان بالاست. چند دقیقه صبر کردیم که تا یکیشان تلفن را گذاشت. چیزی کـه مـی خواستم گفتم اما طرف اصلا ندید و نشنید. نفر بعدی کـه آزاد شد همان مطلب را پرسیدم، مجددا همان شد. با هر چهار نفر همان قضیـه تکرار شد. بعد از یک ربع تفکر عمـیق درون مورد این کـه نکند من و دوستم نامرئی شدیم، بالاخره موفق بـه ارتباط سمعی و بصری با یکی از این حضرات شدیم. چیزی کـه مـی خواستم گفتم و بعد از برگ رسید گفت بـه انبار مغازه کـه همان نزدیکی بود بروم و تحویل بگیرم.
با وجود این کـه کامل توضیح داده بودم چه چیزی لازم دارم، درون انبار متوجه شدم این چیزی نیست کـه خواسته بودم. انباردار با بی مـیلی گفت این تقریبا همان هست ولی گارانتی خودمان را دارد. ما را دوباره بـه مغازه برگرداند که تا پول پرداختی را بعد بگیریم. مجددا همان روال تکرار شد؛ چندین بار بـه هر چهار نفر توضیح دادم و یک بار دیگر متوجه شدم از نظرها غایبم.
با گذشت یک ربع و نرسیدن خون کافی بـه مغز درون اثر سر پا ایستادن، وارد مرحله جدیدی از روابط مشتری-فروشنده شدیم و من درون این مرحله بخشی از اصول احترام بـه مشتری را با صدای بسیـار بلند خدمت این حضرات یـادآوری کردم. برآورد اولیـه ام نشان مـی داد این شرکت بالای ده نفر پرسنل درون محل دارد و علاوه بر این کـه دیگر روی پولی را کـه دادم نمـی بینم، احیـانا مشت و مال مبسوطی هم بـه صورت رایگان دریـافت مـی کنیم. لذا با چشم های تمام بسته و دهان باز و الگوبرداری از روش زودپز، همـه اصول احترام بـه مشتری را با صدای بلند برایشان قرائت کردم. گویـا درون همـین حین دوستم مشغول برآورد ثانویـه درون خصوص روشـهای پندی پیش رویمان بود.
البته برآوردها صحیح بود اما خوشبختانـه عملی نشد.ی کـه پشت صندوق بود با دستهایی مثل محمد علی کلی، با ترس و لرز چند هزاری از یک کارتن پر از اسکناس شمرد و پس داد. بقیـه حضرات با چشمـهایی گرد مشغول نظاره بودند و بنده درون فرصت پیش آمده ضربات انتقادی بعدی را نثار سیستم شان مـی کردم که تا آنجا کـه فشار داخل زودپز با فشار محیط یکسان شد. چند اسکناس هزاری نامرتب را گرفتیم و بیرون رفتیم.
بعد از مدتی، دوستم کـه پولها را مـی شمرد با تعجب گفت یکی از اسکناسها تراول پانصد هزار تومانی (تراول سپه کـه شباهت زیـادی بـه اسکناس هزاری داشت) بوده! این پول به منظور چند که تا دانشجو کـه وام دانشجویی 22 هزار تومانی مـی گرفتند رقم بزرگی بود (البته به منظور من هنوز هم هست) و این شد کـه قرار شد بعدا درون موردش تصمـیم بگیریم.
رفقای دانشگاه نظریـه های مختلف درون مورد خرج این پول داشتند. از مسافرت و موبایل و کامپیوتر گرفته که تا راه انداختن یک مغازه درون دانشگاه! صد البته پشیمان شدیم از این کـه قضیـه را گفتیم. تحقیقات اولیـه نشان دادی کـه این اشتباه را کرده خود صاحب فروشگاه بوده و کارمند نیست. لذا تصمـیم گرفتیم بعد از چند روز تماس بگیریم و پول را بـه حسابش واریز کنیم. وقتی زنگ زدیم، درون نـهایت تعجب گفت اصلا یـادش نیست؛ توضیح کـه دادیم گفت اگر این طور بوده خوب کاری کردم و شروع کرد بـه بد و بیراه گفتن. چند وقت بعد دوباره تماس گرفتیم و همـین مکالمات تکرار شد.
این پول مدتها دست ما بود که تا این کـه زلزله بم شد و ما نتوانستیم با هلال احمر بـه بم برویم. وقتی دیدیم دستمان از همـه جا کوتاه هست و این پول روی دستمان باد کرده، با پول این مغازه دار شریف یک وانت وسایل بهداشتی و پانسمان خریدیم و راهی بم کردیم. وقتی دوباره زنگ زدم و توضیح دادم کـه در جریـان باش پولت صرف این کار شد، باز هم یـادش نبود و چند که تا فحش دیگر خوردیم اما این بار یک لبخند هم نصیبمان شد. شاید ثواب این توفیق اجباری را پای این مغازه دار شریف نوشته باشند.
امـیدوارم اصفهانی های عزیز ببخشند ولی فکر مـی کنم تایید کنند درون کنار همـه اخلاقیـات خوبشان، برخورد با مشتری درون بازارهای اصفهان اصلا جالب نیست.

نیمـه های ماه دی بود . باز هم این شـهر مانتوی سفیدشو پوشیده بود. کوچه لغزنده تر از یـه پوست ماهی زیر پام هی درون مـیرفت. اسم کوچه مون شترداران بود و تا مـیدون شاه مـیرفت. سر مـیدون مثل هر روز اتوبوس سوار شدم . که تا بهارستان دوباره اتوبوس عوض کنم. از بهارستان ببعد هر روز صبح منتظر مـیموندم که تا که اون بیـاد. اصولا که تا هفت ونیم پیداش مـیشد. وقتی از دور مـیدیدم داره مـیاد دلم از خوشحالی جیغ وداد مـیکرد .مـیخواست از بیـاد بیرون نمـیگذاشتم من. نمـیدونم چرا امروز هنوز پیداش نشده. هفت و چهل شد نیومد. بخودم دلداری دادم کـه شاید برف اومده دیر کرده. کفشـهای مندرسم یخ زده بود وپاهام بد تر از اون. دکمـه های پالتومو که تا اون بالا بسته بودم ولی باز سردم بود. اتوبوس پشت سر هم مـیومد بعد مـیرفت و من دلم شور مـیزد. امروز حتما بکلاس دیر مـیرسم. وای خدا داره هشت مـیشـه کجاست این دل من. اول سال که تا حالا دلم رو دست اون دادم. خودش هم خبر نداشت. روز اول یـه نگاهی کرد و نصف دلم رو برد. بعد روز بروز یـه تیکه دیگه برد . که تا تمام دلمو برد ومنو بیدل کرد. ما فقط بهم نگاه مـیکردیم. اونـهم یـه لحظه فقط. نمـیذاشت بیشتر از این نگاش کنم. هشت ونیم کلاسمون شروع مـیشد. من بیدل با دلم .اونیکه تو تاپ تاپ مـیکنـه حرف مـیزدم. بهش مـیگفتم همـه مـیگن دل بدل راهی داری. یـه زنگ بزن ببین چرا دیر کرده. آخه لامصب تو این سرما دارم کباب مـیشم. هشت ونیم شد نیومد. بخودم گفتم شاید زودتر از این اومده رفته. شایدهم مریض باشـه . بعد منـهم مریض مـیشم. دست بـه پیشونیم زدم داغ شده بود . یعنی من تب داشتم ؟ دور خودم مـیچرخیدم ولی هیچ فایده نداشت. ساعت نـه حسابی تب داشتم گفتم برگردم خونـه . مـیدون رو دور زدم برم خونـه کـه تا سرچشمـه حتما پیـاده راه مـیرفتم. کـه دیدم تو یک مغازه کـه تابستون آبمـیوه و زمستون آش فروشی بود نشسته وداره آش مـیخوره. تو جیبم بیستو پنج زار بود .یـه کاسه آش پنج زار رفتم تو. مثل اینکه اونو اصلا ندیدم یـه کاسه اش خ رفتم نشستم روبروش. سرشو کرد بالا با یک نگاه تبم رو برد بالا. کـه دیدم لبخند زد گفت چه برفی اومده. گفتمش نعمته یـا رحمته. گفت عذابه شما هم از درس موندی. گفتمش اشکال نداره عصر مـیرم دانشکده . چشام از چشاش دیگه سیر نمـیشد . گفت ساعت اول رو از دست دادیم ولی بـه ساعت دوم مـیرسیم. مادرم مـیاد الان مارو با ماشین مـیبره شما هم بیـا. پرسیدم شما کجا درس مـیخونین؟ گفت همون جا کـه شما . شما سال اولین من سال دوم . گفتمش عجیبه من که تا حالا شما رو تو مدرسه هیچ جا ندیدم. گفت هر روز صبح شما رو مـیبینم گفتم آره ولی تو مدرسه پیداتون نیست. گفت آخه تو ساختمون بغلی هستیم ما. پرسیدم امروز چی شد دیر کردین ؟ گفتم خوردم زمـین وبرگشتم پالتومو عوض کنم دیر رسیدم . م الان مـیاد مارو مـیبره . بعد پرسید شما چی ؟ خوردین زمـین؟ چه جوری بهش بگم منتظر چشاش بودم .چه بهش بگم هر شب و هر روز بهش مـیگم دوست دارم . با چشام اینـهارو گفتم نمـیدونم چیزی دستگیرش شد. گفتم نـه من دلم درد مـیکنـه. بعد گفتم این قسمت بود کـه با هم آشنا بشیم دستم رو بردم جلو گفتمش خوشوقتم اسمم fabianست. گفت مـیدونم اسم منـهم کارونـه. پرسیدم از کجا اسممو مـیدونی؟ گفت نرگس همکلاسیت رفیق جون جونیمـه. کـه دلم هری تو ریخت همـه چیز دور سرم چرخید و رنگم پرید و گیج شدم. یعنی نرگس همـه چیزو گفته بهش. من با نرگس کـه با ارژنگ دوست بود آشنا بودم و براش شعرامو ناله هامو خواب وخیـال هامو گفته بودم. پرسیدم نرگس راجع بمن چیزی گفته بشما؟ اولش گفت نـه و بعدش گفت آره. مادرش از درون اومد تو گفت پاشو نیم ساعت بیشتر وقت ندارم .جاده هام لغزنده هست دوبله هم پارک کردم. کارون گفت این آقا رو هم با خودمون ببریم همکلاسه. مادرش گفت باشـه خواهش مـیکنم .رفتیم بیرون .یـه شاهین داشت من عقب نشستم و در سکوت که تا مدرسه ی عالی ترجمـه مارو برد. خیلی تشکر کردم. بعدش هم بدو بدو هرکدوم رفتیم سر کلاسمون. ظهر کـه شد توی کافه تریـا پیش نرگس رفتم گفتم بیـا کارت دارم. داشت با ارژنگ گپ مـیزد هردوتا باهم اومدن یـه جا نشستیم. پرسیدم تو با کارون دوستی ؟ گفت کارون؟ گفتم آره نـه اونیکه پر از آبه . گفت خالمـه مگه چی شده ؟ قصه رو گفتم امروز چه گذشت. گفت ببین کارون از تو یـه دوسال بزرگتره. با یکی هم دوسته وبرای عشق تو اونجوری کـه من براش شرح دادم خیلی ارزش قائله . شعراتو نوشته هاتو من بهش دادم بخونـه .خیلی هم خوشش مـیاد ولی دنیـاتون با هم فرق داره. پرسیدم چرا بعد بمن نگفتی قبل از این. گفت چرا ؟ کـه دلت رو بشکنم. پرسیدم بعد حالا چی ؟ گفت کار خودته تقصیر من نیست. بعد گفت منو مـیبخشی ؟ گفتمش نـه. گفت اگر اینو بهت بدم چی؟ دست کرد توی ساکش و یـه عاز کارون داد دستم. اشک تو چشمام جمع شد عرو گرفتم واون رو گذاشتم روی قلبم. پا شدم رفتم بیرون. رفتم خونـه. دو ماه بعد از ایران خارج شدم. حالا کارون نزدیک شصت سال داره .مـیدونم هنوز قشنگه . امروز صبح اتفاقی عکسشو پشت وان یکادی کـه مرحوم مادرم شب رفتن داده بود پیدا کردم. بخودم گفتم عشق... واسه من دیروز هم دیر بوده.

سلام
من 33 ساله هستم و16 بهمن سال جاري 34 ساله ميشوم .سه چهار سال پيش خاهرم خاهر همكلاسي خود را معرفي وما هم براي امر خير درون منزل ايشان جلوس فرموديم.از آنجائي كه بار اول بود (خاستگاري رفتن)خجالت ميكشيدم بنابر اين خيلي با ادب وچهار زانو نشستم ودر نـهايت موقع خداحافظي پاهام خواب رفته بود وبه محض بلند شدن درون برابر خانم نزديك بود كه بـه طوركامل نقش بر زمين شوم كه با زحمت زياد سرپا موندم .والبته دوشيزه محترمـه هم تصميم گرفت ادامـه تحصيل بده .(به اين ميگن خاطرچه يا خاطره كوتاه)
راستي يك سوال :چرا هر ي منو ميبينـه حتي ترشيده ها تصميم بـه ادامـه تحصيل ميگيره؟
مرد عاشق که تا وقتي ازدواج نكرده نا تمام است
وقتي كه ازدواج كرد كارش تمام است

فابیـان جان دلمون رو کباب کردی

سلام
بعد از خاطره بسیـار زیبای فابیـان گرامـی خوندن خاطره من لطفی نداره اما بـه هر حال خاطره هست .
پنج شنبه گذشته از ساعت 9.5 که تا 12.5 بـه هر دری زدم کـه یکی استارت ماشینمو درست کنـه نشد. یکی گفت گارانتیش تموم شده آزادشم برا ما صرف نمـی کنـه، یکی گفت بازش مـی کنم اما قطعه شو ندارم(!) یکی گفت کجا بودی داداش دیر اومدی بایست زودتر بیدار مـی شدی... .همـینطور کـه داشتم بـه بزرگترین خودرو ساز خاورمـیانـه تو دلم بدو بیراه مـی گفتم و خلاصه با حس بیـهوده تلف شدن یک صبح گرانبها داشتم بـه خونـه بر مـی گشتم دیدم پیرزنی دست بلند کرد. سوارش کردم گفت کـه مـی خواد بره بهزیستی. دلیلشو پرسیدم گفت کـه قصه اش طولا نیـه اما خلاصه اینکه :
از سر تنگدستی بچه هام درس نخوندن. سال پیش یکیشون تو خیـابون با یکی دعوا مـی کنـه و باعث نقص عضوش مـی شـه کـه دادگاه براش دیـه مـی بره. خیلی فقیری کردم کـه پولشو جور کنم کـه نتونستم. از خدا غافل شدم خودسوزی کردم کـه نجاتم دادند. از زانو که تا شکمم سوخت. یک پماد هست کـه 19500 تومان قیمتشـهاگه طبق نسخه پزشک ب کـه یک روزه تموم مـیشـه اما با کمـی تحمل درد و سوزش من که تا یک هفته مـی رسونمش. اما اگه اصلا ن امونمو مـی بره. حالا چند روزه تموم شده پول هم ندارم. بی تاب شدم مـی خوام برم بهزیستی التماس کنم شاید یکی برام بخرند چند روزی رو سر کنم. بغضش ترکید. بغض منم ترکید. وقتی پیـاده مـی شد گفت خدا خودت و ماشینت رو سالم نگه داره.

روی تختم دمرو چرت مـیزدم کـه صدای درون اومد. درون رو باز کردم ودیدم پشت درون یـه خانمـی ایستاده .بنظر آشنا اومد اما کی بود ؟ حافظه ام یـاری نکرد. چهره قشنگی داشت و یـه شال قرمز دور گردنش پیچ مـیخورد. صورتش مـیخواست بخنده ولی لبخندی نزد. همـینطور زل زده بود . زبونم لال شده بود هیچی نگفتم همچنان نگاش مـیکردم و اونـهم حرفی نزد. چقدر دلم مـیخواست بهش بگم بفرما تو. ولی خشکم زده بود . با چشاش حرف مـیزد .یـه جوری مـیخواست بگه با من بیـا. من چنین فهمـیدم ولی اشتباه مـیکردم. سر پا خسته شدم.بخودم زور زدم کـه یـه چیزی بهش بگم اما نمـیشد. اونـهم انگار نـه انگار مثل یک عسر جاش ایستاده بود. ومنو نگاه مـیکرد. هرچی منتظر شدم چیزی بگه هیچی نگفت. من کـه مبهوت بودم و فقط صورتشو مـیدیدم .تو چشاش غرق بودم. حدس مـیزدم کـه بزودی با یـه لبخند یـه چیزی خواهد گفت ولی باز هیچی نگفت. این نـه بازاریـاب بود .نـه فروشنده ی چیزی . بعد کی بود ؟ من بجز چشمـهاش و اون شال چیز دیگه نمـیدیدم. وهمـین لحظه برام کافی بود .دیگه عادت کردم و همونجا وایسادم ونگاهش کردم . یـه چیزی تو صورتش بود کـه دلم سیر نمـیشد. جرات حرف زدن هم برام نذاشت. یـهو یـادم اومد کـه تو خونـه همـه چیز قاراشمـیشـه. خرت وپرت اینور و اونور افتاده. خیلی بده. اگه اومد تو چی؟ بچه ها کجا بودند؟ ساعت چنده حالا؟ واسه یک لحظه چشام از تو چشاش بیرون رفت. کـه دیدم داره سر تکون مـیده یعنی نـه! و عقب گردی کرد . بسرعت غیب شد. دلم گرفت اومدم باز دمرو روی تخت افتادم. صورتش با چشمـهاش. اون لبی کـه مـیخواست باز بشـه اما نشد .شال قرمز همـه اینـها تو سرم بود. اون کی بود؟ چرا اومد چرا رفت؟ یکهو از جا پاشدم درون رو باز کردم و رفتم تو خیـابون. نصف شب گذشته بود .هیچکی هم اونجا نبود. برگشتم. بچه ها خواب بودند. بخودم فهموندم کـه همش خواب بوده و سکوت آشنا. چیزی نیست جز یک خواب

چندی پیش با یـه نفر لیون قرار گذاشتم .گفت فردا ساعت چارده ونیم بیـا کـه گفتم باشـه. بخودم گفتم چطوره من زود تر برم هم ناهار رو با خیـال راحت اونجا مـیخورم هم سر وقت بـه قرارم مـیرسم. ساعت یـازده و نیم رسیدم بـه لیون . قرارم مـیدون روسو بود همون جا یـه گوشـه پارک کردم و رفتم توی یک رستوران کـه تراس داشت و هوا هم خوب بود. اپریتیف با یـه همرنگ زرشک سرم رو گرم کردم که تا ظهر بشـه. کـه یـه جوون روبروم سبز شد و گفت مـیتونم اینجا بشینم. من با سر گفتم اوکی. موهای مشکی داشت. یـه سیگار خواست بهش دادم. گفت یـه ساعت وقت داری؟ گفتم چی؟ به منظور چی؟ گفت باهم حال کنیم. پوزخندی زدم و پرسیدم چند سالته؟ گفت نوزده سالمـه. گفتمش برو با یـه همسال خودت حال کن خیلی بهتره. گفت من از این بچه ها خوشم نمـیاد آدم پخته مـیخوام. گفتمش مسافرم حتما ببخشی. گفت منـهم حدس زدم به منظور همـین باهات حرف مـی. اون هتل روبروئی با بیست یورو یـه ساعت اتاق بما مـیده و .... گفتم صبر کن . بعدش چی؟ بگو مشکلت چیـه؟ گفت فهمـیدی کـه من مشکل دارم ها؟ راستش رو بخواهی ... از جیبش یـه برگه آورد بیرون .قبض برق بود 125 یورو بود. داد دستم گفت ببین. گفتم آره قبض برقه وقت پرداختش هم انگار کـه گذشته. گفت مشکل همـینـه. پدرم الکلیـه این مـهم نیست .اول ماه کـه مـیشـه حقوقشو بر مـیداره با مادرم مـیرن کازینو. همـه رو اونجا مـیبازه. هفتم هشتم پولمون تموم مـیشـه. به منظور غذا کمـی هم مـیمونـه. پول برق رو نداده صبح اومدن قطع کنند. حالا من پنجاه یورو بیشتر ندارم .بخودم گفتم اگر با من بیـائی حال یم .شاید آخر سر دلت رحم اومد کمکی کردی من قبل از شب پول این قبض رو بدم . برقمون قطع نشـه. گارسون اومد پرسیدم ازش ناهار خوردی یـا نـه؟ گفت نـه . به منظور هر دوتامون غذا سفارش دادم. خوشحال شد. گفت اگه مجبور نبودم این کار رو نمـیکردم. پرسیدم که تا حالا ازین غلطها کردی؟ گفت آره یـه بار با یک خوک کثیف. از تو هم پیر تر بود. پنجاه یورو بیشتر نداد. حالم بهم خورد. پرسیدم من چی چیم؟ خوک تمـیز؟ گفت قیـافه ات بد نیست. نـهارو خورده بودیم گفت حالا مـیائی یـا نـه؟ گفتمش نـه . گفت چرا؟ گفتمش خوب نـه دیگه. فکر کنم کار درستی نباشـه. من به منظور خودم یـه احترامـی قائلم. اینجوری ارزش من به منظور خودم مـیاد پائین. گفتمش 75 که تا کم داری بهت مـیدم. درون همـین لحظه یـه آقائی اومد نزدیک ما. رو بـه این ه کرد بـه ایتالیـائی بهش گفت رومـینا ایجا چه کار داری مـیکنی ؟ پول برق رو دادی؟ شب مـیان قطع مـیکنند ها. رومـینا از جاش پاشد منو نشون داد گفت استاد ریـاضیـاتم. یـارو رو نشون گرفت گفت پدرم. من بـه پدرش دست دادم. گفتم خوشوقتم. یـارو اصلا نـه بـه الکلی مـیخورد نـه بـه یک قمار باز کازینوئی. رومـینا گفت نـه هنوز پول رو ندادم همـین الآنـه مـیرم. پدرش گفت زودباش فوری برو. بعد بـه فرانسوی گفت درس م خوبه یـا نـه. گفتمش خیلی بده حتما خیلی کار کنـه .فکر کنم رفوزه مـیشـه. رو شو کرد بـه ش ایتالیـائی گفت خاک بر سرت. درست هم کـه افتضاحه .پول رو دیشب بهت دادم برو زود قبض رو بده. همـین حالا. رومـینا بلند شد رفت. پدرش گفت امـیدوارم کـه دوباره رد نشـه. گفتمش درس بخونـه قبول مـیشـه. شما هم مراقبش باشین یـه کم. گفت باشـه. بعدش هم خدا حافظی کرد و رفت ومن تنـها شدم. بخودم گفتم چه دنیـائی شده. سفارش دادم یـه قهوه کـه دیدم ه باز پیداش شد. گفت بابامو دیدی ؟ گفتمش چرا دروغ گفتی بمن؟ پدرت پول داده بهت .چرا قبض رو که تا بحال پرداخت نکردی؟ چرا گفتی من دبیرت هستم ؟ چرا اینـهمـه دروغ؟ گفت دیشب با چند که تا دوست رفتیم بیرون. همشون مفلس و بی پول بودند. پول قبض رو قرض د کـه امروز صبح بهم بعد بدند. اما هیچکدوم نیومدند . من چه کار کنم. گفتمش دروغ نگو. گفت تو گفتی بهت مـیدم .مـیدی یـا نـه؟ پرسیدم اداره ی پست کجاست گفت همـین پشت دو کوچه اونور تره. گفتمش این 75 یورو برو زود قبض روبده.رسیدشو بیـا نشون من بده. پول رو گرفت یـه ماچم کرد گفت این ماچ بیشتر از اینـها مـیارزه. بعدش هم رفت . پشت سرم یـه آقا و خانمـی نشسته بودند نمـیدونم از کی بـه حرفهای ما گوش مـیدادند. آقا هه دست رو شونـه ام زد گفت عجب دور و زمونـه ای شده. گفتم آره بد تر از این هم مـیشـه. گفت خدارو شکر شما معلمش هستین واون رو مـیشناسین. اینـها با هر و نامـیتونند هرزه بشند. زنش تائید مـیکرد. نیم ساعت صبر کردم موقع قرار نزدیک مـیشد. حساب مـیز رو دادم. رفتم بیرون. ک پیداش نشد. حس کردم یـه کلاه کوچکی رو سرمـه. سر وقت من بـه قرارم رسیدم.

با سلام
تشكر از همـه بابت خاطرات خوبشون
راستش من نميخوام خاطره بگم فقط خواستم از فابيان بابت خاطرات قشنگش تشكر كنم
در ضمن دوستان دقت كردين فابيان سوتي داده و سنش رو لو داده !؟

با سلام
تشكر از همـه بابت خاطرات خوبشون
راستش من نميخوام خاطره بگم فقط خواستم از فابيان بابت خاطرات قشنگش تشكر كنم
در ضمن دوستان دقت كردين فابيان سوتي داده و سنش رو لو داده !؟
آره:
فابیـان نزدیک 58 سال
پرسشگر 47 سال
موری حدودا 35 سال

بابا نمـیرا خان یک کم تحمل داشته باش. این سوتی رو منم فهمـیدم اما گفتم بروی خودم نیـارم کـه یـه وقت پیرمرد دلگیر نشـه. توی آسمان ابری اروپا با اون مردم پر از نخوت فرانسه ... همـینطورش آدم دلش مـی گیره. شما کـه غزلهای سوزناک ایشون رو مـی خونی کـه برادر. حتی تخلص هم ندارند.

حبه انگور عزیز . چرا مـیگی موری 35 سالشـه . یـادمـه ما توی ایستگاه 12 آبادان بچه بودیم و توی خاکها لول مـی خوردیم ، مـیگفتن موری رفته سر کار . تازه اگه خاطراتش رو یک مروری ی مـیبینی موری چه قدمتی داره . علی الخصوص درون مورد اون خاطره ای کـه از دوران مزوزئیک تعریف مـی کرد. حتی جدیداً گویـا باستان شناسی بـه نام دکتر ایندیـانا جونز توانسته بـه یک کتیبه برخورد کند کـه پس از گشایش رمز آن توسط پروفسور رابرت لنگدون کشف گردید کـه مقاله ای تحت عنوان "پس این دایناسورها یکدفعه کجا رفتند ؟"
به قلم موری 65000000- بوده است.

سال 1976 بود .دانشجوی سال آخر جورج تاون_ واشنگتن دی سی بودم. دو سه روز مونده بـه کریسمس رنـه ، همکلاسیم کـه یـه آمریکائی کوبائی بود گفت مـیائی بریم برزیل؟ گفت فقط 450 دلار . ده روز حال مـیکنیم. گفت آلبرتو هم مـیاد کـه مال پورتو ریکو بود. گفتمش مشکلی نیست ولی فکر نمـیکنی کـه دیر باشـه؟ آخه حتما قبلا جا رزرو شـه و شاید ویزا بخواد. من ایرونی ام. گفت مـیدونم برا تو ویزا مـیخواد. ولی آژانس گفته کاری نداره فوری مـیدند. تازه با * ای تی اس سی * مـیریم. کـه یـه جورآژانس دانشجوئیـه. گفتمش باشـه و بیستو سوم دسامبر اون سال تو فرودگاه بودیم. عازم ریو دو جانیرو. فرودگاه ریو خیلی شلوغ پلوغ و بی نظم بود.تو فرودگاه ریو چمدونم گم شد . مال آلبرتو رسید . همچنین چمدون رنـه و لی من چمدونم گم شد. دوساعت مغطل شدیم چمدون پیدا نشد. هتل رزرو شده ی ما تو یک*فاولا* ی گم افتاده ،جای بد بختها بود. دو کیلومتر با پلاژ فاصله داشت. سرمون کلاه گذاشتن ولی ما بیخیـال بودیم و گفتیم بی خیـال. با دو که تا جوون آمریکائی آشنا شدیم. اهل شیکاگو بودند و هم هتلی ی ما . روز اول همـه رفتیم بـه پلاژ کوبا کاپانا. خیلی هم معروفه. دور برش جنس لطیف وول مـیخوره. اصلا انگار کـه بهشته. چون پر از حوری و پری و تشنگان عشقه.آب یـه ی گفت سلام. گفتمش . هاو دو یو دو؟ گفت آی ام ول هاو اباوت یو؟ پوست سبزه اش مـیفهموند کـه باید اهل همـین جا ها باشـه. گفت یو وانت هاو سام فان؟ گفتمش وای نات . گفت ایت ویل کوست یو تو ونتی دالرز. گفتمش اوه مای دیر آی ام بروک .آی دونت هاو نو مونی. گفت فاک یو. گفتمش ویذ یو او کی. کمـی خندید و از اون دور شدیم. اینجا تابستون بود .هوا گرم و مطبوع. دو سه بار هم توی آب رفتیم و هر بار کـه کمـی گرم مـیشد . با یـه رفت و آمد دریـا و یک آبتنی ی کوتاه مشکل حل مـیشد. که تا غروب دور زدیم. وقت برگشتن بود بـه همون سبزه رسیدیم. گفت دید یو فایند انی ثینگ؟ گفتمش نو ناثینگ. گفت تو بد. گفتمش وای دونت یو گیو مـی ا کیس؟ گفت فور فری؟ گفتمش یس فور فری. دونت تل مـی یو هاونت دان ذات بـه فور. گفت آی دونت لاو یو .آ ی دو ایت اونلی ویذ ا مان ویچ آی لاو. کمـی نزدیکش شدم. بچه ها هم اومدند. دو سه دیگه هم بغلش نشسته بودند. سر صحبت باز بود . هر کی با یکی چیزی مـیگفت. سبزه ی من گفت اسمش نادیـا است. بیست و دو ساله بود و توی فاولا نزدیک هتل ما خونـه داشت. گفت آی ویش آی کود کام تو ذ یو اس ا. گفتمش ذتس پوسیبل . گفت نو . ذی ویل نور گیو مـی ا ویزا. گفتمش مـی بی وی کان هلپ. گفت ناو آی لاو یو. و بوسید منو. رفقا حسودی د. رنـه گفت پاشیم بریم..... تمام ده روز رو با یـه دست لباس طی کردم. روز آخر چمدونم پیدا شد. با لباس نو بـه واشنگتون دی سی برگشتیم. یعنی خدا منو مـیبخشـه ؟ یـاد اونروزها بخیر

فابیـان جان بالاخره خدا حتما ببخشـه یـا یـاد اون روزها بخیر؟
به نظر من صلاح نیست فعلاً تو کار خدا دخالت کنیم . بعد همون یـاد اون روزا بخیر.
حالا بـه خاطر گل روی تو هم کـه شده دیگه آخرین رو رو هم بـه خدا مـیندازم . چه کار کنیم دیگه خراب رفیقیم. فقط پیگیری اداریش با خودت.

آخه دوست گرامـی دست ما کوتاه و شما هم هی پشت سر هم از بالای نخیل از حلاوت خرما خاطره مـی نویسین.

موری جان یـادت رفته من خانم آقا بالا سر ندارم؟ ربل هم با من بزرگ شده.
دیگه اینکه رسوا نشده ای که تا بفهمـی یعنی چه ( حدث مـی) . و بقول شاعر : بر من کـه سبوئی زدم ام خرقه حرام است. راست ما رو سخت باور مـیکنند چه برسد بـه دروغ.
اما درون باره ی اون سر وجناتی (عجب اسمـی ) کـه بقول عرفا یک ملکه هست . سری از اسرار نظر. از غرائز بشر. تجربه مـیخواهد و پیروزی یک نگاه و همـه ی حظ بصر. مخصوصا حتما گمنام بود و آزاده و آماده و خواهان.
بنا بـه توصیـه بقیـه اش را لو نمـیدم.

تازه داشت دستمون گرم مـیشد . خاطراتم رو جمع و جور کردم قسمتهای رنگی رو حذف کردم و اسامـی رو هم جابجا کردم . اومدم یـه خاطره دیگه بنویسم کـه دیدم قصه ی اپرا رفتن ما بعد از چند ساعت حذف شده. لابد دلیل محکمـی هم داره. مثل وقتی اشعار مشاعره با شعر های خودتون حذف مـیشـه . آدم از خودش مـی پرسه ، خب کجاش اشکال داشت؟ و خودش جواب مـیده کـه همـه اش اشکاله.
دوستان دریغ نکنند چندتا خاطره بنویسند که تا ما هم یـاد بگیریم چگونـه تعریف کنیم کـه نـه مدیری دلخور بشـه و نـه حذف ماجرا.
واسه رفع ف ی ل تر حاضریم قید خاطره و شعر را هم بزنیم. که تا هوا روشن شـه .

احد جان مجاز نیستیم درون امر حذف و ویرایش مدیران محترم دخالت انتقادی کنیم. هر چند بیشتر حذف شامل نوشته های من مـیشود که تا ویرایش. کاشکی مدیر سختگیر عوض حذف مطلب آنرا ویرایش مـیکرد . ماجرای اپرا چیزی نداشت کـه مورد عنایت مخصوص بشود. از سر درون گم بپرس کـه موفق شد آنرا بخواند. تشکرش را زیر مطلب دیدم. دو سه که تا خاطره ی باد کرده هم دارم کـه تا قضیـه روشن نشود درج نمـیکنم. مجبورم یک کمـی بـه خودم احترام بگذارم.
با عرض معذرت

چندی پیش مادرید بودم و با دوستان رفتیم بـه رستوران قدیمـی اطراف پورتا دل سول و جای دوستان خالی یـه پائیلای سنتی خوردیم . بعد از دسر و قهوه یـه کولی اومد سر مـیز ما . لباس گلدار بلندی تنش بود یـه عالمـه زلم زیمبو بخودش آویزون کرده بود . موهای مشکی بلندی داشت شاید چهل و پنج سالی داشت . خیلی زود فهمـید خارجی ی این گروه منم و پرسید اسپانیـائی بلدی ؟ گفتم آره گفت خدارو شکر چون مـیخوام کف دستتو ببینم . گفتم مـیخواهی اسرار منو بر ملا کنی ؟ مرسی نمـیخوام . برو مال بقیـه رو ببین . گفت نترس خطری نداره تازه مجبور نیستی باور کنی . آنی یس گفت واسه تفریح بد نیست بذار دستتو ببینـه . کولیـه یـه صندلی کشید جلو و بغل دستم نشست . دستهامو گرفت تو دستش . چند لحظه ای بـه خطوط کج و معوج کف دستم خیره شد و همـینطور کـه سر تکون مـیداد گفت حق داری این تو پر از اسراره و گفتن نداره . پرسیدم مثلا چی ؟ گفت فردا بیـا . تنـها بیـا بهت مـیگم . تو دلم گفتم عجب کلکی هستند اینـها . داره بازار گرمـی مـیکنـه . گفتم فردا من برمـیگردم فرانسه . کـه بفرانسه جواب داد و گفت بعد بفرانسه مـیگم کهی نفهمـه . آنی یس گفت اینجا همـه فرانسه مـیدونیم . خوان کارلو کـه با همسرش ماریـا اومده بود بـه کولیـه گفت بیـا این بیست یورو بگیر و یـه دعای خیری و دست از سر مـهمون ما بردار . کولیـه با اون چشمـهای درشت و سیـاهش یـه جوری من رو نگاه کرد کـه حس کردم یـه چیزی مـیخواد بگه . دید عالعملی نشون نمـیدم . یـه آه کشید و گفت تو عاشق نیستی . گفتم بله؟ معلومـه حلقه دستم نیست . گفت نگفتم زن نداری مـیگم عاشق نیستی . گفتم اتفاقا هستم . بد جوری هم هستم . گفت نـه نیستی خودت هم مـیدونی . پرسیدم تو بهتر مـیدونی یـا من؟ گفت اگه راست مـیگی چرا یـه قدم درون راه معشوقت بر نمـیداری؟ دید چیزی نمـیگم گفت مـیخواهی من بهت بگم چرا ؟ گفتم نـه . خودم مـیدونم . گفت اینقدر بـه سرنوشت و قسمت اعتماد نکن . گفتم مگه فرقی مـیکنـه ؟ پرسید درون روز چند بار انتخاب مـیکنی؟ گفتم چه انتخابی؟ گفت هر چیز . گفتم هر وقت یـه منو menu بدن دستم خوب حتما انتخاب کنم . ولی درست مـیگی هفهش بار درون روز حتما انتخاب کنم . خوب کـه چی ؟ گفت حالا بگو چند بار فکر مـیکنی درست انتخاب کردی . منظورم بهترین گزینـه هست ؟ گفتم نمـیدونم . امـیدوارم همـه اش درست باشـه . دستم رو دوباره گرفت و با انگشتهاش بعضی جاهارو فشار مـیداد و خیره مـیشد وبقیـه رو توگوشم گفت . من هم با تعجب گوش مـیدادم . آنی یس پرسید چی مـیگه ؟ گفتم این دیگه کیـه؟ گفت این زونیلدا رو همـه ی مادرید مـیشناسنش . هر شب اینجا مـیپلکه و خوب زندگیش اینجوری مـیگذره . گفتم قبلا راجع بمن باهاش حرف زدی ؟ گفت نـه چطور مگه؟ جوابش رو ندادم . زونیلدا داشت تو گوشم حرف مـیزد . کـه چنین شد و چنان خواهد شد . یـه مشت پند و اندرز بهم داد و گفت قبل از آخر سال یـه بار دیگه مـیبینمت . بلند شد بدون اینکه پولی بگیره رفت سر یـه مـیز دیگه . آنی یس گفت محل نده . خوان کارلو پرسید حالا چی گفت؟ گفتم هیچی دو سه که تا حدس زد و پیشگوئی های معمولی کـه نامـه ای درون راهه و اینجا موفق مـیشی و اونجا شکست مـیخوری و از این قبیل حرفها . وقتی برگشتیم هتل حرفهای این زونیلدا همچنان فکرم رو مشغول کرده بود . حالا هم از خودم مـیپرسم آیـا ممکنـه پیش گوئیـهای این کولی یـه روز واقع بشـه؟ متوجه شدم کـه در آینده حتما درون بعضی از انتخاب هام درون مسیر وقوع پیشگوئیـهای اون خواهم رفت . خدایـا مارو از خرافات حفظ کن

این خاطره بـه نقل از یکی از دوستان مـی باشد .
برادر یکی از دوستانمون کمـی حالت خوش خوشک داشت و کمـی شیرین عقل. خانواده محترم به منظور بهبودش دست بـه هر درمانی زده بودند و در آخر بـه امام رضا (ع) متوسل شدند. یک روز کـه ایشان را بـه ضریح بسته بودند ظاهراً اطراف ضریح خیلی شلوغ بوده و دیگران کـه به ضریح دسترسی نداشتند بیمارهایشان را بـه طناب ایشان بسته بودند و از این طریق با یک واسطه بـه ضریح متصل شده بودند . این بنده خدا صبح کـه بلند مـی شود متوجه خیل طنابهای بسته شده بـه طناب خودش را مـی شود و حسابی اعصابش خرد شده و فریـاد مـی زند :
باز کنید این طنابا رو بی وجدانا ، مگه من جعبه تقسیم امام رضام .

باوجود اینکه دیشب خیلی دیر خوابیدم صبح زود از خواب پاشدم.تازه دو ماهی مـیشد طلاق داده بودم. با نامزد جدیدم اومده بودیم به منظور یک هفته تغییر آب و هوا بـه مراکش .برای تخلییـه ی مشکلات خیلی سودمنده. هتل ما خیلی مدرن و 18 طبقه بود ، اتاق ما طبقه ی 15 بود. پرده ی پنجره رو زدم کنار. طلوع خورشید رو دیدم چه قشنگ بود. توی استخر اون پائین. دو سه که تا شنا مـی. ریش زدم یـه دوش گرفتم. با یـه تی شرت و مایو رفتم پائین.آب ولو شدم . هوا نسبتا خنک بود ی قهوه برام آورد وپرسید چیز دیگه نمـیخواهی؟ گفتمش آره یـه پتو. رفت برام دوتا حوله ی بزرگ آورد و گفت این حتما کافی باشـه. من تشکر کردم حوله رو انداختم روم و همونجا خوابیدم.
یکی داشت گریـه مـیکرد صداش مـیومد .دلم از غم پر شد. دنبال صدا مـیگشتم ببینم این کیـه گریـه مـیکنـه؟ پیدا نکردم. من سبکبال بودم روی سنگها تو یـه کوچه دنبال صدا مـیگشتم. دستمو بردم بسوی صورتم کـه دیدم اشکهای داغم داره شر و شر مـیاد. من شریک غم این صدا بودم. نمـیدونم چرا اون گریـه مـیکرد ؟ چرا من اشک مـیریختم؟ ته کوچه یـه نفر نشسته بود . یـه بساطی روبروش بود یـه چیزهائی مـیفروخت. رسیدم بالاسرش دیدم یـه بچه است. پرسیدم اینـها چیـه ؟ گفت اینا مـهره ی ماره. دونـه ای یـه بند انگشت. خیلی ارزون مـیفروشم یکیشو بخر. پرسیدم مـهره ی مار؟ بـه چه دردی مـیخوره؟ گفت از کجا مـیائی ؟ غریبه ای ؟ نمـیدونی مـهره ی مار اگه همرات باشـه خاص و عام دوستت دارند. رو جلا مـیده. غم رو حاشا مـیکنـه. نفرت رو نابود مـیکنـه یکیشو ازم بخر. صدای گریـه بلند تر شد و گفتم گوش کن این کیـه زار مـیزنـه؟ گفت خودتی. صدا از قلبت مـیاد. هرجا بری گوش مـیکنی. چونکه همراه تو با تو، توی قلب خودته. گفتمش من مـیخوام شاد باشم . گفت تو کـه صد نفر رو دوست داری شادی معنی نداره. شانس بیـاری با یکی وصل بشی .(تو دلم گفتم خوب یکی همـین الان اون بالا خوابیده .) بقیـه جز غم و اندوه جدائی چیزی حاصلت نمـیشـه. صدای گریـه ی قلبم حالا شد ضجه و ناله هق هق و شر شر اشک. گفت آروم باش یک مـهره بخر. بعد از این اونـها دوستت مـیدارن و تو مغرور مـیشی . فکر مـیکنی مستحقی و از اون بالا نگاشون مـیکنی. اونیکه ممنوعه. دوستت داره. ته. اونیکه دوره و در دسترس نیست خواب و خیـاله . بقیـه مشکل هر روزت مـیشن . پرسیدم بدون مشکل نداری؟ گفت چرا هست انتخابش مشکله. بیشتر از اونکه داری حتما بدی. گفتم محاله. گفت سوالی دارم ؟ گفتم بپرس. گفت چی باعث مـیشـه احساس کنی کـه عاشقی؟ گفتمش: مظهر یک جفت چشم زیبا. دوتا حرف دلنشین. یـه قد رعناو لوچه .چه مـیدونم همـه چی. گفت خاک عالم بر سرت . اینـها کـه نرخ دارن . عامل نیـاز و اینجور چیزا هستن . اگه داشتی مـیخری اگر نداشتی مـیفروشی. بیـا یک مـهره بخر که تا بدونی اونیکه دوست داره به منظور تو نیست. اثر مـهره ی ماره و تا این مـهره رو داری تورو مـیخواد . گفتمش اینکه جالب نیست. گفت بعد با گریـه ی قلب و جدائی از عزیزانت باش. دوست داشتن یـه مکافاته برات. عشق مجازاته برات. غم وغصه گریـه و آه کشیدن آفاته برات. گفتمش یـه مـهره مجانی مـیدی؟ گفت حاظر نیستی یـه بند انگشت بدی؟ بعضی ها جون مـیدن. پرسیدم بند انگشتمو مـیخواهی چه کنی؟ گفت همـه ی زندگی و هستی ی تو بـه همـین یـه بند انگشت بنده. همـه چیزت مال من محبت هر کی تو رو دید مال تو. دست بردم و یـه مـهره رو گرفتم دستم. خیلی سبک بود. مثل یک تیله ی بازی یـا یـه مروارید بود . گفت بزار زیر زبونت. که تا گذاشتم یـه نوازش تو موهام حس کردم. یـه لبی داشت لبهامو ماچ مـیکرد.
خیس عرق بودم و گرما زده بیدار شدم.استخر بودم و عزیزم مـیگفت خوب خوابیدی؟ گفتم کی ؟ من ؟ نـه بابا بیدار بودم.

سلام
خوب خاطرات گفتن يك جورايي مثل پرده برداشتن از رمزها و رازهاست
من تازه اينجا رو پيدا كردم:suspicious:
جالبترين خاطره ام وقتيه كه با همسرم كه اون موقع تقريبا نامزدم محسوب مي شد بيرون ميرفتم .با بدترين لباسهاي ممكن !نپرسيد چرا ؟ چون خودم هم نميدونم چرا مثل خاتون لباس مي پوشيدم(خاتون پدرم هستند كه مظهر يك پيرزن كمي شيرين عقل و از خودراضيه) يك مانتوي بلند مشكي مي پوشيدم تقريبا که تا دم پاشنـه كفش و يك شلوار مشكي كه انقدر پاچه هاش گشاد بود كه شكل يك دامن را تداعي ميكرد و تازه نصفش هم معمولا زير كفشم بود و در بهترين حالت يك روسري خنده دار نقره اي سر ميكردم كه مادربزرگ مرحومم براي نشان علاقه اش بـه من دورتادور اون را با رنگ مشكي و نارنجي بـه طرز فجيعي قلاب دوزي كرده بود و من بدون توجه بـه ظاهر اجق وجقم بيرون ميرفتم(در اين مورد حق با م بود كه دائم ميگفت: خدايا چرا ميذاره تو با همچين لباسهاي آبروبري بيرون بري) و تازه مورد تحسين و تعريف هم قرار مي گرفتم .:clap2:

پارسا حالش خوب نبود . من هم همـینطور هی دور و برش مـی پلکیدم و مسخره بازی درمـی اوردم کـه بخنده . حال غذا خوردن هم نداشت ،مـی خواستم بازی بازی غذا بخوره . ادای غول چراغ جادو رو درآوردم و جلوش زانو زدم و گفتم سرور من ، هر دستوری دارید بدهید ، فی الفور برایتان حاضر مـی کنم بـه شرطی کـه گرون نباشـه.
اون هم اولش خندید و بعد با حال عجیبی گفت : ازت مـی خوام کـه جلوی هیچزانو نزنی . فقط حتما جلوی خدا زانو بزنی .و من ..... فکر کنم اون حالش خیلی خوبه . حتما برم دکتر چون حالم خیلی خرابه.

چه جالب
همـه اش بايد خاطرات فابيان عزيز رو بخونيم:22:

يك مكالمـه:
من: خوبيد؟
جاري من: مرسي. مرجان جون چقدر شكسته شدي
من: راست مي گي ؟ خودم متوجه نشدم
جاري من: سنت خيلي بيشتر بـه نظر مي آد . لطفا بـه خودت برس .اينقدر خودت را خسته و هلاك نكن. بـه خاطر خودت مي گم . منظور بدي ندارم ها
من: آره راست مي گي دارم
جاري من: آره فلاني(همسر محترمش و برادر شوهر من) بـه من مي گه عزيزم تو مثل يك چهارده ساله اي
من: چه قدر خوب كه نسبت بـه شما اين احساس را داره
جاري من: مي توني لباس هات را عوض كني بـه موهات برسي ورزش كني که تا بهتر بشي
من: حق با شماست
توضيح1: جاري از من سي و پنج سال بزرگتره
جاري من: نا سلامتي شوهرت دندان پزشكه اگر بـه خودت نرسي ممكنـه بره دنبال يكي ديگه. ميدوني كه؟
من: درسته .
توضيح2: جاري زن دوم برادر شوهره
جاري من: منشي اش را ديدي؟
من: چطور مگه
جاري: واي كه چقدر ساده اي . بايد بري ببيني خوشگليه
توضيح3: منشي خانم يكي از خدمـه محل كارمـه و شيرين 40 سال را داره
من: واقعا جالبه
جاري: چقدر بي خيالي . فردا ميبيني صاحب خونـه زندگيت شد
من: (در حالي كه برنج آبكش مي كنم)چه بامزه
جاري:مرجان حواست هست من چي دارم ميگم؟
من: بله بله دارم گوش ميدم........
توضيح4: اين داستان هميشگي من با جاري محترمـه چه وقتي كه خونـه اش برم چه وقتي كه خونـه ام بياد:1:

شـهر ما چار طرفش کوهه و اینروزا خیلی قشنگه . قله هاش برف داره و بقیـه ی کوه هم سبزه و شکوه مخصوصی داره. فکر نمـیکردم یـه روز این همـه کوه . باعظمت بیـاد رو این ی من سنگینی شو قرار بده. گلومو فشار بده . نفسم رو حبس کنـه. قدرتشون نشون بده. کـه ما آدمـها چقدر ضعیف و ناچیز و حقیریم. زندگیمون بـه یـه باد بنده و یک لحظه ی غفلت. که تا همـین چند روز بخود مـیگفتم دل ما جای محبت و صفاست . دوست داشتن چه قشنگه .هر چی بیشتر برسه باز جا داره. حالا فهمـیدم نخیر اینطور نیست . این غمـه کـه وسعتش از همـه دنیـا بیشتره. دل براش خیلی کوچیکه . وقتی از راه مـیرسه نـه فقط این دل بدبخت رو مچاله مـیکنـه . مغز رو نابود مـیکنـه توی رگها عوض خون آهن مذاب مـیریزه . آدم هر لحظه مـیسوزه . هر چه بیشتر اشک از این چشمـها مـیاد بیشتر مـیسوزه. ...
مـیدونم که تا آخرین لحظه و آخرین نفس بـه فکر من بود. مـیدونم عشق منو برد بـه خدا نشون بده. دو سه ساعت قبل از اینکه بره معراج بـه خودم گفت. بـه خدا مـی سپرمت .مثل هر روز اومده بودم دیدنش. پنومونی حاد گرفته بود. مادرش مـیگفت پهلو کرده. بنده خدا از ایران اومده بود به منظور عروسی ما . سه ماهی مـیشد اومده بود تو زندگیم . دکترا گفته بودند پنجاه-پنجاه . گفتمش بمون . گفت شرمنده کـه تنـها مـیرم . دستشو تو دست گرفتم سرد و یخ بود. آخرین بوسه رو از لبهاش گرفتم. استخونم یخ زد. فقط یک قطره ی اشک کمـی گرممون کرد. قطره های بعدی سوزان بودند. گفتمش عصری مـیام استراحت کن و فردا همـه چیز یـادت مـیره. کمـی خندید و بهم گفت برو م رو رو بیـار . دلم براش تنگ شده. ...
عصر کـه برگشتم بیمارستان ، تو این دنیـا نبود. من بودم . و سه چهار ساله کـه هستم. بـه خودم وعده مـیدم : این غم آخرش باشـه.

مرجان (http://web.iranamerica.com/forum/member.php?u=3187)
سرکاریم دیگه نـه؟؟

سلام ertava ي عزيز
چرا؟:)

از داستان خانم مرجان نتیجه مـیگیریم کـه خانم ها هیچ وقت با جاری خود کـه از لحاظ سنی جای شون محسوب مـیشـه،دیـالوگ تشکیل ندهند کـه آخرش تبدیل بـه مونولوگ یـا تراژدی مـیشـه.

سلام، جناب آقاي ارتا واي عزيز و حاجي جفرسون نازنين:1:
اين هم يك جور خاطره هست ، مگه نـه؟
جاري من بعد از جدا شدن از همسر اولش و انجام اصلاحات جور و واجور و صد البته ثمر بخش درون ظاهرش و همچنين تغيير نامش از يك نام قديمي بـه اسمي شيك و زيبا ، وارد زندگي برادر شوهر من كه بعد از بيست و سه سال زندگي مشترك با داشتن دو فرزند بزرگ و همسري كه از فاميل بود ، سرش بـه زندگي خانوادگيش گرم بود، شد و آن طور كه خودش براي من تعريف كرد با استراتژي « من احتياج بـه يك راهنما دارم، چقدر شما مرد فهميده اي هستيد» دل برادر شوهرم را برد .(او معتقد هست كه هيچ مردي درون دنيا پيدا نمي شود كه با اين كلمات جادو نشود) من وقتي او را ديدم كه با يك رديف بي انتها دستبند هاي رنگي و يك عدد نگين بيني و چند جفت گوشواره كه درون امتداد گوشـهاي ظريفش چسبانده شده بود، و موهاي بلند رنگ كرده ، و بلوز و دامني بـه رنگ آلبالويي سير تزيين شده بود و بيشتر از آن كه مرا بـه ياد يك خانم مسن بياندازد ، تجلي يك تابلوي زرق و برق دار و گران قيمت بود
من و او عليرغم اين كه درون دوسر طيف انواع سلايق قرار داشتيم ولي بـه يمن سهل گيري من و احساس برتري او با هم خوب كنار آمديم.
من بـه او اجازه دادم كه عليرغم اختلاف سني قابل توجه(كه اگر درون ظاهر مجلل او نمود زيادي نداشت حداقل درون شناسنامـه اش مشخص بود) ، با من احساس نزديك بودن و صميميت بكند و اين ناشي از اين نيست كه من آدم وارسته اي هستم يا خيلي فهميده ام يا خيلي صبورم يا .... بلكه ناشي از تنـهايي من درون آن موقع بود و من احتياج داشتم كه كسي از آن خانواده، حتي اگر عنوان نا اميد كننده «زن دوم » را يدك بكشد ، من را قبول كند و همراه من باشد
ميبينيد كه چقدر راحت مي شود درون خلق يك تراژدي هميشگي كه با ضرباهنگ مشخصي درون طي سال تكرار مي شود، همراهي كرد:love:

آقا فرهاد خدا بیـامرز راننده آژانس توی ونک سال 1360: آقای شـهاب امام مـیگن کـه همـه بدبختی های ما زیر سر آمریکاست اما ما همـه بدبختیمون زیر سر این ونـه. خیلی صادق و محجوب بود. چند روز بعد اومد بره سوار فیـاتش بشـه مسافر ببره ماشین زد بهش و جابجا مرد. درون بهشت زهرا هم چند نفری بیشتر نبودن. مراسم دفنش خالی و غم انگیز بود.
دور از جون، یـاد مرجان عزیز مـی افتم. ما همـه بدبختیمون زیر سر جاریمونـه. :pound:
مرجان جان یک جوری بفرستش توی فوروم یک بحثی باهاش راه بیندازیم اعصابش رو خط خطی کنیم که تا دیگه نصیحت یـادش بره. تخصص داریم :eyebrows: دفتر خاطرات رو به منظور مدتی قایم مـی کنیم.

سيزده چهارده ساله بودم،‌ رفته بوديم خونـه پدربزرگ، همـه ها و پسر ها و دايي و پسر دايي تو اتاق بزرگه خونـه پدربزرگ جمع شده بوديم و مي گفتيم و مي خنديديم، پدربزرگ مرحومم كه آدم اديب و با سوادي بود وارد اتاق شد همـه با هم گفتيم: «بفرماييد بياييد تو پدربزرگ» نگاه حسرت باري بـه ما كرد و گفت:
چون پير شدي حافظ از ميكده بيرون شو
رندي و هوس بازي درون عهد شباب اولي
و برگشت و بيرون رفت

ایول ایول شمشیری رو ایول.
دمت گرم . از همـینجا دست و پنجه ات رو هم مـی بوسم.

من خیلی کارا کردم...فکر بد نکنید من الان پنج شش سالی مـیشـه کـه از پدر گرامـی پولی نگرفتم و از لحاظ مالی مستقل بودم-مـیگم بودم چون دیگه سرمایـه ته کشیده و بعد از پنج سال و در کمال فلاکت حتما دست دراز کنم جلوی بابام و پول بخوام-به همـین خاطر من خیلی کارا کردم از کارگری!!! که تا آژانس و کار تو یـه موسسه فرهنگی و خیلی هم افتخار مـیکنم کـه به خودم کـه کار برام عار نیست و برای درآوردن پول حلال بـه کلاس و پرستیژ فکر نمـیکنم.از هرکدومشون هم کلی خاطره دارم.
چگونـه یک کارگر ساختمانی شدم؟!:
یکی بود طرف ما-مـیشـه گفت با هم رفیق بودیم-که مـیگفت احد من مـهندسم ولی من باور نمـیکردم آخه مـیدونین یـه جوری لباس مـیپوشید کـه انگار کارگره که تا مـهندس;یـه شلوار لیمویی!یـه کت قهوه ای پیرهن راه راه و خلاصه اوضاعی بود.
یـه روز کـه تو مغازه یکی از دوستان بر صندلی ریـاست تکیـه زده بودم،این یـارو اومد تو و نـه گذاشت و نـه برداشت گفت احد اگر کارگر مارگر تو دست و بالت هست بگو بیـان کـه من کار دارم واسشون،گفتم آقا ما خودمون کارگریم گفت شوخی نکن گفتم بـه جان خودم ما خودمون دنبال کاریم دوستمم هی مـیگفت آره بگو ما کارگریم خلاصه از ما اصرار از اون انکار که تا راضی شد و گفت فردا ساعت 7 صبح جلوی مغازه باشین بریم گفتیم خیله خب.
رفتم خونـه بـه بابام گفتم یـه کار پیدا کردم گفت چه کاری؟گفتم کارگری تو یـه ساختمون!بابام بعد از اینکه بـه پنجاه شکل مختلف درون اومد گفت تو بشین خونـه لازم نکرده کار کنی هرچقدر اونجا بهت مـیدن من تو خونـه بهت مـیدم.قبول نکردم اونم چیزی نگفت.
فردا ساعت هفت صبح رفتیم کارگری...دو نفر با لباسهای فلان تومنی با کفشـهای بهمان تومنی و دو بسته سیگار وینیستون تو جیب...اون یکی کارگرا فکر ما مـهندسیم!!!خلاصه لباسها رو کندیم و مشغول کار شدیم اونم چه کاری؟آجرهارو اینجا مـینداختیم تو فرغون ده متر اونطرفتر مـیریختیمشون زمـین ولی با این اوضاع و احوال شب بدنمون انقدر درد مـیکرد کـه تا صبح تنونستیم بخوابیم ولی کم نیـاوردیم فردا بازم رفتیم...باید اونجا مـیبودین و مـیدیدین...اما جالبترین قسمت ماجرا:
روزهای اول و دوم ما دو بسته وینیستون بودیم درون حالیکه بقیـه کارگرا زر و تیر مـیکشیدن
روزهای سوم که تا پنجم یـه بسته کنت بردیم،آخه کنت ارزونتر از وینیستون بود
روزهای پنجم که تا نـهم مونتانا خریدیم
روزهای نـهم که تا یـازدهم مگنا
روز دوازدهم تیر
روز سیزدهم و چهاردم رو از این و اون ناخنک مـیزدیم...
.................................................. .................................................. .................................................. ................
خلاصه من بـه زبون خوش مـیگم کـه به من افتخار کنین چون جوونایی مثل من کم پیدا مـیشن اگه بـه زیون خوش افتخار نکردین مجبور مـیشم از راههای دیگه وارد بشم!!!

از ظهر منزل یک اهل علم ، روحانی مـهمان بودم. زمان خدا بیـامرز فیصل شاه عراق بود و نوری السعید همـه کاره. عاشقان اهل بیت (ع) اونجا بودند. ذکر مقتل بود ویـاد اربعین و روضه و عزاداری . یـادمـه از وقتیکه ده ساله بودم که تا حدود شونزده هفده سالگی .با پدر و یک گروه آشنا مخصوصا سید مصطفی . از نجف جایکه ما ساکن بودیم .ظهر روز نوزدهم ماه صفر ، پای پیـاده راه مـیافتادیم و مـیرفتیم که تا فردا سحرپیش باب القبله ی امام حسین (ع) باشیم .از تمام شـهرها کاروانـها درون راه بودند عاشقان دیوانگان و شیعیـان را فکر و مقصد نقطه ی مـیعاد بود. درب قبله کربلا. بیشتر مردم، خصوصا عربها .در همانجا یک سلامـی داده و سر فرود آورده مـیگفتند* احنا جینا یـا حسین* بعد مـیرفتند که تا *باب الطویریج* خارج شـهر نوعی ترمـینال با ماشین بـه شـهر خودشان برمـیگشتند. بین راه هم یک سلامـی حضرت عباس را تجلیل کرده و از گناهان پاک گشته که تا بمنزل پرواز مـید . عده ای اصرار کرده هی زیـارتنامـه مـیخوندندو بر سر مـیزدند یـا بـه پشت ویـا ب. رفتن توی حرم همراه موج مردم امکان داشت وبس .همچو زورق روی آب از دری وارد شده واز درون دیگر بعد از یک دور طواف خارج شده. همـه فریـاد مـیزنند لبیک یـا حسین
سال آخر یـادمـه ماه صفر پائیز بود . فصل خرما پزونـه و خیلی گرمـه من کـه دشداشـه تنم بود و یـه جفت دمپائی بپام با پدر و چند رفیق و آشنا و طبق هر سال مرحوم سید مصطفی (خ). از راه وادی السلام عازم کربلا شدیم. عصر بود و خیلی گرم پدرم چتر بدست آمده بود من یـه دستمال بسرم بسته بودم یـه دونـه قمقمـه ی آب داشتم دستمالو خیس مـیکردم .باد مـیومد خنک مـیشد .بعد دوباره خشک مـیشد. نیم ساعت مونده بـه مغرب مـیشـه گفت ده کیلومتر رفته بودیم . بین کربلا و نجف یک صحراست و پائیز موسم باده گاهی هم عجه مـیشـه . طوفان شن. سمت چپ یک کوه زرد رنگ و خروشان بما نزدیک مـیشد عربها سر صدا د کـه خطر نزدیکه .هرکی دستوری مـیداد .سید مصطفی گفت دور هم جمع بشیم رو زمـین بنیشنید . کوه شن موج مـیزد .داشت نزدیک مـیشد .صدای رعد برق بـه اینـها اضافه شد. دو زانو نشسته بودیم باد شدتی گرفت آدمو از جا مـیکند. پدرم دستمو تو دستش گرفت فشار مـیداد.تو گوشم گفت بگو یـا حضرت عباس دیگه کاریت نباشـه. سید مصطفی اذون مـیگفت .عربها نزدیک ما جیغ وداد مـید کوه رسیده بود بما دامنم پر شده بود از شن و توی دهنم شن زیر دندونـهام طعم بدی داشت همـه جا تاریک شد . رعد وبرق بیشتر شد صدای اذون سید مصطفی دیگه نمـیومد. لحظه های خیلی طولانی بنظر مـیرسیدند. بخودم مـیگفتم آخه کی تموم مـیشـه خسته شدم. کـه یـهو بارون گرفت .بارونی تند وسریع .اینکه مـیگن بارون رحمت خداست اینجا مصداقش درست بود. زیر دوش هم اینجوری آب نمـیومد. ده دقیقه بعد بارون بند اومد .کوه شن از سمت راست دور مـیشد غروب آغاز شده بود و چراغ دستی ی زوار همـه جا سوسو مـیزد. که تا دم جاده پیـاده رفتیم.هموا باز گرم شد و ماخشک شدیم. اولین ماشین کـه جا داشت سوارش شدیم و رفتیم کربلا. شبیـه رفتم زیـارت قمر بنی هاشم . فردا درون نقطه مـیعاد همگی حاظر بودیم .
نمـیدونم چرا اربعین اون سال ، سوم شعبان یـادم مـیاد ؟

سلام
(این پست را هفته گذشته درج کردم کـه پس از یک روز بـه دلایل نامعلومـی حذف شد! مـی گذاریمش بـه حساب عملیـات تغییر سرور! لذا مجددا درج مـی گردد!)
اولین یکشنبه تعطیلی بود کـه در بمبئی بودیم و قرار بود به منظور انجام یک پروژه مشترک مدتی بمانیم. فرصتی دست داد که تا به همراه یک همکار ایرانی و یک دوست فرانسوی و راننده هندی گشتی درون شـهر بزنیم. اتومبیل سوزوکی سدان جمع و جوری کـه در اختیـارمان بود چند خیـابان و اتوبان شلوغ و درهم را پشت سر گذاشت. درون خیـابان های هند _ بخصوص بمبئی 20 مـیلیونی _ اثری از پیـاده رو نیست. اگر هم هست خیلی مفهوم ندارد. انسان و ماشین و و فیل و سگ و مـیمون و خیلی چیزهای دیگر ، خیلی راحت و آرام و بی تکلف و لبخندی برلب و مسالمتی مثال زدنی درون طول و عرض خیـابان و پیـاده رو طی طریق مـی کنند و هیچکی از هیچکی نمـی پرسه : "خرت بـه چند؟"
دیدن این منظره درون هر جای دنیـا مقدور نیست! هند واقعا یک استثناست!به قول تبلیغات دولت هند درون تلویزون های اروپائی : Incredible India!
خلاصه قرار بود از ساختمان تاریخی Gate Of India درون کنار اقیـانوس هند دیدن کنیم. درست درون کنار این ساختمان و در جهت مقابل خیـابان ، هتل معروف Taj Mahal یـا Taj Landمستقر هست که سال گذشته مورد حمله تروریست ها قرار گرفت. خیـابان فوق بسیـار شلوغ و پر ازدحام بود. بـه چراغ قرمز رسیدیم. من و ژان پیر (دوست فرانسوی) دوربین درون دست از سر و روی خیـابان فیلم و عمـی گرفتیم. ژان پیر از من مشتاق تر بـه نظر مـی رسید. ظاهرا درون هم ریختگی و در هم و بر همـی خیـابان های بمبئی به منظور او کـه از نیس و پاریس مـی آمد، تجربه جدیدتری بود که تا برای من کـه از تهران و اهواز و آبادان پا بـه آنجا مـی گذاشتم!
یک جیپ خاکی رنگ با اطاق پارچه ای کـه تعدادی سرباز و افسر پلیس درون آن نشسته بودند هم پشت چراغ قرمز و در کنارمان توقف کرد. افسر مافوق چاق و سیـه چرده کـه درجه ای مشابه سرهنگ تمام های خودمان داشت درون حالیکه یک پایش از ماشین بیرون بود و آن را روی رکاب جیب گذاشته بود، بـه صورت یک ور روی صندلی جلو لم داده بود. جیپ درون نداشت!
من درون حال فیلمبرداری بودم و ژان دوربینش را جمع کرده بود. افسر پلیس مدتی بصورت زیر چشمـی من را پائید. بعد از حدود 1 دقیقه با دست بـه من اشاره کرد کـه "چه مـی کنی" ! با لبخندی بـه دوربین اشاره کردم و شاید منظورم این بود کـه :" مـیبینی کـه دارم از خیـابون فیلم مـی گیرم!" . افسر اشاره کرد کـه در کنار خیـابان توقف کنید! راننده هندی کـه "آناند" نام داشت با زحمت از لابلای ماشین ها گذشت و کنار خیـابان توقف کرد. ماشین پلیس هم کنارمان ایستاد. من و راننده پیـاده شدیم و به سمت افسر پلیس رفتیم. با قیـافه ای درون هم و آفتاب سوخته نگاهم کرد و به انگلیسی با لهجه هندی و جویده و با تندی مخصوص خود پرسید :" وات آر یو دوینگ؟ کامرا فوربیدن!!؟"
"چکار مـی کنی؟ اینجا دوربین ممنوعه!؟"
پاسخ دادم: "چرا؟ من توریستم و دارم به منظور یـادگاری از کشور شما عو فیلم مـیگیرم! چرا ممنوعه؟ "
گفت: " اینجا منطقه نظامـی و دیپلماتیکه! فیلم برداری ممنوعه!" و همزمان دستش را دراز کرد دوربینم را بـه سمت خود کشید! بند دوربین کـه دور گردنم بود و کشیده شد! نخواستم درگیری ایجاد شود. بند آن را بـه آرامـی از گردنم درون اوردم و او هم دوربین را درون دست گرفت.
گفتم: " اما اینجا هیچ تابلو یـا علامتی نیست! از کجا حتما بدانم کـه این کار ممنوعه؟"
جوابی بـه سوالم نداد و فقط گفت :"من دوربین را حتما به اداره پلیس ببرم!"
گفتم :"اما چرا؟ من کار خلافی نکرده ام! ضمن اینکه این دوربین ارزش داره و شما حتما به من رسید بدین!"
نگاهی از سر تعجب بـه من کرد و با صدای بلند و تند تکرار کرد:"فیلم برداری غیر قانونیـه...."
در این زمان ژان پیر و مـهدی _ همکار دیگرم _ هم بـه ما ملحق شده بودند. ژان پیر رو بـه پلیس گفت :"اما این کار شما هم غیر قانونیـه و ما شکایت مـی کنیم! اینجا هیچ علامتی نیست کـه نشون بده فیلمبرداری ممنوعه!"
"آناند" راننده ما کـه پسرک هندی زبر و زرنگی بود بـه آرامـی سر درون گوش من گذاشت و گفت :"به دوستانت بگو تندی نکنند! ماجرا با پول حل مـیشـه!"
با تعجب نگاهش کردم و گفتم :"یعنی چی؟ بـه پلیس پول بدیم؟" ! این حرف را چنان گفتم کـه انگار درون کشور خودمان چنین چیزی ندیده ایم! گفت :"بسپارش بـه من! فقط بـه بچه ها بگو آروم باشند و 200 روپیـه بـه من بده!" (هر روپیـه حدود 50 تومان بود)
با اشاره ژان و مـهدی را کـه سرگرم بحث با افسر پلیس بودند بـه عقب فرا خواندم و آناند با آرامـی و پچ پچ گونـه شروع بـه صحبت با افسر پلیس کرد. درون ضمن بـه ما اشاره کرد کـه داخل اتومبیل خودمان بنشینیم. درون اتومبیل به منظور بچه ها توضیح دادم کـه جریـان چگونـه هست و گفتگوی آناند با افسر پلیس بر سر چیست! ژان با چشمانی از حدقه بیرون زده و دهانی باز و مـهدی با خونسردی بـه حرف هایم گوش مـی دادند.
بحث آناند با افسر پلیس چند دقیقه بیشتر طول نکشید و او درون حالیکه دوربین من را درون دست داشت از افسر جدا شد و پشت فرمان نشست و راه افتادیم! چند لحظه بدون صحبت گذشت. بعد مـهدی پرسید:"نمـی خوای بگی چی شد؟"
آناند دست درون جیب پیراهنش کرد و 100 روپیـه را بـه من برگرداند و همزمان گفت:"هیچی! براش توضیح دادم کـه شما نمایندگان شرکت های خارجی هستین و این ایرانی ها نماینده دولتند! اگر مزاحمتی براشون ایجاد بشـه من حتما کنسولگری ایران درون بمبئی رو درون جریـان بذارم و اگر کار پلیس قانونی نباشـه، احتمالا عواقب بدی خواهد داشت! اونم یـه خورده مقاومت کرد! اما چون مـی دونست کارش غیر قانونیـه و موضوع رشوه است، کوتاه اومد!"
مـهدی گفت: "پس موضوع با همون 100 روپیـه حل شد؟"
آناند با لبخند موزیـانـه ای گفت:"نـه! این یکی خیلی ترسو بود ! کار بدون پول حل شد!"
من و مـهدی ژان نگاهی بـه هم کردیم و آناند از نگاهمان خواند کـه موضوع آن 100 روپیـه کم شده از اصل پول درون مـیان است! آخه من 200 روپیـه بـه او داده بودم و او 100 روپیـه بـه من برگردوند!
پس خودش گفت: "آها ! درون مورد اون 100 روپیـه دوم هم بگم که!.... فرض کنید اون رو من از موری قرض گرفتم! سعی مـیکنم بعدا بهش برگردونم!..."
یـادم افتاد کـه هر قوطی درون هند تقریبا برابر 50 روپیـه بود! کار آناند هم معمولا با یکی راه نمـی افتاد! نوش جونش! دوربینم مـهم تر بود.

دیروز بعد از ظهر خواستیم از خونـه 50 متری بزنیم بیرون و هوایی تازه کنیم. تصمـیم گرفتیم بریم کوهسار. بعد از گیر توی ترافیک آدمایی کـه اونا هم مـیرفتن کوهسار و رد شدن از جاده باریک و پرپیچ و خم داخل پارک رسیدیم بـه فضای بازی کـه وسایل ورزشی داشت. اونجا خیلی شلوغ بود، ماشینای زیـادی بی نظم و ترتیب پارک کرده بودند، تعدادی از جوونا هم داشتند مـی یدند و یک موتوری بود کـه با موتورش از تپه ها بالا و پایین مـیرفت و تک چرخ مـی زد و مردم هم تشویقش مـی د.
این وسط من بالای تپه ها (که دسترسی جاده نداشت) یک جیپ دیدم کـه سعی مـیکنـه از شیب تپه بیـاد پایین. خاک تپه نرم بود و حتی آدم پیـاده هم نمـی تونست بدون لیز خوردن ازش بیـاد پایین. یک دفعه کنترل جیپ از دست راننده خارج شد و به سمت افرادی کـه از کنار تپه بالا رفته بودند حرکت کرد، که تا اونجا کـه من دیدم اونا تونستند بـه موقع از سر راهش کنار برن، اما جیپ بعد از چند که تا معلق زدن روی چادر هایی افتاد کـه پایین تپه نصب شده بود.
نفهمـیدم کهی صدمـه دید یـا نـه.

ياد باد عباس جعفري با عکسهاي بي نظيرش.
اين مرد رها درون طبيعت بود و آخرش هم طبيعت اون رو درون خود کشيد.

عهایی از زنده یـاد جعفری
http://desertsky.persiangig.com/88-1/abbas%20jafari/abbas3525b.jpg
http://desertsky.persiangig.com/88-1/abbas%20jafari/kooch-abbas-o2.jpg

اینجا ترکیـه به منظور سحر از ساعت 2 صبح تو کوچه ها طبل مـیکوبند و مرکز شـهربه قول قدیما توپ درون مـیکنند .یکی از بچه ها مـیگفت همسایـه ی من پولی بـه طبالی داده بود کـه هر سحر که تا بیدار نشده و چراغش روشن نشده همچنان بر طبلش بکوبد و این دوست با التماس بـه همسایـه گفته بود من ساعت کوک مـیکنم خودم بیدارت مـیکنم جون مادرت اینو رد کن بره .خلاصه ما هر نیمـه شب بـه صدای طبلی کـه گویـا قصد جنگ افروزی دارد (آنچنان محکم مـیکوبد کـه نگو ) و درست از زیر پنجره ما هم شروع مـیکند بیدار مـیشویم و تا ساعتی این جنگ افروزی ادامـه دارد. مدتها آنان را تمسخر مـیکردیم ،که گویـا درون عصر حجر زندگی مـیکنند. مگه ساعت شماطه دار ندارند،یکی براشون بخریم،مگه سرخ پوستند کـه با طبل خبر مـیدن ،بابا یکی نمـیخواد روزه بگیره ،امشب سرش آب مـیریزیم پوست طبلش خراب شـه و غیره و غیره.تا نیمـه شب گذشته من از جا برخاستم (طبقه چهارم خانـه ی ماست)ببینم این آدم چه شکلی دارد. مـیدونید چی دیدم. از بالا دیدم مردی هست متوسط القامت و آنچنان جدی بر طبلش مـیکوبد کـه گویـا زندگی اش بـه این کار بسته است.آنچنان حس زیبایی از دیدنش بـه من دست داد کـه از این همـه قضاوت شرمنده شدم .جدا از این حس زیبا ، فکری هم مرا شرمنده کرد :برای نان خانواده.اش هست که آنچنان بر طبل مـیکوبد .

چند روز پیش رفته بودم کاسیس یـه شـهری نزدیک مارسی بدعوت یک دوست قدیمـی. یکهو یـاد بچگیـهام افتادم اون موقع کـه ماه مبارک درون زولبیـا و بامـیه و شب زنده داریـهای بزرگترها و سه شب احیـا خلاصه مـیشد . مخصوصا شیطنت های من و م نزدیکهای غروب دور و بر آشپزخونـه. مادر محترم یک درون مـیون ما رو صدا مـیکرد واسه چشیدن غذا های مختلف. من مـیگفتم شوره آبجی مـیگفت نمکش کمـه ُ والده هم مجبور بود بـه یکیمون اعتماد کنـه. همسر دوستم داشت قیمـه درست مـیکرد منـهم تو سالن با دوستم داشتیم غیبت مـیکردیم کـه خانم صدام کرد کـه بیـا اینو بچش . همـینطور کـه مـیرفتم طرف آشپزخونـه یـاد بچگیـهام افتادم. بادیدن یـه دیس پر از زولبیـا و بامـیه برگشتم نجف و دنبال م مـیگشتم کـه با یـه قاشق پر از قیمـه روبرو شدم. خیلی داغ بود و لبم سوخت ، ترشیش حرف نداشت و بوی زعفرون تو دماغم ساز مـیزد . گفتم عالیـه ، حرف ندا... هنوز حرفم تموم نشده بود کـه صدای زنگ درون اومد و سر کله ی حاج حسین پیدا شد. یـه راست با دوستم اومدند آشپزخونـه و پس از احوالپرسی با یـه قاشق رفت سر قابلمـه و یـه بوئی کشید و یـه کمـی خورشت برداشت و شروع کرد فوت و همـینطور تعریف مـیکرد کـه نـهار نخورده و داره از گشنگی مـیمـیره. که تا چشید سر تکون داد کـه نمکش کمـه و خودش نمکدون رو ورداشت و شروع کرد بـه نمک زدن کـه در نمکدون کنده شد همـه ی نمکها ریخت تو قابلمـه. حیف کـه حسین آقا برادر همسر دوستمـه .
بچه کـه بودم این بلا با فلفل سرمون اومد .
طاعاتتون قبول باشـه.

سلام دوستان
چند روزیـه کـه به اینجا سر مـی و واقعا خاطرات عالیـه
با اجازه ما هم یکی بگیم.
چند سال پیش فوق دیپلمو گرفته بودم و یـه شش ماهی که تا کنکور بیکار بودیم، گفتم تو این مدت بشینم خونـه یـه کار مثبت م و خدا از عالم غیب یـه کتاب عجیب و غریب فرستاد و ما هم نشتیم به منظور ترجمـه، یـه چند ماهی گذشت و بیشتر اوقات خونـه بودم و یواش یواش داشتم قاطی مـی کردم. که تا به یک عروسی توپ دعوت شدیم، با کلاس ترین پرهزینـه ترین عروسیی کـه تا حالا دعوت شده بودم، خلاصه از مال و منال آقا داماد و پدرگرامـیشان داستان های زیـادی شنیده بودیم. گفتم خدا رو شکر بعد از مدت ها یـه تفریح حسابی مـی کنیم. خلاصه شب عروسی شد و با تعدادی کثیری از عمو ها و زن عمو ها وارد مجلس شدیم، جاتون خالی موسیقی سنتی تو سالن آقایون برقرار بودو ما هم مشغول استفاده از موسیقی و مـیوه جات شدیم.بعد چند دقیقه دیدم کـه بله، عموها یکی یکی دارن از سالن مـیرن بیرون و بچه های داخل ایران مـی دونن این بـه چه معنیـه، ما هم دلمونو بـه آب زدیمو گفتیم یک شب کـه هزار شب نمـیشـه، جاتون خلی، آب شنگولی همراه با مقدار زیـادی مـیوه کباب روی منقل، چونـه همـه هم گرم شده بودو ما هم داشتیم از داستان پیرمردا فیض مـیبردیم، گفتم این عروسی چه شود ولی نگو کـه سرنوشت چیز دیگه به منظور ما نوشته بود، گوش سخن بزرگترا خوبه ولی اینکه بخوای پابه پاشون بـه حرفاشون گوش کنیو و بله... . آقا چشتون روز بد نبینـه، آخریو کـه همراه با خنده رفتیم بالا، چشارو باز کردم دیدم باقلی پلو (املاش درسته؟) با گوشت و زیتون پروده و ..... جلومـه، چشام یـه فلشی زد و دوباره باز کردم دیدم بله، گلاب بـه روتون تو دستشویی مردونـه هستم، یـه فلاش دیگه زد و دیدم تو ماشین عمو جان ولو شدم، فلاش بعدی تو راه برگشت بودم کـه همـه داشتن از عروسی تعریف مـی و من لعن و نفرین مـیفرستادم بـه خودم و هر چی عروسی، فلش بعدی تو تخت خودم بودم مـی دونستم کـه تا چند ثانیـه دیگه یکی از عمـیق ترین خواب های زندگیم رو تجربه مـی کنم.
از اون شب بـه بعد گفتم دیگه غلط مبه اون کفتی ب. دیگه بوش از چند متری حالمو بد مـیکنـه. حالا من موندم و دوران دانشجویی و هر شب بساط و تزکیـه نفس! من!

مدتی پیش همراه یکی از دوستان بـه یکی از رستورانـهای نامـی و البته گران قیمت شـهر رفتیم. جاتون خالی سفارش دو دست چلو و کباب بختیـاری(همونی کـه گوشت مرغ و درون یک سیخ کباب شده) دادیم. شروع کردیم از منو آزاد رستوران سالاد و سوپ و .. استفاده که تا چلوکباب بختیـاری آماده شد و گارسون با احترام تمام روی مـیز چید و ما را دعوت کرد بـه مـیل . کره را روی برنج آب کردم و اولین تکه گوشت را از سیخ کباب درآوردم. بـه محض اینکه خواستم بـه دهان ببرم، چیز مشکوکی بین دو تکه گوشت و مرغ نظرم را جلب کرد. با دست از گوشت جداش کردم، فکر کردم کـه اشتباه مـیکنم ولی نـه. حدس بزنید چی بود! یک مگس له شده ی خونین و مالین! چندشم شد و البته عصبانی. بـه دوستم نشون دادم و با هم بـه این نتیجه رسیدیم کـه وقت مناسبی هست برای تسویـه حساب!(آخه غذاهای این رستوران بیش از حد گرونـه طوری کـه واقعاً موقع پرداخت صورتحساب آدم دردش مـیاد!) با اعتماد بـه نفس خاصی گارسون را صدا زدم. اومد و گفت امر بفرمایید. گفتم مـیخوام با مدیر رستوران صحبت کنم. گفت، امرتون؟ گفتم نـه، حتما با مدیر رستوران صحبت کنم. گفت چشم، الان مـیرم و صداشون مـی. چند ثانیـه بعد با اونی کـه معمولا سفارش غذا مـیگیره برگشت و گفت ایشون سرگارسون هستند. من کـه مدیر رستوران را مـیدونستم کیـه، با اعتماد بـه نفس بیشتری بهش گفتم، عرض کردم حتما با مدیر رستوران صحبت کنم. سرگارسون گفت برو بگو آقای.... بیـاد. یک دقیقه ای طول کشید که تا مدیر تشریف آوردن. یـه آدم خوش تبپ و باوقار کـه لفظ قلم هم حرف مـیزنـه. گارسون و سرگارسون را مرخص کرد و بعد از سلام و احوالپرسی و تشکر ازین کـه به رستورانش اومده ایم گفت امری داشتید با من؟ من درون خدمت شمام. دست بردم از کنار بشقاب غذا، مگسه! را برداشتم و به مدیر نشون دادم و گفتم، این چیـه؟ مدیر، اون چیز! را از من گرفت ... یـه نگاهی بهش کرد .... درون دهانش گذاشت .... جوید ..... و فرو داد! (تصور کنید چهره من و دوستم را!) بلعید و گفت، زرشکه!! چطور؟ مشکل خاصی داره زرشکهامون؟ من و دوستم یـه نگاهی بـه هم کردیم و گفتم، اون مگه مگس نبود!؟ خنده ای کرد و نگاه عاقل اندر سفیـهی بـه ما انداخت و گفت، شوخی مـیفرمایید!، مگس؟! اگه اشکالی درون غذا هست بفرمایید بگم غذاتون را عوض کنند! یـه جورایی هنگ کرده بودیم. گفتم، نـه، خوبه، خیلی ممنون. مدیر باز هم از ما تشکر کرد و گفت بفرمایید غذاتون را مـیل کنید. نشستیم رو صندلی و همونطور کـه غذا را مـیخوردیم اونی کـه دیده بودیم را با هم مرور کردیم. بـه نتیجه ای نرسیدیم چون دیگه مدرک جرمـی وجود نداشت، اما چیزی را کـه مطمئن بودیم این بود که: اون زرشکی کـه مدیر کاملاً!! دید و خورد، 6تا پا داشت، بدنش سه تکه بود و بال هم داشت، فقط کمـی له شده بود!!!

این خاطره عجب خاطره جالبی بود!!!
من بجای الهی عزیز باشم باز هم بـه همـین رستوران مـیرم چون مدیر خیلی باحال و زرنگی داره.
خیلی کیف کردم یـا بـه قول امروزیـا کف کردم . ها ها ها !!!

به نظرم تشکر صرف کافی نبود به منظور همـین یـه پست دادم کـه از همـه دوستان علی الخصوص جناب فابیـان و احد بابت خاطرات بسیـار بسیـار زیباشون تشکر کنم
فابیـان جان عجب خاطراتی داری دل ما رو ترکوندی

سلام
ديروز از سر كار كه امدم خونـه ( ساعت پنج بعداز ظهر) بـه پسرم گفتم دوست داري ببرمت پارك؟ چشمـهاي قشنگش برقي زد و گفت: آخ جون. يك بطري آب و يك كلوچه گذاشتم توي كيفم و توپ فوتبالش را هم دادم دستش و راه افتاديم
توي پارك دو که تا از دوستهاي كلاس فوتبالش را پيدا كرد و باهم فوتبال بازي مي كردند .من هم روي نيمكت نشسته بودم و براي هزارمين بار كتاب «بوي سنبل بوي كاج» خانم جزايري دوما را مي خوندم و مي خنديدم كه... صداي جيغ بلندي شنيدم برگشتم كه ديدم سمت چپ من دو که تا خانم مشغول داد و هوار هستند . درون عرض چند دقيقه درون برابر چشمـهاي ناباور من و بقيه مردم بـه هم حمله كردند . با چنان سبعيت و وحشي گري بـه جون هم افتادند كه باور كردني نبود وقتي پيرمردها بـه زور انـها را از هم جدا كردند( چون جوان ها يك گوشـه ايستاده بودند و كركر مي خنديدند) هر دو خانم با موهاي بلوند باز و مانتو هاي پاره صورت هاي چنگ زده دوباره روبروي هم ايستادند و شروع بـه خط و نشون كشيدن براي هم كردند
هر دوي اين خانم ها با لباس هاي شيك و سر و وضع آن چناني آمده بودند و لابد که تا قبل از دعوا نصف كلماتشون هم حين مكالمـه انگليسي بود و جملات خنده داري مثل : ديشب خيلي نايس بودي دارلينگ» را چپ و راست با هم رد و بدل ميكنند، و تعطيلاتشون رو فلان كشور و فلان ساحل مي گردند و براي baby هاشون فقط از فلان مارك معروف و صد درون صد مزخرف خريد ميكنند و امكان نداره يادشون بره رنگ سال چيه و اين كه رژلب ديگه مد نيست و فقط برقبايد زد و برنزه طلايي براي خانم ها با كلا سه و مانيكور و پديكور يكي از اجزاي اصلي زندگيشونـه و براي آرايش فقط پيش في في جون ميروند چون پول زياد مي گيره اما دستش طلاست و دقيقا مي دونند كه چه كار هايي درون فرهنگ ايروني نكبت زده ( غرب زده) بي كلاسه و چه كار هايي با كلاسه ........ اما دريغ از ذره اي شعور و فهم و انسانيت و محبت ..... دريغ از ذره اي تفكر

مرجان خانم
خیلی وقت بود از جماعت نسوان دور بودم و این چیزها فراموشم شده بود . یـاد آوری جالبی بود اینم یـه جور فمـینیسته دیگه .

دیروز رفته بودم موبایل بخرم چون بعد از دو موبایلی کـه گم کرده بودم ، موبایل سوم چون دید فعلاً قصد گم ش را ندارم خودش سوخت و خراب شد و من هم مجدداً راهی پاساژ علاء الدین. بـه اولین مغازه کـه رسیدم رفتم تو و گفتم : آقا موبایل مارک فلان مـی خوام. لازم بـه توضیحه کـه کلی توی سایت جی اس ام موبایلهای مختلف را زیر و رو کردم که تا دو که تا مارک انتخاب کردم ولی مغازه دار یـه مارک دیگه رو بهم معرفی کرد، من هم حس کردم داره سرم گول مـی ماله ولی لامصب خیلی باحال ازش تعریف مـی کرد و من هم بـه مصداق مومن گول خوری بزرگوار هست ، گفتم چون خیلی باحال خرم کردی همـین رو مـی خرم و لی این اصل ماجرا نیست .
در حینی کـه موبایل خراب رو به منظور تعمـیر داده بودم ، یک هو یک آدم متشخص جا افتاده اومد تو مغازه و صاحب مغازه هم کلی بهش احترام گذاشت و فهمـیدم طرف از فرانسه اومده. این رو کـه فهمـیدم یکدفعه شاخکم جنبید. بـه نظرم اومد نکنـه فابیـان باشـه؟ بـه سن و سالش کـه مـیخوره. قیـافه اش هم کـه هنریـه، آدم باحالی هم کـه هست. حالا چطوری مطمئن بشم؟
گفتم خب چند که تا تیکه مـیندازم اگه خودش بود کـه مـیگیره،اگه هم نبود کـه نـهایتش مـیگه این مرتیکه احمق این چرت و پرتها چی بود مـیگفت.
همـینجوری درون حالی کـه نیم نگاهی بـه فابیـان فرضی داشتم، یـه دفعه بـه صاحب مغازه گفتم : راستی مـیگن توی کربلا موبایل خوب خیلی ارزونـه؟
طرف یـه نیم نگاهی کرد و چون ازش خرید کرده بودم و هنوز پول نداده بودم سعی کرد یـه جورایی گوزن رو بـه شقایق ربط بده و گفت: والاه نمـی دونم ، ما بیشتر با نمایندگیـها کار مـیکنیم ولی قاچاق خب هست دیگه.
فابیـان یـه جورایی کمـی تعجب کرده بود ولی خیلی مشخص نبود. گفتم خب حتما یـه کمـی واضحتر منظورم رو بگم .
این دفعه رو کردم بـه فابیـان و گفتم: شنیدم ازفرانسه یـه سری از ایرانیـها به منظور رالی اومدن ایران؟ نکنـه شما هم رالی بازین؟
فابیـان لبخندی زد و گف: جدی؟ خبر نداشتم. من خیلی مـیونـه ای با این چیزا ندارم.
پیش خودم گفتم: خودتی ، داری شوخی مـیکنی. ولی یـه خرده هم تردید داشتم. گفتم دو که تا تیکه دیگه مـیندازم کـه دیگه قطعاً کارش رو مـیسازه.
گفتم: نمـی دونم چرا قیـافه شما شبیـه یکی از دوستان پدرم بود کـه تحصیلات حوزوی هم داشت ولی آخوند انصرافی شد و رفت خارج ، فکر کنم اتفاقاً فرانسه هم باشـه.
فابیـان اول اخمـی کرد و بعد با تعجب گفت: آخوند انصرافی؟ مگه آخوند انصرافی هم داریم. من هم شوخی کردم و گفتم آره بهشون مدرک معادل ثقه الاسلام مـیدن. اون هم یـه کلمـه دیگه ای گفت کـه جاش نیست و گفت من که تا حال که تا شعاع 40 کیلومتری حوزه هم نرفتم
من هم کـه دیگه پول را داده بودم و موبایل رو هم گرفته بودم و کاملاً هم از فابیـان نا امـید شده بودم ، خداحافظی کردم و موقع بیرون رفتن به منظور تیر خلاص گفتم : خب دست شما درد نکنـه، خداحافظ و سلام بـه ربل برسون و در مـیان نگاه بهت زده فابیـان و صاحب مغازه بـه سرعت خارج شدم.
پی نوشت 1: تازه امروز فهمـیدم احتمالاً فابیـان هنوز وارد ایران نشده.
پی نوشت 2 : از بچه های خارج از کشور خواهشمندم چنانچه بـه ایران تشریف آوردند و در مغازه یـا خیـابان بای برخورد د کـه حرفهای چرت و پرت مـی زند ، سریع خودشون رو معرفی کنند، حال حوصله ندارم هر کانادایی رو شـهاب و علیرضا و هر آمریکایی رو حاجی و امـیر علی و هر انگلیسی رو شمشیری فرض کنم کـه خدا مـیدونـه چه چرت و پرتهایی از خودم درمـیارم.

خوابزده جان
مدیرای فوروم من را مـی بخشند اگر خارجکی بنویسم wooooooooooooooooooooooooooow .
آقا خیلی باحال بود سوژه ! حالا نمـیشـه ما کـه اینجا بغل گوشتونیم رو ببینید و یک پی نوشتی بعد نوشته ای هم تو مطلبتون اضافه کنید ؟؟؟

سلام
رامين عزيز من فمينيست نيستم يعني سعي ميكنم كه نباشم( مگه ميشـه تو ايران زندگي كني و زن باشي و ازدواج كني و آخرش فمينيست نشي) اما يك مدتيه كه بدجوري از ته مونده فرهنگ غربي( ببخشيد كه اين اصطلاح چندش آور را بـه كار بردم) كه توي خانواده هاي ايراني رسوب كرده بدم امده . انقدر بدم امده كه از رنگ بلوند و بور هم بيزار شدم و نمي دونم كه چرا يك خانم ايراني بـه محض اين كه ازدواج كرد اول بايد موهاش رو كوتاه كنـه و بعدش هم حتما بايد مو هاش رو بلوند كنـه بعدش هم حتما بايد برنزه بشـه که تا كاملا چهره اش از معصوميت شرقي بـه شيطان غربي بدل بشـه و يك خط درون ميون كلمـه هاي نخ نما شده انگليسي را بـه كار ببره درون حالي كه يك جمله انگليسي را هم نمي تونـه بدون غلط بگه و چرا بايد ما هميشـه دنبال مدل هايي باشيم كه با خود خودمون فرسنگها فاصله داره و ... خيلي چراهاي ديگه
پيوست: يك سئوال شيطنت آميز:چرا از جماعت نسوان دوريد؟؟؟؟؟:33:

مرجان عزیز
منظورم نظر و نوشته شما نبود . منظورم جور دیگه ای از افراط بود و دقیقا مطلب شما را تائید مـی کردم . همـه ما همـه روزه بـه اینچنین صحنـه هایی برخورد مـی کنیم . یـادمـه سال 1369 بدلیل اینکه کوهنوردی مـی کردم بـه منطقه آبگرمـی درون قزوین رفته بودیم کـه در تعطیلات نوروز آن سال حداقل 6 ساعت برف کوبی و درون برف داشت . بعد از گشت و گذار تصمـیم گرفتیم از منطقه ای دیگر بـه نام پارودبار خارج گردیم کـه از لوشان خارج مـیشد . بـه روستایی دورافتاده رسیدیم کـه هیچ نشانی از مدرنیته و شـهر نداشت چون اصولا راهی بـه خارج نداشت حتی تعداد کم سکنـه آن نمـی دانستند کـه حکومت تغییر کرده باور مـی کنید ؟ اما جوانان روستا آخرین مدل شلوار جین روز را پوشیده بودند و از مایکل جکسون خبر داشتند یـادمـه درون آنجا با اینکه من خودم فکر کنم 18 یـا 19 ساله بودم بـه این فکر مـی کردم کـه عجب مقوله ای هست این فرهنگ !!!
جواب شیطنت آمـیز
بقول یک ضرب المثل
چون دوری دوستی مـیاره !
و سرنگار ازدواج ناموفق یک سرنگار کاملا موفق بود !

نمي دونم كه چرا يك خانم ايراني بـه محض اين كه ازدواج كرد اول بايد موهاش رو كوتاه كنـه و بعدش هم حتما بايد مو هاش رو بلوند كنـه بعدش هم حتما بايد برنزه بشـه که تا كاملا چهره اش از معصوميت شرقي بـه شيطان غربي بدل بشـه
مرجان خانم
اومدی نسازیـا!!
این چهره ای کـه شما توصیف کردی آس مرداست بابا!به جان خودم...
مـیگی نـه؟نگاه کن!!!

خوابزده ی گرامـی ، همـین نیم ساعت پیش با فابیـان تلفنی ذکر شما شد. تازه رسیده قوچان . حد اقل دو روز حتما خستگی درون کنـه.
ضمنا علامت مشخصه ی فابیـان اینـه کـه چشماش مـیخندند. وای اگر بخندونیش اونوخ چشماش قهقه مـیزنند.
به اینتر نت هم دسترسی داره.

احد عزيز و گرامي و عزب:1:
يعني مردا هم از اين كارها ميكنند و ما نمي دونستيم:33:
بيشتر خانم هاي مو بلندي كه دور و بر من رويت ميشوند « اكستنشن مو » انجام دادندو خودشون بـه من گفته اندكه:وا... مگه بيكاريم چهار سال صبر كنيم موهامون بلند شـه ... ميريم پيش في في جون، تيچ( احتمالا اين صداي اكستنشنـه) موهامون رو بلند مي كنـه

سلام
پسرم امسال كلاس اول رفت. وقتي چهارشنبه سي ام شـهريور رفتيم مدرسه، جشن داشتند و يك آقايي مثل عمو گ براشون برنامـه اجرا مي كرد جا براي نشستن نبود و ناچار من و همسرم يك ساعت و نيم ايستاديم اما او را بردند رديف اول و پهلوي بقيه كلاس اولي ها نشست. عمو گ دوم آواز خوند و جيغ زد و سر بـه سر بچه ها گذاشت و من از ديدن پسرم كه تمام شو خي هاي اون رو جدي مي گرفت و باورش شده بود كه اگر سرش را پايين بندازه و چشمـهاش را ببنده حتما براي مسابقه شيريني خوري انتخاب مي شـه دلم بـه درد مي آمد و فكر مي كردم خوش بـه حال مادر هايي كه بي خيال روي صندلي ها نشستند و همراه بچه هاشون كيف مي كنند ولي من رفته بودم تو نخ عمو گ تقلبي كه براي اين كه فضا شاد تر بشـه بچه ها را دق داد که تا بهشون يك كادوي پيزوري بده و بعدش فكر كردم نبايد دلم بسوزه الان هم سن و سال هاي پسر من گرسنـه اند و در آرزوي يك جفت كفش تازه هستند و اگر يك مداد قرمز نو بهشون بدهند ،ذوق مي كنند و خيلي چيز هاي ديگه ...
و يادم اومد بـه كلاس اول دبستان خودم و فاطي جون عزيز(معلم كلاس اولم) و مداد قرمز هام كه هميشـه ي خدا داشتم مي جويدمشون و نيمكت هاي درب و داغون و كاپشن سفيد قشنگم كه روي جيبش عكس يك سيب قرمز بود و دلم تنگ شد و براي روز هايي كه هنوز من و همسن و سالهام اهميت آينـه را كشف نكرده بوديم و فرق شلوار سه خط سورمـه اي ورزشي را با شلوار گرمكن لايه دار نمي فهميديم و هنوز ياد نگرفته بوديم كه جلوي پسرها كلاس داشته باشيم و نمي دونستيم كه يك خانم جذاب و با كلاس وقتي يه پسر را مي بينـه نبايد دستش را بذار ه روي دماغش و براش ادا درون بياره و تعداد ستاره هاي روي دفتر مشق همسايه درون صدر اخبار دنيا قرار داشت و خانم معلممون مـهم ترين آدم روي كره زمين بود ....و ياد شعر فروغ عزيز افتادم:
آن روز ها رفتند
آن روزهاي خوب
آن روزهايي كز شكاف پلك هايم
آوازهايم چون حبابي برهوا مي رفت
چشمم بـه روي هرچه ميلغزيد
آن را چو شير تازه مي نوشيد
گويي ميان مردمك هايم
خرگوش ناآرام شادي بود...

پرسشگر جان از آنجائیکه من خودم آبادانی هستم ، واقعاً برام سواله کـه به چی مـی خندیدن؟
کا خو مگه 110 تن طلا، چیـه کـه اینا ایجوری ؟ بچه ها کار هر روزشونـه.
مو خودم که تا 150 تاش هم اوردم ، ولی خو گذاشتم تو دو که تا لنج.

قبلا شنیده بودم بعضی ها تو آ گیر کرده اند. توی فیلمـها هم دیده بودم و مثل همـه دکمـه ی زنگ را بالای دکمـه های طبقه ها دیده بودم ، ولی که تا بحال حتی یک بار هم به منظور من اتفاق نیـافتاده بود درون حالیکه خدا مـیدونـه صد ها آ سوار شده ام. شام منزل یکی از پسر های تازه بدوران رسیده مـهمان بودم. معلوم نیست با چه کلکی یـه آپارتمان 150 متری شمال تهران تو یک نیم برج خریده بود و مـیخواست پُزش رو بده. خانمش هم سنگ تمام گذاشت و تا خرخره خورده و نوشیده و کشیده بودم. ساعت درست ده دقیقه بـه نصف شب بود کـه از پائین زنگ زدند کا ماشین حاضره . آژانس اومده بود من رو ببره خونـه خودمون. دو سه کیلو تشکر و ماچ و التماس و دعا تحویل پسر دادم و تا دم آ بدرقه ام د. طبقه ی هشتم بودیم و آ هم، خالی ، گویـا منتظر من بود. رفتم داخل آ و طبقه ی هم کف رو زدم و منتظر بسته شدن درون بودم آخرین لبخند پسر و در بسته شد. طبقه ی پنجم آ توقف کرد و یـه خانم وارد شد گفت: اسکوزی . و رفت دوباره روی تکمـه ی همکف فشار داد و یـه کنار ایستاد. اصلا توجه نکردم و داشتم با شکم پُر چُرت مرغوب مـیزدم که تا بقیـه اش رو تو ماشین آژانس که تا خونـه ب. بوی عطرش کـه حدس مـیزدم کوکو شانل باشـه یکهو زد زیر دماغم، نا خود آگاه یـه نفس عمـیق کشیدم. که تا اومدم نگاهش کنم ناگهان صدای تقی اومد و اتاقک ا ایستاد. چراغها هم خاموش شدند و یـه شب خواب روشن شد. بین طبقه ی سوم و دوم بودیم. همزمان من گفتم چی شد ؟ و او گفت : ماما مـیا ! ناگهان دوزاری من افتاد و ماما مـیا را بـه اون اسکوزی اول ربط بدی خانم مـیشـه ایتالیـائی. همزمان دستهامون رفت طرف دکمـه ی زنگ ، کـه اون دستشو کشید و من فشار دادم . دو سه بار فشار دادم . خبری نشد . زیر نور ضعیف شب خواب خانم سی و هفهش ساله بـه نظر مـیرسید . مانتوی سرمـه ای روی شلوار جین پوشیده بود و روسری آبی با شگی موهای مشکی اش رو مـیپوشوند . صدای سر و صدا توی راهروها مـیومد. یکی فریـاد زد تو آی هست؟ کـه داد زدم : بله ! ! ما اینجا هستیم و دو که تا مشت زدم بدر . صدا جواب داد : نگران نباشید برق رفته. داد زدم : کی مـیاد ؟ صدا گفت : خدا مـیدونـه. درون همـین حال تلفن خانم زنگ خورد. کـه منـهم متوجه شدم تلفنم رو بالا جا گذاشتم و باید برگردم . خانم بـه ایتالیـائی بـه طرف مـیگفت : تو آ گیر کرده و برق رفته ... سر و صدای راهروها کمتر شد . شنیدم خانم با لهجه ی ناپولیتان مـیگفت : آره یـه پیرمرد خواب آلو اینجا با منـه ، داره ولو مـیشـه . ... تو ترافیک گیر کردی ؟ این وقت شب ؟ هنوز نرسیدی بعد کی مـیرسی ؟ ... سعی کردم گوش ندم. کـه دوباره گفت : نـه عزیزم وایساده هیچ غلطی نمـیکنـه ، قیـافه اش نجیبه ریش و مـیش هم نداره . بوی زعفرون مـیده ولی کـه نمـیکنـه. کـه خنده ام گرفت ولی نفهمـید. شیطنت کردم و دو سه که تا که ی الکی کردم. کـه صداش درون اومد: وای خدا کنـه بالا نیـاره ؟ کـه به من بر خورد . دو که تا مشت بدر زدم و فریـاد زدم : هیی صدای ما رو مـیشنفه ؟ی اون بالا نیست ؟ هی ؟ کـه پسر جواب داد . من اینجام چیزی نیست برق رفته الان مـیاد. موبایلتو آوردم. صداش از طبقه ی بالاتر مـیومد پرسیدم سیستم کمکی نداره ما رو بکشـه نیم طبقه بالا ؟ گفت چرا داره ولی خرابه. گفتم چکار کنیم ؟ گفت: صبر ... دیگه حال داد زدن نداشتم نشستم رو زمـین کابین و خانم رو زل زدم کـه اونـهم نشست. هنوز پای تلفن بود و با آقائی بنام صادق جون حرف مـیزد کـه گو یـا تو ترافیک گیر کرده بود و قرار بود بیـاد دنبال خانم . یـه نفس عمـیق کشیدم و رفتم تو عالم هپروت. تو این شرایط بهترین مقصده. مسجد و مـیخانـه و فروم ، معبر و کاشانـه و ... خلاصه هم جا سر زدم. داشتمساحل زیر رنگین کمان برخورد قطرات بارون رو روی آب و عمر کوتاه حباب رو دید مـیزدم کـه خانم با لهجه و به فارسی پرسید : برق کی مـیاد؟ سرم رو تکون دادم و کف دستم رو برگردوندم یعنی نمـی دونم. و نا خود آگاه بـه فرانسه گفتم : ژُ نـه سه پا ! چشماش گرد شد و پرسید : وو پارله فرانسه ؟ جواب دادم : سی ! انکه لیتالیـانو . کمـی سرخ شد و دستپاچه . با لهجه ی ناپولیتان بهش گفتم: نگران نباش برق رفته، بزودی مـیاد. گفت فکرشو نمـیکردم تو ایرانی غیر از من و شوهرم ناپولیتان بدونـه. دیدم داره ازم تعریف مـیکنـه صاف تر نشستم و مـیخواستم بگم از کجا یـاد گرفتم کـه خانم مـهلت نداد .تمام زندگیشو درون عرض چهل و پنج دقیقه برام تعریف کرد . یـه ریز حرف مـیزد . اهل ناپل بود و شوهرش صادق جون مـهندس شیمـی و پنج ساله مقیم ایران و یـه بچه ی دوساله کـه بالا همراه مادر شوهر خوابیده بود. بنده خدا کـه اسمش دوناتلا بود مـیخواست بیـاد طبقه همکف پیشواز شوهرش کـه اینوقت شب داشت برمـیگشت خونـه. که تا یکی دو لحظه سکوت کرد ، ناگهان صدائی اومد و برقها روشن شدند من تو دلم صلوات فرستادم و ا راه افتاد . طبقه ی همکف ایستاد و در ها باز شدند. بیرون چند نفر تو سالن ورودی ساختمان وول مـیخوردند. دوناتلا شوهرش را پیدا کرد و پرید تو بغلش ، پسر پیداش شد و در حالیکه تلفن من رو مـیداد فحش مـیکشید بـه جد و آباد ادیسون و هر کـه با برق سر و کار داره. خوشبختانـه آژانسیـه هم صبر کرده بود.

سوار ماشین شدم برم کرج، کلی توی صف ایستاده و خسته و بی حوصله شده بودم. راننده پراید آدم مـیانسالی بود، نـه اندازه من، یـه کمـی مـیانسال تر. راه کـه افتاد همـینجور طبق عادت دستم رفت روی شاسی شیشـه بالابر و شیشـه رو کشیدم پایین کـه بدبختی شروع شد و من بدبخت چه دانستم کـه این دریـا چه موج خون فشان دارد؟
راننده کـه سه که تا هم اون پشت سوار کرده بود ، گفت : آقا هوا آلوده است. لطف کنید شیشـه رو بکشید بالا. من هم همـینجوری ، از سر جهالت گفتم : آخه هوا گرمـه .
تو بودی اینو گفتی؟ راننده هم با لبخندی گفت: خب اگه گرمته برات کولر روشن مـیکنم. من هم کـه کلاً نـه تو کارم نیست ، گفتم: دستت هم درد نکنـه، لطف مـیکنی . و کولر با یک صدای لطیف شروع بـه دمـیدن کرد. راننده بی وجدان هم دریچه وسط رو روی من تنظیم کرد . من هم هدفونـهای موبایل رو وصل کردم و شروع کردم بـه شنیدن...
از اینجا بـه بعد همـه منولوگ ها ذهنی است.
- عجب حالی داره وسط مـهر کولر ماشین روشن باشـه ها. کاش فقط سر ظهر بود و هوا یـه خرده گرمتر، ولی اشکالی نداره، عجب سرمای مطبوعی هم هست.
- (ده دقیقه بعد): نـه داره سرد مـیشـه. احتمالاً اون خانمـهای عقب بالاخره اعتراض مـیکنند و راننده هم کولر رو مـیبنده و منم یـه کمـی اخم و تخم مـیکنم و شیشـه رو مـیکشم پایین.بلکه یـه کمـی هوای گرم بیـاد تو ماشین .
- (بیست دقیقه بعد) چرا خبری نشد؟ فکر کنم عرض من جلوی همـه باد رو گرفته و به عقب چیزی نمـی رسه. اصلاً بی خیـال ، این پرایدها یـه کمـی کـه توی ترافیک با کولر برن، آمپرشون مـیره بالا و طرف مجبوره بابت بستن کولر عذرخواهی هم ه. من هم با بزرگواری تمام قبول مـیکنم و شیشـه رو مـیکشم پایین و تموم.
- (نیم ساعت بعد خودم رو بـه خواب زده ام کـه طرف فکر کنـه دارم چه حالی هم مـی کنم): اسکیموها ، اسکیموها، اسکیموها ... فرض کن یـه اسکیمویی کـه داره توی خونـه یخیش چرت مـی زنـه. اصلاً فرض کن توی قطب جنوب گیر کردی. تو حتما زنده بمونی. حتما زنده بمونی. الان چقدر هوا گرمـه، گرمـه، گرمـه. یـاد خوزستان بیفت، حس کن الان وسط لین های شرکتی ، کنار لوله های داغ بخارها* راه مـیری. آره بهتر شد . خیلی بهتر شد.... کاش مـی شد یـه کمـی این دریچه ها رو منحرف کنم. ولی جهنم ، هوا خیلی هم خوبه؟
- (چهل و پنج دقیقه بعد): مرتیکه خجالت نمـی کشـه لجبازی مـیکنـه. من بـه درک ، پدر ماشینت درمـیاد توی این ترافیک اتوبان. من نـهایتش یـه نیم ساعت دیگه پیـاده مـیشم، اونوقت توی احمق حتما بری واشر سر سیلندر عوض کنی. ... این خانوما چرا اینقدر بی احساسن؟ انگار اصلاً عصبهای پوستی ندارن.
- (یک ساعت بعد، یواش چشمامو باز مـیکنم): نگاه کن ببین چطوری داره با پوزخند نگات مـیکنـه. منتظره کـه من بگم غلط کردم، ولی این آرزو رو بـه گور مـی بره.
- (یک ساعت و بیست دقیقه بعد، بـه راننده گفتم پیش پل عابر-1000 متر جلوتر-نگهدار:
از اینجا دیگه دوباره دیـالوگ شروع مـیشـه:
گفتم: شنیدی وقتی مکتشفین قطب جنوب رسیدن اونجا ، چی دیدن؟
گفت: نـه
گفتم: یـه آبادانی دیدن کـه در حالی کـه زیر پیرهنی رکابی تنشـه و کاپشنش رو هم انداخته روی دستش یخ زده بوده.
خندید و گفت : آهان ، ببخشید تو رو خدا . من خوابم مـیومد به منظور همـین هم کولر رو نبستم کـه خواب از سرم بپره.
گفتم: اِ ! خب مـیگفتی من بـه جات مـی روندم ، این خانوما بنده های خدا فکر کنم یخ زدن، وگرنـه کـه من بـه سرما عادت دارم .... ارواح ام(این آخرش مونولوگ ذهنی بود)

دانشجو بودم. يك كيف پول سفيد خريده بودم كه خيلي قشنگ بود، و خيلي دوستش داشتم تقريبا سه چهار روز بود كه از خريدنش ميگذشت كه با دوستم رفتيم بوفه دانشگاه و چاي خورديم ، پول را حساب كردم و داشتم بر ميگشتم خوابگاه كه ديدم كيف نازنينم نيست.با دوستم با عجله برگشتيم بوفه ولي خبري از كيف نبود كه نبود .سه روز بعد خانمي از خدمـه خوابگاه كيف را آورده بود و به ناظمـه خوابگاه داده بود و آن خانم هم كيف را بعد از طي مقدماتي مثل پرسش و پاسخ راجع بـه رنگ و مدل كيف بـه من بعد داد . از پيدا كردن كيفم خيلي خوشحال شدم، درش را باز كردم و ديدم همون اندك پولي كهبود سر جاشـه و...
... تقريبا شش ماه گذشت و موقع تعطيلات بين ترم بود. خوابگاه را تميز مي كرديم و وسط اتاق پر از آشغال و كاغذ شده بود من كيف دستي و كيف پولم را هم آوردم و وسط اتاق خالي كردم كه تميزشون كنم .كيف پول سفيد عزيزم مرتب و تميز بود و از لابلاي جيب ها ي كوچكش چند که تا يادداشت بليط اتوبوس و پول خرد بيرون امد و ... بعد يك كاغذ كوچك صورتي رنگ ازپيدا كردم. با تعجب كاغذ را باز كردم ديدم نوشته:
سلام من مدت هاست كه دوست داشتم با شما آشنا بشم ولي متاسفانـه مقدور نبود. ديدم كيف پولتون را جا گذاشتيد و جسارت كردم و برش داشتم که تا بتونم يك جوري با شما حرف ب شما من را زياد ديديد ولي نمي دونم من را مي شناسيد يا نـه؟ اگر دوست داريد با من آشنا بشيد لطفا فردا ساعت شش بعدازظهر توي بوفه روي صندلي اي كه اون روز با دوستتون نشسته بوديد، بنشينيد من درست كنار پنجره مي ايستم و شلوار جين و بلوز سفيد مي پوشم
علي
لازم بـه توضيحه كه رنگ نوشته ها كمي رفته بود و كاغذ هم كمابيش كهنـه شده بود.

طفلک علی
نوستالژیک بود ها . همـه ما مردها گاهی علی بوده ایم . بعضی هایمان هم کـه یـا علی !!!:54:
انقدر بر روی صندلی ها نشسته ایم کـه حسابش درون رفته است

من کـه خودم عرضه این کارا رو نداشتم ، اما دبیرستان کـه بودم ، پسر عمویم عاشق ام شده بود. البته عاشق دو که تا از هام. من هم انشام بد نبود، بـه همن دلیل اکثراً مسئول نوشتن نامـه های عاشقانـه و البته یـافتن شیوه های بدیع جهت رساندن نامـه بـه دست معشوق بودم. به منظور یکی از هام، یک نامـه عاشقانـه نوشتم و شرح عشق و هجران مجنون وار پسر عمویم رو نوشتم ولی حالا چطور بدستش برسونـه خودش داستانی بود. یک راه این بود کـه مرد و مردونـه بره و نامـه رو بده دستش، ولی کو مرد؟ راه دوم این بود کـه یـه جوری بندازه توی کیفش، ولی جرات این هم نبود. بالاخره من بـه این نتیجه رسیدم کـه یک خودکار از نوع فشاریش بخره و نامـه رو که تا حد امکان با خط ریز بنویسه و بپیچه دور مغزی خودکار و بعد خودکار رو بهش هدیـه بده. البته به منظور هدیـه هم مـی بایست یک محملی پیدا مـی کردم . این بود کـه به پسر عموم گفتم، مـیری چند که تا خودکار مـیخری. بعد بـه گرامـی مـیگی کـه راستی من از این خودکارا زیـاد دارم، بیـا یکیش به منظور تو.پسر عموی ما هم رفت و شش هفت که تا خودکار از رنگهای مختلف خرید. ولی بعد بـه ذهنم رسید کـه حالا اومدیم و اون از یـه خودکار دیگه خوشش اومد. حالا حتما چه خاکی توی سر کنیم. کـه البته ذهن تیز هوش من بلافاصله راه حل رو پیدا کرد، قرار شد این پسر عموی بدبخت ما توی تموم خودکارها نامـه بذاره و انتخاب رو بـه عهده بذاره و دیگه همـه چی حله. خلاصه عملیـات با موفقیت انجام شد ولی جوابی از اون طرف نیومد کـه نیومد، من هی پیش خودم مـی گفتم اشتباه ما این بود کـه مـی بایست اول اینقدر با خودکارها مـی نوشتیم که تا جوهرشون تموم بشـه، بعد چند که تا مغز اضافه هم مـی خریدیم. بالاخره بعد از یکی دو روز کـه جوهر خودکار تموم مـی شد ، نامـه هم دیده مـی شد.
خلاصه بگذریم، بالاخره با یکی دیگه از پسرای فامـیل ازدواج کرد و پسر عمو هم هنوز کـه هنوزه مجرده. (به خدا راست مـیگم)

خوابزده جان، خاطره جالبی بود، جسارتاً یـاد پت و مت افتادم! :)

چند روز پیش با دوستان خیلی خوبم رفته بودیم مسافرت مجردی...نـه. فکر بد نکنید، کار خلافمون قدم زدن و سیگار کشیدن و موزیک گوش و پیچ ها رو با سرعت رفتن بود. نـه ، تو رو خدا ...نزن باشـه...مـیگم...چیپس و ماست موسیر هم بود...ای داد...نـه بابا دلستر انار و نوشابه بدون قند باهاش مـیخوردیم، آقا اصلاً بـه قیـافه ما مـیاد؟
خلاصه بگذریم، من هم از قبلش کلی لاف اومده بودم کـه بعله من هم خوب ظرف مـیشورم، هم متخصص امور منقلی هستم، هم فوق لیسانس اصول نوین تهویـه کبابم، دو کتاب درون زمـینـه درست قهوه و چای نوشته ام ، دوره چیدمان مـیز را نزدخود رزا منتظمـی دیده ام، توسط انجمن بین المللی توسعه فرهنگ غذا، عنوان پدر قورمـه سبزی و بنیـانگذار ایجاد آتش بدون چوب و زغال و .... را دریـافت کرده ام و اینـها همـه بـه کنار صحبت از کوبیده شد و من هم نـه گذاشتم و نـه برداشتم و گفتم کـه مورد سیخ گرفتن کوبیده، دوستان رو بـه مطالعه کتاب وزین اصول کوبیده، جلد 2، صفحه137، نوشته استاد خوابزده دعوت مـیکنم کـه همراه با محاسبات ریـاضی و شیمـیایی و فیزیکی و بر اساس تازه ترین یـافته های علم فیزیک کوانتوم نوشته شده هست .
البته این وسط یکی از دوستان کـه باعث و بانی این جمع شدن بود گفت کـه قراره یکی از دوستاش کـه متخصص کوبیده هست بیـاد . این شد کـه قلب من هم کمـی آروم گرفت. .. خلاصه روز موعود رسید. بگذریم کـه مقصد ما فقط چهل دقیقه با تهران فاصله داشت اما نمـی دونم چند ساعت گذشت ، فقط یک بار تابلوی مشـهد مقدس 5 کیلومتر رو گذروندیم و یکی دوبار هم از دور گلدسته های حرم رو دیدیم.
خلاصه شب کـه رسیدیم ما با خیـال راحت نشستیم بـه مـیوه پوست کندن و چایی خوردن و چرت و پرت گفتن کـه متوجه شدیم این متخصص کباب کوبیده تشریف نمـیارند. دوستان هم با خیـال راحت گفتن مـهم نیست ، خوابزده کـه هست.
من...من و کوبیده ؟ ولی نباید کم مـی آوردم. این بود کـه آستینـها رو بالا زدم و رفتم سراغ گوشتها، بـه طوری کـه بقیـه دوستان اومدند بالای سرم کـه همزمان آموزش هم بدم. البته باور کنید کـه مشکل اساساً یک مشکل تاریخی هست . اصلاً چرا مردم ما فرق نظریـه پرداز را با مجری نمـی دونند؟ شما فکر کنید مثلاً بـه انیشتین یـه مشت فولاد و دو کیلو اورانیوم و یـه جعبه ابزار با هزار متر سیم بدن و بگن اقا برو بمب اتم بساز . خب چه انتظار بیجاییـه؟ من هم همـینطور.
ولی یـه تفاوتی بین من و انیشتین هم هست . اونم اینـه کـه انیشتین مـیگفت نمـیتونم ولی من لامصب این نـه از تو فکم درنمـیاد. این شد کـه رفتیم نشستیم پشت دستگاه و گوشت رو از توی ظرف برداشتیم و یک گلوله بـه قطر 20 سانتیمتر درست کردیم و زدیم بـه سیخ ، ولی انگار این گوشتها بـه جای سیخ دور انگشتام مـی چسبیدن ، حالا چرا ؟نمـی دونم .خلاصه من مشغول خیـالات فرمودن بودم و عین خر توی گل کـه یکی از دوستان گفت : راستی ، مگه نباید دستت رو بزنی توی آب؟ این کبابی ها همـیشـه یـه ظرف اب بغل دستشونـه. من هم گفتم راست مـیگی ها، اصلاً شما حواس به منظور آدم نمـی ذارید . خلاصه اونجا یـه کمـی بازجویی فنی شدیم و بعد از پیدا شدن تناقضات فراوان درون صحبتهای اینجانب، اعتراف کردیم کـه اصلاً بار اولمونـه سیخ کباب کوبیده رویت کرده ایم چه برسه بـه سیخ گرفتن...
خلاصه از اینجا بـه بعد باور کنید حتی یـه دوستی داشتیم همسن و سال احد کـه اونم مدعی شده بود. بالاخره قرار شد یکی از بچه ها باد بزنـه، یکی هم مرتب آیت الکرسی بخونـه و من هم سیخ ها رو بچرخونم ،بقیـه هم تشویق کنن. ولی کبابی شد، کبابی شد کـه جای همـه تون خالی.
راستی بقیـه دوستان هم ای کاش خاطرات سفرهاشون رو بنویسن.

سلام
با همسرم تازه عقد كرده بوديم كه عروسي دعوت شديم. که تا اون موقع من با همسرم براي مـهماني يا عروسي نرفته بودم و خيلي وسواس داشتم كه خوب بـه نظر بيام و عالي ديده بشم .ناگفته نماند كه دوست ايشان هم تازه از روسيه آمده بود و عروسي درون منزل هزار متري پدر داماد درون نياوران برگزار ميشد .پس ميبينيد كه وسواس من براي خوب بـه نظر آمدن زياد بيراه هم نبود.خلاصه اين كه من اين خبط را مرتكب شدم و براي اولين بار درون عمرم براي آرايش صورت بـه آرايشگاه رفتم ( من حتي براي جشن نامزدي خودم هم نگذاشتم كه آرايشگر صورتم را آرايش كنـه) . درون آرايشگاه ، منيژه جون(لابد ميدونيد كه تمام آرايشگرها پسوند جون دنبال اسمشون چسبيده) منو ورانداز كرد و پرسيد: خوب لباست چه رنگيه، بهش توضيح دادم كه سفيد و كمي هم نقره اي، سري تكان داد و گفت: خوب موهاتو چكار كنم؟ باز هم براش توضيح دادم كه اين عروسي براي من خيلي مـهمـه و دلم مي خواهد كه موهام خيلي زيبا و البته با شكوه باشـه. باز هم سري تكان دادو گفت: خيلي خوب بيا. دنبالش بـه اتاقي رفتم كه ظاهرا اختصاصي آدم هاي از مرحله پرتي مثل من بود يك تخت بـه شكل نيم خوابيده توي اتاق بود با يك عالمـه ادوات آرايشي كه جا بـه جا روي ميز كنار تخت پخش شده بودند.دستور داد: بشين من روي تخت بـه حالت نيمـه نشسته قرار گرفتم بـه شكلي كه پشت بـه آينـه بودم. ازش پرسيدم: ميشـه روبروي آينـه باشم؟ جواب داد: نـه! تموم كه شد خودتو نگاه كن که تا حظ كني. سپس منيژه جون مشغول طراحي بر روي صورتم شد .من فقط رنگها و قلموها را مي ديدم كه بالاي سرم پرواز ميكنند و هر چند لحظه يكبار خواهش مي كردم: لطفا ملايم باشـه من آرايش تند دوست ندارم. و منيژه جون با اخم سري تكان ميداد يعني من كارمو خوب بلدم. خلاصه بعد از حدود يك ساعت آرايش صورتم تموم شد و ازم پرسيد: موهاتو شينيون كنم؟؟ ( باز هم لازم بـه توضيحه كه براي مراسم عقد خودم هم نگذاشتم موهام را شينيون كنند) نمي دونم چي شد كه جواب دادم: بله. مينژه جون شروع كرد و بعد از يك ساعت درون حالي كه من تقريبا از درد موهايي كه كشيده شده بود ، نصف جون شده بودم با لحني پر افتخار گفت: بلند شو و خودت را نگاه كن مطمئنم خودتو نخواهي شناخت
من از روي تخت بلند شدم و به عقب بـه طرف آينـه برگشتم..... حق با اون بود واقعا نمي شد ديگه خودم رو بشناسم دو طرف چشم هام خطوط سياه رنگ و درازي كشيده شده بود و صورتم بـه يك بوم نقاشي كه بچه اي روي آن تمرين نقاشي ميكنـه شباهت داشت و از همـه بدتر موهايم بودكه چون خيلي بلند بودند، شينيوني بـه ارتفاع يك برج روي سرم ساخته شده بود . نوك زبونم بود كه ازش بپرسم تو بساطش اگر چند که تا پر داره روي موهام بزنـه چون مي تونم بـه جاي اسب سيرك درون سيرك ايران ايتاليا هنرنمايي كنم ...ولي نگفتم و ازش تشكر كردم و پول بي زبان را جرينگي بهش دادم و برگشتم خونـه
.... و فكر مي كنيد چكار كردم ؟ رفتم و آنقدر موهام را چنگ زدم که تا تمام آن اسپري هاي وحشتناك از روش پاك شد و بعد هم يواشكي با ليف مادربزرگ مرحومم كه فقط كمي از سنگ پا نرمتره صورتم را شستم سپس با شتاب و عجله(چون دير شده بود) لباس پوشيدم و موهاي بلندم را شانـه زدم ، كمي آرايش كردم و رفتم

یـه روز رفتم سی دی فروشی کـه یکی از کارای محمد اصفهانی رو بخرم ...
بعدش اسم کارشو یـادم نمـیمد ولی مـیدونستم اون آهنگی کـه واسه امام رضا خونده توی همون کارشـه
بعد یـهو قاطی کردم بـه یـارو گفتم آقا همون سی دی محمد اصفهانی رو مـیخوام کـه امام رضاخونده ... :becky:

ا ا ا
دوباره یک خاطره یـادم اومد
گوش کنید بد نیست
یک روز کـه من و رفیقام رفته بودیم بیرون کـه یکم از عقده هایی کـه رومون تلنبار شده بود خالی کنیم
یکی از رفقای ما خیلی پولداره و ما هم بدجور آویزون شدیم بـه این
اینم کـه باباش کارخونـه آرد داره و نگران هیچی نیست
خلاصه روی ماشینش سیستم صوتی قوی وصل کرده بود ما هم یک آهنگ راک از گروه لینکین پارک گذاشته بودیم اسم آهنگ WHAT IVE DONE هست اگه گوش ندادین حتما گوش بدین
خلاصه توی خیـابون با سرعت مـیرفتیم کـه یکدفعه دیدیم کـه آقا پلیسه اومد دنبالمون ما فهمـیده بودیم شب ها کـه ما مـیخوابیم آقا پلیسه بیداره ولی حالا مثل اینکه دوشیفت کار مـیکرد و روز هم بیدار بود
خلاصه ما کـه گفتیم کارمون تمومـه و داشتیم اشـهدمون رو مـیخوندیم کـه دیدیم پلیسه کـه چندتا سرباز جوون بودن رسید کنارمون گفت مـیای مسابقه ؟!!!!!!!!!!!!!!!!!
حالا شما ببین ما چه حالی پیدا کردیم نمـیدونستیم بخندیم؟ گریـه کنیم؟
خیلی برامون جالب بود ما هم گفتیم خب اگه کورس ندیم کـه جریمـه مـیشیم
تصمـیم گرفتیم مسابقه بدیم
فاصله ی دزفول که تا اندیمشک حدود 10 کیلومتره و یک جاده ی عریض و دوطرفه داره ما هم رفتیم اونجا
این رفیق ما کـه انگار جن زده بود بهش همچین کلاج رو ول کرد و گاز داد کـه ماشین داشت تکچرخ مـیزد
خلاصه بهد از چند دقیقه کـه داشتیم توی جاده پرواز مـیکردیم رسیدیم اول اندیمشک و ما بردیم این اقا پلیسه هم دوم شد
خلاصه پیـاده شدیم پلیسه گفت خیلی بد مـیرونید هان حواستون رو بدید
دوباره پلیسه گفت: ما روزای آخر خدمتمون هست و دیگه داره تموم مـیشـه گفتیم یکم با ماشین پلیس حال کنیم
منم سی دیـه آهنگ لینکین پارک رو درون آوردم بهش دادم و تشکر کرد و رفت ولی ما همچنان درون بهت مونده بودیم
راستی یـادم رفت سلام کنم
سلام عرض مـیکنم خدمت همـه ی دوستان عزیز
شادکام باشید

یـه خاطره از سالها پیش کـه برام تجربه جالبی داشت :
ساعت 2نیمـه شب، من، پدرو برادرم سوار بر یـه ولوو استیشن زرد قناری مدل 1979 درون بزرگراه قم – تهران درون حال رفتن بـه تهران بودیم. برادرم کـه اونموقع 14 سال بیشتر نداشت، بازم تونست مخ بابا را بزنـه و نشست پشت رل. همونطور کـه برادرم با سرعت 160 ک م(این سرعت معمول رانندگی بابام بود!) درحال رانندگی بود پدرم یوهو گفت وایسا، وایسا کنار. چون سرعتش زیـاد بود یـه 150 -100متری رفت جلوتر ایستاد. من و برادرم کـه هنوز نمـیدونستیم چی شده، پرسیدیم چرا؟ بابا گفت، فکر کنم اون جلو یـه ماشین پلیسه!(یـادمـه اونموقع تعجب کردم کـه بابام چطور تونسته بود اون ماشینو ببینـه، با اینکه حداقل 100متری بهش نزدیکتر شده بودیم، چیزی بجز یـه لکه سیـاه دیده نمـیشد) برادرم پیـاده شد و بابام اومد نشست پشت فرمون. حرکت کردیم و بعد از شاید 300-200 متر، یـه مامور تابلو بدست ماشین ما را متوقف کرد. بابا مدارک را از جیب کتش برداشت و رفت پایین. برادرم کـه یـه کم ترسیده بود نیومد پایین اما من همراه بابام رفتم. دو که تا افسر راهنمایی رو صندلی جلو مرسدس بنز پلیس نشسته بودن. مدارک را از بابام گرفت و بی مقدمـه گفت کی پشت فرمون بود؟!! بابام گفت، من! افسره گفت، ما شما را دیدیم، ایستادید و جاهاتون را عوض کردید. بابام گفت، جاهامون را عوض کردیم؟ با کی؟! با این دو که تا بچه؟! افسره گفت اونکه تو ماشینـه چند سالشـه؟ بابا گفت: 14 سال، افسره گفت اون پشت ماشین بود! از افسر اصرار و از بابام انکار. کم کم این بده بستون کلامـی بـه شوخی کشید و لحن افسره خودمونی تر شد و افسره هم کـه ظاهراً مطمئن نبود راننده کی بوده، حرف بابام را قبول کرد و از مقصد و شغل بابام پرسید و مدارک بابام را بعد داد و گفت بفرمایید، سفر بخیر.:3:
بابام مدارک را گرفت و همـین کـه خواستیم بریم سمت ماشین، اون یکی افسر گفت حاجی، منظورش بابام بود. بابام گفت بفرمایید. افسره گفت، حالا کـه داری مـیری، بزا یـه چیزی برات بگم، و گفت: راستش وقتی شما ماشینتون رو اون جلوتر متوقف کردید من و این همکارم با هم شرط بستیم، من گفتم اینا جاشون را عوض د، اما جناب سرهنگ گفت نـه. حالا کـه دارید مـیرید راستش را بگید که تا ما هم تکلیف شرطمون مشخص بشـه، جاهاتون را عوض کردید یـا نـه؟ بابام کـه دیگه با افسرا شیش دنگ شده بود خنده ای کرد و گفت، آره! فکر کنم شما بردی! اون پسرم کـه تو ماشینـه پشت فرمون بود!!
مـیتونید حدس بزنید بعد چی شد؟!
:34: ..... خلاصش کنم، جناب سرهنگ مدارک بابام را دوباه گرفت و گیر داد، چه گیری! شروع کرد بـه نوشتن گزارش و مـیگفت زندان داره و باید ماشین بخوابه و ...
بالاخره با هزار مکافات و التماس بعد ازین کـه بیشترین جریمـه اونروز(مبلغش یـادم نیست) را نوشت و گواهینامـه بابام را کرد، اجازه داد بریم. (بابام که تا همـین چند سال پیش همـین گواهینامـه شده را داشت، آخه اونروزا رسم نبودی گواهینامـه را تمدید کنـه)
عصبانیت بابام درون ادامـه مسیر هیچوقت از یـادم نمـیره!!! :mad:

بعد از ظهر چهارشنبه پیش، تهران - نشر ثالث زیر پل کریمخان.
دنبال دو که تا کتاب از آلن دوباتن مـی گشتم. فروشنده بعد از ترک محل و (لابد جستجو درون انباری خارج از کتابفروشی) بعد از معطلی زیـاد ، عرق ریزان بازگشت و شرمنده، کتاب "تسلی بخشی های فلسفه" ترجمـه عرفان ثابتی را بـه من داد. از اینکه نتوانسته بود "هنر سیر و سفر" ترجمـه گلی امامـی را پیدا کند، شرمنده بود و قول مـی داد دو روزه تحویلم دهد.
باید بـه قرار دیگری مـی رفتم. از آنجایی کـه چند ماهی بیش نیست درون تهران تاکسی مـی گیرم و در شناخت ایستگاههای خیـابانی خبره نیستم، درون ضلع شمالی کریمخان، ناشیـانـه دستم را جلوی اولین تاکسی بردم و گفتم : "امـیرآباد شمالی"
با کمـی مکس، تاکسی سبز رنگ، 10 متر دورتر نگه داشت. کنار راننده مرد مـیانسالی نشسته بود و در صندلی های عقب دو نفر دیگر. خواستم درون را از سمت متعارف یعنی پیـاده رو باز کنم کـه راننده گفت : "نـه،نـه از سمت خیـابان"
از همان سمت سوار شدم. چند متری تاکسی شروع بـه حرکت مـی کند کـه راننده خطاب بـه من تازه وارد مـی گوید : "سلام"
پاسخش مـی دهم : "سلام"
مـی گوید : "عصر بـه خیر"
مـی گویم "عصر شما هم بـه خیر"
یک نگاهی بـه دو مسافر سمت راستم مـیندازم. کناریم مردی 30 ساله، سبیل کم پشت، با تبسمـی معنی دار بـه نگاهم جواب مـی دهد. آنطرف تر خانمـی مـیانسال پنـهان نمـی کند کـه مثلا قبل از رسیدن شما بحث و گفت و گویی بین ما بوده است.
راننده آنقدرها هم پیر نیست ولی موهای یکدست سفیدش غلط انداز است.از من مـی پرسد : آیـا که تا به حال درون زندگی بـه یک مـیهمانی اجباری دعوت شده ام ؟
پرسشش مرا بـه فکر وا مـی دارد. نباید زیـاد درون انتظارش بگذارم. پاسخ مـی دهم : اه... درون زندگی ... درون مـیهمانی اجباری ... ؟ بله ... حتما اگر بگردم پیش آمده است.
راننده : شما الان بـه چنین مـیهمانی دعوت شده اید. مسیر من که تا امـیرآباد شمالی نیست ولی که تا سر امـیرآباد مـی برمتان.
- ممنون از شما. خیلی خوش اخلاق بـه نظر مـی رسید و چه خوب مرا هم بـه همراهی برگزیدید.
دقیقه ای بعد نزدیک تقاطع کشاورز- امـیرآباد بـه سمت ضلع شرقی بولوار کشاورز دور مـی زند و روی پل و در مـیانـه کانال آب بـه من مـی گوید : "شما مـی توانید از همان درون پیـاده شوید"
چند اسکناس را از قبل آماده کرده ام. که تا بخواهم نشانش دهم مـی گوید خداحافظ ! من : اه نـه ... ! مـی گوید "حرف گوش کن پسر !" گازش را مـی گیرد.

هشتم آذر سال 76، رفته بودم لردگان کـه پسرعمویم تازه بـه آنجا نقل مکان کرده بود و البته همـینجوری بی هوا و بی خبر. تمام تلاشم این بود کـه سریع برسم و بازی ایران-استرالیـا رو ببینم. آدرس هم خیلی سرراست بود بـه این شکل کـه سر فلان فلکه پیـاده مـیشی، نبشش یـه تاکسی سرویس هست ، مـیگی من پسر عموی فرشادم و مـیخوام برم خونـه اش و خلاص. که تا سر فلکه هیچ مشکلی نبود، تاکسی سرویس هم کـه راحت پیدا شد، رفتم تو و خودم رو معرفی کردم کـه کلی هم تحویلم گرفتن ولی نکته اینجا بود کـه پسر عموی محترم بـه همراه خانواده تشریف بودند اصفهان و خب من هم بدون اینکه بـه روی خودم بیـارم مـی خواستم خداحافظی کنم کـه بانگ برآمد : کجا؟ تو بـه خود نآمده ای کـه به خود باز روی. خلاصه ما رو با عزت و احترام بـه خانـه صاحب آژانس منتقل نمودند کـه البته من هم ته دلم راضی بودم کـه بازی رو مـیبینم و عصر هم مـیرم. چه مـیدونستم کـه در آغوش مـهمان نوازترین مردم ایران گیر افتاده ام؟
از اینجا بـه بعد ماجرا سرعت بیشتری گرفت. بـه محض رسیدن بـه خانـه مـیزبان، حداقل هشت نفر دیگر تشریف آوردند با سن و سالهای مختلف و همونجا و بدون حتی کوچکترین نظر خواهی که تا شام سه روز بعد رو هم رزرو د و من هم بیشتر بـه فکر این بودم کـه الان ساعت 11 ظهره و یکی دو ساعتی که تا بازی باقیمونده . بدبختی درون پذیرایی بسیـار بزرگ خانـه ، هیچ اثری از تلویزیون نبود و با تعجب تمام کوچکترین بحثی هم درون مورد این بازی مرگ و زندگی نمـی شد. گویی ما درون یک کشور دیگر هستیم کـه یـا بـه جام رفته و یـا درون همون دور اول حذف شده. از عجایب مـیزبانان محترم این بود کـه در برخی گفتگوهای خصوصی اصلاً متوجه صحبتهایشان نمـی شدم و این امر با توجه بـه شناختی کـه از لهجه مردم منطقه داشتم عجیبتر هم بود، ولی نـه...انگار آشناست... یـا سلطان ابراهیم! اینـها انگار دارند بـه زبان ایتالیـایی صحبت مـیکنند. و کاملاً درست بود عین خود مارچلو ماستریـانی و به فصاحت دانته . وقتی چشمـهای گرد شده من رو دیدند توضیح دادند کـه اکثر مردم این منطقه پیش ایتالیـاییـها کار کرده اند و به ایتالیـایی مسلطند طوری کـه ایتالیـایی زبان دوم آنـها محسوب مـی شود.
خلاصه بعد از یک مراسم قهوه خوری بـه شیوه ایتالیـایی با تمام ظرافتهاش از مرحله خرد قهوه که تا دم و بقیـه مراسم، یک منقل بزرگ با تعداد معتنابهی ذغال مرغوب بـه صحن علنی مجلس آورده شد. صراحتاً مـیگم که تا آن موقع من این بند و بساطها رو ندیده بودم ، آخر آخر لات بازی ما کشیدن سیگار بی بود، البته مـیدونم باور نمـیکنید و حق هم دارید، اما بگذریم ، یکدفعه ندایی برآمد کـه جانان من برخیز و برگیر وافور را کـه ما هم ماندیم چه کنیم. اول کـه گفتم من اهلش نیستم کـه یکدفعه قیـافه ها رفت تو هم کـه چی؟ بعد ما این متاع رو به منظور کی گرفتیم؟ ما کـه خودمون سرحال بودیم. من هم گفتم : والله من سریع فشارم مـیفته پایین کـه دیدم مـیزبان گفت بعله مشخصه کـه اهلشم نیستی ، ماشاءالله معلوماتت کـه کامله. خلاصه ما بـه همـه گفتیم کاری نکردیم، شوما هم بگید نکرد.
تا اینجا رو داشته باشید کـه هنوز یکساعتی بـه بازی مونده...... ادامـه دارد

الهی جان ، اگه تو اصفهان بودی کـه باید مـیدونستی این یـه تاکتیک قدیمـیه.

خوابزده جان، من خودم بعد ازين جريان بارها از همين تاكتيك! استفاده كرده ام و دوستان و رفقا را سركار گذاشته ام. اون سالها!، آدما هنوز اينقدر ناقلا نشده بودن! مطمئناً ميزبان قصد سر كار گذاشتن منو نداشت(نكنـه داشت؟! :33:) و اگه اوائل ازدواجم نبود و خجالتي نبودم و رودربايستي نداشتم، بـه اين راحتي از ميدون بدر نميشدم و از خجالت سفره و ميزبان بطور كامل درميومدم.

دوستان چرا آخه ظرفیت ندارید، همـینـه کـه ما جهان سومـی هستیم. یـه نگاه بندازید بـه خارجی ها ، نویسنده هاشون تموم جیک و بیک خلافکاری ها و مشکلات خصوصی شون رو توی کتاباشون مـی نویسن همـه بـه جای اینکه آبروش رو ببرن، از جسارت و شـهامتش تعریف مـیکنند. حالا کـه یـه بنده خدایی پیدا شده کـه داره تجربیـاتش رو بـه شما انتقال مـیده ، اینجوری تخریبش کنید. بعدش هم این جریـان فقط به منظور افزایش حس تعلیق خاطره بود، توی قسمت بعد معلوم مـیشـه کـه هیچ اتفاقی نیفتاده و شما هم زود قضاوت کرده ای برادر عزیز.
پس منتظر قسمت بعد باشید که تا من خاطره رو یـه بازنویسی مجددی م.

خیلی دلم مـیخواست منـهم یکی دو خاطره بنویسم ولی حیف حتما اصل مطلب رو کنم و تظاهر اخلاقی و نجابت کنم . اگر روزی مجاز شد و معمول منـهم مـینویسم

پسر من که تا حالا دو سه که تا مـهد عوض كرده و هر كدام از مـهد كودكها آداب و رسوم خاص خودشو داره. و ما مادرا مجبوريم اين نكات ارزنده را بـه بچه ها گوشزد كنيم. يه روز درون اين مـهد جديدش رفتم كه پسرمو تحويل بگيرم؛ ديدم مربي مـهد مرتب داره بهش مي گه: آفرين عماد جون يادت نره منو «نازنين جون» صدا بزني . عماد هم با خنده جواب داد باشـه نازنين جون. بعد نازنين جون رو كرد بـه منو گفت اينجا مربي ها را صدا نميزنن، بايد بـه آخر اسم مربي ها جون اضافه كنـه. منم كه تازه از اداره اومده بودم و خسته بودم سعي كردم خودمو كنترل كنم و با لبخند گفتم: كه صميميت بيشتري داره ، مگر فرقي مي كنـه؟ اونم با لبخند جوابمو داد : آخه اينجا همـه بچه ها اسم مربي ها را با جون خطاب مي كنن.
فرداي آنروز پسرم غافل از درسهاي سختگيرانـه روز قبل نازنين جون، با شور و شوق وارد مـهد شد و در حاليكه داشت كفشاشو درون ميآورد با صداي بلند گفت : سلام نازنين جون:love:
پيام اخلاقي اين ماجرا: نازنين جون بين و جون هيچ فرقي وجود نداره؛ مـهم اينـه كه درون لبخند معصومانـه كودكاني كه بـه تو سپرده مي شن، تلاش كن كه تو هم سهيم باشي!

سال اول دانشكده و ترم دوم بودم.دانشگاه شيراز درس مي خواندم. يادش بخير هروقت كه مي خواستيم انتخاب واحد كنيم بـه خاطر انتخاب ساعت مناسب، استاد مناسب و دروس بهتر بايد از 5 صبح بيدار مي شديم و به دانشگاه مي رفتيم ونوبت مي گرفتيم. يكي از مباحث تخصصي را كه بـه شدت بـه دنبالش بودم بهم نرسيد و مجبور شدم درس اقتصاد ايران را-كه جزء دروس آزاد بود -بگيرم.موقع تشكيل كلاس ها وقتي سر كلاس حاضر شدم با كمال تعجب ديدم از بين 40 نفري كه براي اين كلاس ثبت نام كرده بودند من تنـها خانم كلاس بودم خيلي وسوسه شدم كلاس را ترك يا درس را زمان حذف و اضافه حذف كنم بـه دو دليل اين كار را نكردم اول اينكه تعداد واحدهايم كم مي شدو دليل مـهمتر اينكه اگر حذف مي كردم از خودم بـه خاطر ترسو بودنم بدم مي آمد. بالاخره دل بـه دريا زدم و كل ترم را سر كلاس دوام آوردم. آخرين روز كلاس استاد اقتصاد مون گفت: من بـه اين خانم 2 نمره اضافه مي دهم چون شـهامت آمدن سركلاسي را داشت كه همـه ي افراد آن آقا بودند. بعد همـه ي كلاس نمي دونم بـه خاطر من يا استاد دست زدند. يادش بـه خير.

سرنگاری کـه احدخان پایـه گذاری کرد، روز بـه روز آبستن خاطره های خواندنی تریست. ولی خواهش مـی کنم بهش نگید چون همـینجوریش هم خدا را بنده نیست !

این چی بود احد جان !؟ خاطره خودت بود؟

احد جان اینا چی بود؟!
تو هم رفتی راننده آژانس شدی
منم قبلا توی آژانس بودم
عیبی نداره همونجا بمون و واسه ما خاطره از خودت درون کن
حرص نخور بدتر از اینارو هم مـیبینی
منتظر خاطرات بسیـار زیبا و انشاءالله از این بعد شیرینت هستیم

این چی بود احد جان !؟ خاطره خودت بود؟ احد جان اینا چی بود؟!با اجازه بزرگترا بله...خاطره خودم بود!
آقا من چند سال پيش, هفت هشت ماهي تو آژانس كار كردم ولي خاطره هاشو هنوز دارم!
هميشـه كه نميشـه خاطره ها خنده دار باشن بايد بعضي وقتها ضد حال باشن که تا اوضاع روحي آدم بالانس داشته بشـه!!

ماجراهاي من و فوتبال
قسمت اول: فوتبال و حج
سال 76 بود. مسابقات انتخابي جام جهاني، ديدار ايران و استراليا. من عازم مكه بودم. بازي رفت تازه بـه جده رسيديم. همـه زائران درون حال جابجايي ساك و چمدانشون بودن. من چون تازه كار بودم يك ساك دستي كوچيك داشتم و در بـه در دنبال تلويزيوني ميگشتم که تا از نتيجه بازي رفت خبر داربشم. فرودگاه جده هم مملو از جمعيت بود ولي نمي دونستم از كي بپرسم؟ با اين نيت سوار اتوبوس شديم و به سمت مدينـه حركت كرديم. تو راه همـه بـه فكر راز و نياز وخواندن قرآن بودن من بـه فكر اينكه نكنـه ايران باخته؟ حيف ايران ببازه . بالاخره بعد از 6 ساعت بـه هتل رسيديم بـه محض اينكه ديدم كادر هتل ايروني هستن خوشحال شدم و پ جلو و بدون اينكه سلام كنم؛ گفتم: ببخشيد نتيجه بازي ايران و استراليا چي شد؟ اون با لبخند جواب داد: مساوي شديم. :love:
يادمـه موقعي كه خريد ميكرديم. يكي از هم سفرهاي ما كه معاون اداري و مالي يك سازماني بود. گفت : اينجا خيلي علي دايي رو دوست دارند من با اسم علي تونستم يك دوربين با تخفيف بگيرم . ما هم كه چهار نفر دوست بوديم ؛ رفتيم سراغ اون آقايي كه مخلص علي دايي بود و 4 که تا دوربين گرفتيم ولي آنقدر تخفيف نداد . فكر كنم اين همسفر ما، از همـه اعتبارات دايي استفاده كرده بود و به ما كه رسيد 2% درصد بيشتر تخفيف نداد. منم برگشتم بهش گفتم: اميدوارم علي دايي ، خداد عزيزي و بقيه بازيكنان گلهاي بيشتري بـه محمد الدعايه( دروازه بانشون)بزنند.:boxing:راستي نتيجه برگشت هم توي مكه متوجه شدم و خوشحالي بردن تيم ملي و زيارت خانـه خدا خيلي لذت بخش بود. :)

ماجراهاي من و فوتبال
فوتبال و مـهمان
مسابقات انتخابي جام جهاني بود. ايران با كره شمالي مسابقه مي داد. پدر و مادر همسرم مـهمان ما بودند. من طبق معمول غرق تماشاي فوتبال بودم و اونـها سخت مشغول صحبت بودند. يك موقعيت گل براي كريمي ايجاد شد و در كمال ناباوري توپ بـه اوت فرستاد من كه خيلي هيجان زده شده بودم . بلند شدم و فرياد زدم : اه! بي عرضه! حيف! حيف!
ناگهان صحبت اونا قطع شد و منو با تعجب نگاه مي كردند و مادر همسرم با تعجب پرسيد : اتفاقي افتاده؟ من كه هنوز عصباني و هيجان زده بودم فورا جواب دادم : نـه مادر جون ! آخه اين همـه بودجه صرف اينا مي كنن فقط تو زمين راه ميرن! حيف واقعا كه حيف! مادر همسرم كه که تا به حال منو اين طوري نديده بود گفت: شما درباره فوتبال داريد حرف مي زنيد! آخه فوتبال بـه چه درد مي خوره! اخبار ببينيد ؟ ببينيد دنيا دست كي هست؟ ... من هم كه كنترل تلويزيون دستم بود با عذرخواهي فراوان زدم كانال يك که تا ببينم دنيا دست كي هست؟

ببينيد دنيا دست كي هست؟ ...
آخر داستان را تعریف نکردی هزارچهره جان، بالاخره دنیـا دست کی هست !؟ :)

پرسشگر عزيز معلومـه كه دنيا دست كي هست . دست مادرشوهر!

آخر داستان را تعریف نکردی هزارچهره جان، بالاخره دنیـا دست کی هست !؟ :)
پرسشگر عزیز ! معلومـه ، :33: دست پولدارها!!!!!

سلام
معلم پسرم يك جزوه سي صفحه اي علوم داده بود و از والدين محترم درخواست كرده بود كه از دانش آموزان سئوالات را بپرسند، من هم كه يك والده محترم و حرف گوش كن هستم نشستم و پسرم را هم روبروي خودم نشاندم و شروع بـه پرسش كردم:
- پسر گل من ، باهوشك ، بگو ببينم براي مراقبت از چشم چه بايد بكنيم؟
پسرم با قيافه اي مظلوم و چهره اي متمركز: مداد را تو چشممون نكنيم
من: آفرين ، چه پسر خوبي ، خوب ديگه؟
پسرم درون حالي كه زير چشمي بـه من نگاه ميكنـه: نگذاريم پارسا مدادش را تو چشممون فرو كنـه
من: خوب ... بله ... درسته ولي ديگه چي پسرم ؟
پسرم با قيافه معصومانـه: اگر پارسا خواست مدادش را توي چشم پرهام بزنـه نگذاريم
من با بي حوصلگي : خيلي خوب ... بقيه جواب ها، دست آلوده بـه چشم نزنيم، كتاب را بـه چشم نچسبانيم، براي ديدن تلويزيون فاصله لازم را رعايت كنيم
باز هم من درحالي كه دارم عصباني ميشم: خوب بگو ببينم براي مراقبت از گوش چه بايد بكينم؟
پسرم درون حالي كه زير چشمي بـه من نگاه مي كنـه: مداد را تو گوشمون نكنيم
من ، (دارم كفري مي شم): خوب ديگه؟
پسرم با چشم هاي گرد شده: نگذاريم پارسا مدادش را توي گوشمون كند
من با عصبانيت: فقط همين يكي را ياد گرفتي ؟؟؟ يعني چي؟
پسرم با لبخند: اگر پارسا خواست مدادش را...

4 سال پيش درون چنين روزي من بـه اتفاق بچه هام ( و پسرم) تصميم گرفتيم پدرشون را غافلگير كنيم.آخه همسر من معمولا روز تولدش رو فراموش مي كنـه. بنابراين بعد از ظهر آنروز سريع رفتم كيك تولد و شمع و فشفشـه و برف شادي خريديم و م كه عاشق تولد هست گفت : از طرف منو عماد هم كادو بخر که تا به بابا بديم. خلاصه بگذريم از اين ارادت بچه ها بـه پدرشون كه حسابي منو پياده كردند. رسيديم خونـه، بچه ها بادكنك ها را باد كردند و م خونـه را تزئين كرد و خونـه را براي يك تولد غافگيرانـه آماده كرديم.
غروب شد، ما همـه چراغاي خونـه را خاموش كرديم و دو که تا در ورودي هم قفل كرديم و منتظر مانديم. درون همين حين بچه ها مرتب سر اينكه كي برف شادي بريزه؟ و فشفشـه دست كي باشـه؟ با هم بحث مي كردند و اون شب براي اينكه پسرم (اون موقع سه ساله بود) شلوغ نكنـه، كادوي بزرگ و برف شادي را بـه اون داديم و ازش قول گرفتيم كه که تا اومدن پدرش آروم باشـه و تصميم گرفتيم با شماره معكوس من، بچه ها وارد عمل بشن.:boxing:
زنگ درون به صدا درون آمد! ما سكوت كرديم و جواب نداديم . دوباره زنگ بـه صدا درون آمد و وقتي صداي كليد باز كردن درون آپارتمان را شنيديم بـه بچه ها آماده باش! دادم. درون حاليكه پدرشان داشت از پله ها بالا مي اومد با همسايه مون خوش و بش مي كرد و مرتب تعارف مي كرد بفرماييد منزل! و ماهم درون پشت درون در حالت آماده باش بوديم که تا اينكه همسرم بعد از خداحافظي با همسايمون دروبازكرد. :suspicious:
به محض اينكه درون خونـه باز شد سريع كبريت زدم و فشفشـه را روشن كردم . م با فشفشـه پريد جلوي پدرش و فرياد زد: تولدت مبارك ! پسرم هم با برف شادي بـه استقبال پدرش رفت. همسرم كه كاملا وحشت كرده بود چند قدم پريد عقب و چسبيد بـه در و ميخكوب وايساد و گفت : اينجا چه خبره؟:kev:
هممون ساكت شديم. پسرم كه تبحر زيادي درون خنداندن همـه داره مثل كوالا چسبيد بـه پدرش و از سر و كولش بالا رفت و خودش بـه سرو گردن رسانيد و يك بوس بـه سر پدرش كرد و گفت: ب بابا ت تولدت ت مبارك! :love::love::love:واز همون بالا هر چي برف شادي بود خالي كرد روي سر پدرش!:clap2::clap2:
« پيام ايمني اين ماجرا، قبل از هرگونـه اقدام غافلگيرانـه، لطفا بـه عواقب آن بيانديشيد!» (البته اين ماجرا با هنرنمايي پسرم ختم بـه خير شد!):clap2::)

چند وقت پيش ماموريتي از طرف اداره بـه مشـهد داشتم پروازم صبح زود بود بعد از سوار شدن و گذشت 20 دقيقه احساس كردم پشت سري ام - كه فكر مي كردم بچه باشد - بـه طور دائم با پا بـه صندلي ام مي زند نمي خواستم چيزي بگم ولي اين كار بـه طور ممتد ادامـه پيدا كرد. و احساس كردم هر ضربه مثل پتكي هست كه بـه سرم كوبيده مي شود. برگشتم كه خيلي محترمانـه تذكر بدم . فكر مي كنيد كي بود؟ آقاي سكولار - رحيمي ازغدي - بود .( مراجعه كنيد بـه تاپيك سكولار)بنابراين چون آدم بزرگسالي بود نتونستم بهش حرفي ب و تا خود مشـهد ضربه هاي ممتد ايشان را بـه صندلي ام تحمل كردم! ودر حالي از هواپيما پياده شدم كه لقوه گرفته بودم فقط ته دلم ذوق زده بودم كه لقوه ام از نوع سكولاري بود!!

الهی جان ، اگه تو اصفهان بودی کـه باید مـیدونستی این یـه تاکتیک قدیمـیه.
اصفهانی کـه مـهمون باشـه از صاحب منزل مـیپرسه: حج آقا آب ندارییید اینجا! آخه مگه مـیشـه سفره رو ول کرد جسبید بـه آب؟

این روزها بازار مجموعه ی قهوه ی تلخ داغ هست من چند شماره ی اول را نمـی گرقتم اولا خیلی تو نخش نبودم و بعد هم چون برادرم بـه طور مرتب مـی گرفت با یک فاصله ی زمانی یک که تا دو ماهه از اون مـیگرفتم و نگاه مـی کردم . البته خودم را بـه این شکل توجیـه مـی کردم کـه زمان فروش فیلم گذشته و تهیـه کنندگان سودهای مـیلیـاردی خود را اند .چند وقت پیش پسرم بهم گفت من دیگه نمـی خوام لقمـه ی حرام بخورم علتش را پرسیدم گفت تو با گرفتن سی دی ها از دایی مثل آوردن لقمـه ی حرام بـه خونـه هست خواهش مـی کنم کـه از این بـه بعد بخر . طبیعتا من هم از آن بـه بعد بـه حرفش گوش کردم و هر هفته سی دی ها را مـی خ. کار بـه همـین جا ختم نشد و مجبورم کرد کـه سی دی های گذشته را هم بخرم . بچه ها ذات بسیـار پاکی دارند و ا
گر آلوده مـیشوند بحشی از آن بـه خاطر جامعه است.

از آنجا کـه شـهر ما نزديک جنگلهاي مينودشت هست و تا حدودي جنگل گلستان (پارک ملي گلستان) هست و در حال حاضر جنگلهاي بخشـهاي مرتفع اين مناطق دارن ميسوزن وجود دود ناشي از سوختنشون توي شـهر محسوس هست.
ديروز کـه سوار تاکسي بودم يه آقايي جلو نشسته بود و من و يه پسر دانش آموز عقب
آقاهه کـه ظاهرا بومي اينجا نبود پرسيد اين دوده يا مـه ؟
راننده گفت دود
پرسيد دود کجا
گفتيم دود جنگل
من هم يهو کرمم گرفت و گفتم چند روز قبل سيماي گلستان چند که تا از اين جوجه خبرنگارا رو نشون مـیداد کـه با هلی کوپتر بردنشون آتیشو نشون بدن کـه روی ارتفاعاته و اینطوری بـه خلق الله بفهمونن آتشسوزی جنگل روی زمـین نیست و ما هم هلیکوپترامون خیلی کمـه و نمـیتونیم خاموش کنیم بنابر این اینقدر گیر ندید!
این برداشت ذهنیمو بـه این خاطر share کردم کـه توی همون مستنده بعد از فرود هلی کوپتر یکایک خبرنگاران مذکور هم معترف مـیشدن کـه راست مـیگن آتشسوزی روی ارتفاعاته و برخلاف شایعات جنگل آتشسوزی وسیعی نداره و روی ارتفاعات هم تقریبا بـه صورت دوده!
اینو کـه گفتم انگار آتیش انداختم تو انبار کاه!
اون بنده خدا با عصبانیت گفت:
بعد مـیگن حرف سیـاسی نزن اطلاعاتیـا گزارش مـیدن الان من هر چی بگم سیـاسی مـیشـه ای بر پدرشان ..............................ای مادرشان .................................................. .................................................. .................................................. ............................... ( کلی فحش داد کـه جهت اختصار و همچنین از این بابت کـه تا من بگم ف شما که تا فرحزادشو مـیرید ننوشتم)به جای اینکه پولای مردمو خرج چیزای الکی کنن چند که تا هلی کوپتر بخرن که تا جنگلای شمال اینجوری نسوزه
به خدا اسلام اینجوری نیست
به خدا قرآن اینجوری نیست
همـین سنگسار کجای اسلام گفته!
کجای قرآن گفته!
من خودم قرآن خوان بودم
به خدا توی قرآن اینارو کـه اینا مـیگن ننوشته!
دیدید اون شب بی بی سی سنگسارو نشون مـیداد؟
دیدید؟
راننده: نـه ندیدیم
مرد مسافر: نچ ٰ، بی بی سی داشت نشون مـیداد کـه از یـه سنگسار بـه طور مخفیـانـه فیلم گرفته شده و به یـه زن زنده! بـه یـه زن زنده مـیگن برو غسل مـیت کن! ( جهت تنویر افکار عمومـی عرض کنم کـه اون تعجب کرده بود نـه من) بعد توی کفن پیچاندنش شکلات پیچش !
و خدا رو شکر کـه همگی بـه مقصد رسیده بودیم و با اعصابی خرد و خاکشیر بر اثر داد و فریـاهای مرد مسافر پیـاده شدیم و از هم جدا شدیم

شب قبل بعد از اخبار یـه پنج دقیقه ای سریـال بعد از اخبار را نگاه کردم ، بقول بچه های محل، حیف نون. توی این هر وبر سریـال نشون مـیدن درون حالیکه فرداش یک انتخابات سرنوشت ساز داشتیم. نگاهی بـه مادرم کردم داشت چهارچشمـی مراقبت مـیکرد یـه ذره ازسریـالش از دست نده ، حتی وقتی با ما صحبت مـیکرد چشمش از صفحه ی تلویزیون دور نمـیشد. تبلیغات تموم شده بود و طرفین حق نداشتند دیگه قول و وعده سر هم کنند. ولی من تمام مناظره ها و مناقشـه ها و حتی شعار هاشونو دیده و خونده بودم. و با محاسباتی دقیق مـیخواستم فقط بـه برنده رأی بدم . چون بهترینی درون کار نبود . فقط نمـیخواستم بین اهل محل و در و دیوار طرفدار بازنده شناخته بشم. خیلی سرشکستگی داره ، چهار سال سرکوفت مـیزنن کـه خیط کردی و از این حرفها. خلاصه بعد از یـه مشت جمعبندی تصمـیم گرفتم بـه دومـی رأی بدهم و رفتم خوابیدم. صبح به منظور اولین بار خودم بیدار شدم و از تشر های صبحانـه ی پدر امروز درون امان بودم بعد از نماز دیگه نخوابیدم. هنوز دو لقمـه صبحونـه نخورده بودم کـه ساعت نـه شد و گفتم پاشو بریم کـه موقع انجام وظیفه ی ملی است. دفتر رأی گیری درون یک مدرسه نزدیک خونـه ی ما بود. با سه شماره تر و تمـیز و شیک و پیک داشتم خودم را درون آئینـه بر انداز مـیکردم . شناسنامـه رو برداشتم و بدون خبر بـه ابوین از خونـه زدم بیرون. که تا مدرسه راهی نیست ولی وقتی رسیدم دم درون مدرسه خشکم زد. دو طرف یـه سری سرباز ایستاده بودند و تفنگ بـه شانـه آماده باش بودند. دیدم مردم از وسطشان رد مـیشوند منـهم بسوی مدرسه رفتم. هنوز چند قدم بیشتر نرفته بودم کـه دیدم یـه خانمـی از من زد جلو. گفتم اشکال نداره صف نون کـه نیست. داشتم از سربازان سان مـیدیدم و مثل یک مـهمان خارجی . یـه رئیس جمـهوری ، وزیری چیزی تو این مایـه ها احساس خوش آمد و بزرگی مـیکردم. ناسلومتی دارم مـیرم سرنوشت بسازم کار کمـی نیست . لبخندی بـه سربازان زدم ولی جز اخمشان چیزی نصیبم نشد. کـه ناگهان خانم محترم روبروئی رویش را برگرداند و زل زد تو چشام. نیم سانتیمتر عقب نشینی کردم . حالم بهم خورد . بدون مایو و بدون دانستن شنا داشتم تو چشماش غرق مـیشدم. حس کردم دست و پا مـی . کـه رویش را برگرداند بـه جلو . چادر مشکی اش فرقی با چادر مادر نداشت. صف یواش مـیرفت جلو . از درون مدرسه رفتیم داخل که تا جائی مثل یک سالن ورزش . پشت یک مـیز دراز چند نفر نشسته بودند یکی برگه مـیداد ، اون یکی شناسنامـه ها رو دید مـیزد . یکی هم مـیگفت برو پشت پرده ... من انتخابم رو کرده بودم. پشت پرده روی برگه نوشتم دومـی و آمدم بیرون. کـه باز اون خانم محترم کـه حالا مـیدیدم همسن من هست لبخندی زد. پاهام سست شدند و ناخود آگاه نشستم سر جام. بر گه رأی مـیون انگشتام مـیلغزید مثل دلم درون . چند لحظه طول کشید که تا سر حال اومدم. برگه را بـه مامور دادم اونـهم یـه مـهر زد توی شناسنامـه . دویدم بیرون دنبال خانمـه . اثری ازش نبود. از مـیون صفوف سربازان رد شدم و بیرون مدرسه چپ و راست را نگاه کردم . از دور یـه شبحی دیدم گفتم خودشـه دویدم که تا بهش رسیدم . روشو کـه برگردوند دیدم خودشـه . هاج و واج ایستادم . یـه جوری خجالت زده بودم. کـه دستش را آورد جلو و برگه ای داد دستم و گفت بگیر. بـه برگه نگاه کردم برگه ی رأی من بود گفتم منکه این را انداختم تو صندوق . گفت نـه انداختی سطل آشغال. که تا اومدم چیزی بهش بگم صدای پدرم آمد کـه بلند شو لندهور که تا کی مـیخوابی نمازت قضا شد. چند لحظه گیج بودم ولی بخود آمدم ،هنوز هوا روشن نشده بود ، گفتم حتما برم دوباره رأی بدم بـه سطل آشغال . خدا کنـه اون هم باشـه. خاطره ها خواب و خیـالند و خوابها خاطره.

دو سه هفته بود حمّود را ندیده بودم. این دوست مراکشی تبار را سالهاست مـیشناسم. قدیمـها تعطیلات آخر هفته را با هم مـیگذراندیم. امشب دعوت کرده بود و قول تهجین شیرین داده بود کـه که درون تهییـه ی آن استاد بود. یک ژیگوی را با فلفل وهویج و کشمش و زنجبیل و زیره و زرچوبه و زعفران و لیموی خشک شده و روغن زیتون درون یک دیگ سفالی به منظور مدت 4 ساعت با آتش نرم مـیپختند. نتیجه لذتی هست برای سق و مـهره ای درون دوستی.
با اولین زنگ درون را باز کرد و به نظر نگران مـیرسید . پرسیدم : چی شده انگار خیلی پکری . با دست اشاره کرد کـه بیـا تو و گفت: دیگه چی مـیخواهی بشـه ؟ دنبالش که تا توی سالن رفتم و دیدم دکور را عوض کرده. تبریک گفتم و یک گوشـه نشستم . حمود رفت از قفسه ی کمدی دو عدد لیوان کشید بیرون و به بطری روی مـیزکوتاه سالن اشاره کرد و گفت از خودت پذیرائی کن. صداش مـیلرزید . گفتم : چی شده چرا اینجوری شدی ؟ روبروم نشست و رفت تو فکر . مثل اینکه مـیخواست از یک جائی شروع کنـه ولی نمـیدونست از کجا . پرسید (مـینا ) رو کـه مـیشناسی ؟ گفتم آره. همـینطور کـه سر تکان مـیداد بخودش فشار مـیاورد . دندانـهایش را روی مـیفشرد و زور مـیزد. رگهای گردن و صورتش ورم کرد . ولی هیچ صدائی ازش بیرون نیـامد. لیوانش رو پُر کردم. ولی او اکنون بـه فین فین افتاده بود . نفسش را حبس کرده بود و گوئی داشت یک وزنـه ی سنگینی رو بلند مـیکرد . ناموفق از بغض ترکید . که تا بحال گریـه حمود را ندیده بودم. هق هق مـیکرد و اشکهاش شر شر مـیریخت روی صورتش. نمـیدونستم چکار کنم. مـیخواستم بلند شوم و بروم بغلش کنم. نوازشش کنم. لیوان را برداشت و یک آه بسیـار عمـیق کشید و بدون اینکهتر کند . گفت : دیگه تحملشو ندارم. پرسیدم تحمل چی رو نداری ؟ محتوی لیوانش را یکجا سر کشید. سرش را رو بـه آسمان برد بالا و با گریـه گفت : خدایـا آخه من چه گناهی کرده ام سپس گریـه اش شدت گرفت و یک چیزهائی زیرمـیگفت کـه مفهوم نبود. لیوانش را دوباره پُر کردم . سر تکان مـیداد و اشک مـیریخت و مـیگفت : سه نـه پا جوست –( ce n'est pas juste ) بطری دومـی را کـه باز مـیکردم حالش یک کمـی بهتر شده بود. بوی تهجین از اشپزخونـه مـیامد. باز پرسید مـینا را کـه مـیشناسی ؟ گفتم آره قبلا پرسیدی . هموطنمـه خوب مـیشناسمش . چی شده ؟ گفت بـه شرط اینکه بهی نگوئی . گفتم باشـه....
جاتون خالی تهجین مفصلی خوردیم. خیلی خوشمزه بود. حمود هم دیگر حالش کاملا خوب شده بود. غرض از این خاطره این هست که دوستان شما را بخدا بـه هیچتهمت نا روا نزنید. تحملش خیلی سخته.

کتاب خواندن از اواخر دوران دبستان وراهنمایی یکی از بهترین تفریحات من شده بود.یکی از چیز هایی کـه بدست مـی آوردم فهمـیدن جزئیـات ویـا ماجراهایی کـه در کارتون ها بیـان نمـیشد ، بود.مثل ماجراهای ماریـان وکوزت و ویـا پرین و مادرش!
مشکل کوچکی وجود داشت؛ بزرگ من بود کـه تصمبم مـی گرفت چه کتابی را کی ؟ چه وقت ؟ ودر چه محدوده زمانی بخواند؟
فقط اوبود کـه مـی توانست سوار اتوبوس بشود وبرود کتابهای خوب را- از کتابخانـه ای کـه دور بود-بگیرد.
کتابهای مسجد محله مان یـا داستان نبود یـا داستان راستان بود.چند کتاب دیگر هم بود ، موطلایی، بچه خرس، وسه که تا جوجه تو لانـه کـه شعر بود.اصلا قابل مقایسه با تیسو سبز انگشتی ویـا با خانمان ویـا مردی کـه مـیخندد یـا شبح اپرای پاریس نبود. بـه هیچ عنوان!
معمولا به منظور تمدید کتاب حتما آوانس ویـا اباج-جمع باج است-مختلف بـه م مـی دادم مثل شستن ظرفها کـه وظیفه او بود. من فقط حتما حیـاط خانـه را تمـیز مـی کردم!
ما بـه دلایل جراحتهایی کـه قبلابر روی یکدیگر انجام داده بودیم؛ اجازه نبرد تن بـه تن نداشتیم اگر هم داشتیم نمـی گذاشتیم پدر ومادرمان بفهمند چون پول روزانـه هردومان قطع مـی شد.مجبور بودیم شیوه دبگری اتخاذ کنیم.
من یک مددا رنگی فوق العاده خوب داشتم با مارک لیرا ، نرم خوشرنگ و با تعدادرنگ زیـاد.36 تایی بود.روی کاغذ فابرانو محشر مـی شد حتی اگرخط خطی هم مـی کردی قشنگ بود!
مداد رنگی هایم را خیلی دوست داشتم ؛ خوشبختیی کـه من داشتم م اهل نقاشی نبود. واین یعنی نـه بـه دردش مـیخورد ونـه شامل اقلام مالیـاتی مـی شد.با احیـاط از آنـها استفاده مـی کردم وکسی هم کـه شامل بعداز بزرگم وبرادرم –او شیر خواره بود- حق استفاده از آن را نداشتند.مدادهای رنگی دیگری بود کـه در کمال سخاوت هری هر وقتی مـی خواست بـه او مـی دادم. ولی لیرا نـه!
یکروز وقتی وارد اتاق مشترک من ودو که تا م شدم؛ شوکه شدم مداد های لیرای من بـه طرز بی رحمانـه ای کف اتاق پخش پلا شده بود، حتی بعضی از آنـها را تراشیده بودند!!!
خدای من !من دیوانـه شده بودم! باورم نمـی شدی بتواند با مدادهای لیرای من این طوری برخورد کند! با بهت بـه مداد ها ونوکهای تراشیده آنـها نگاه مـی کردم!
م وارد اتاق شد!با عصبانیت از او پرسیدم تومدادرنگهای لیرای مرا برداشته ای وتراشیده ای ؟ م با بی خیـالی گفت: بله .حالا مگه چی شده؟ خیلی خیلی ناراحت بود ، به منظور یک لحظه مـی خواستم بـه او حمله ور شم وتا جایی کـه نا دارم آنقدرکه مداد هایم را تراشیده، کتکش ب! ذهنم وحشی شده بود ، وسریع! احساس مـی کردم حتما هرچه زودتراین بی حرمتی را با محکمترین چیز ممکنـه جواب دهم. نباید اجازه مـی دادم این کار معمولی شود. اینکه هر هر وقت بی آنکه حتی بـه من بگوید بیـاید مدادهای لیرای مرا بردارد وبتراشد ودست آخر روی زمـین ولو کند! نـه ! من نمـی گذارم! حتی اگر هیچ وقت دیگررنگ پول روزانـه را نبینم.
باید قاطع عمل مـی کرد.محکم !
همـه اینـها درون کمتر از یک دقیقه بـه ذهنم هجوم آورده بود. مستاصل شده بودم!نباید گریـه مـی کردم.
قاطع عمل کن ! نباید فراموش کند.
چشمانم مـی چرخید ودنبال ؟ نمـی دانم چه، مـی گشتم. یک دفعه گوشـه کتابهای م چشمم بـه شال گردن بافتنی نیمـه تمام درس حرفه وفنش افتادم.خدای من این عالیست! بهتر از این نمـی شود. هیچ چیز مثل تکالیف درسهایش به منظور او مـهم نبود!
به طرف شال گردن م حمله بردم و وحشیـانـه شروع بـه شکافتنش کردم!
م گریـه مـی کرد ویکریز جیغ مـی زد ومادرم را صدا مـیزد .
وقتی بـه خودم آمدم دیدم کـه مادرم دستهای مرا کهکاموا ها گیر کرده بود محکم چسبیده بود و به م کـه جیغ مـی داد با صدای بلند مـی گفت کـه نگران نباش که تا صبح هم کـه شده برایت مـی بافمش!
من گریـه مـی کردم ومداد رنگی هایمرا جمع مـی کردم وم آرام شده بود وباتنفرت مرا نگاه مـی کردم و مادرم کلاف کامواایی را مرتب مـی کرد وبرادر کوچکم درون بغل م-وسطی- گریـه مـیکرد. افتضاح بود!بد !
وبعد م آرام شد. شال گردنش را مادرم بـه شرطی برایش مـی بافت کـه با من کاری نداشته باشد.م آرام بود ولی من مـی دانستم کـه این فقط ظاهر قضیـه است؛ هشیـار بودم. وشش دانگ حواسم بـه م بود.
شب شد وشام خوریم. م هنوز هیچ عالعملی شان نداده بود، نگران کننده بود.
من همچنان کـه با عجله کتاب بابا لنگ دراز امانتی م رامـی خواندم؛مراقب بودم.او حتی کتابش را از من نگرفت. نگران کننده بود.
وقت خواب شد .و من کمـی خیـالم راحت شده بود. ولی امکان ندارد،او درون کمتر از سه چهار ساعت یـادش رفته باشد.مـی دانستم مرا هم نبخشیده از چشمانش معلوم بود.تنگ وخطرناک شده بود. قبل،از اینکه لامپ را- کـه همـیشـه وسطی ام خاموش مـی کرد- خاموش شود بـه من گفت: مـی دانی عموی جولیـا همون بابا لنگ درازه و جودی باهاش عروسی مـی کنـه؟
اول نفهمـیدم چه گفت؛م مـی خندید !
در کمتر از یک ثانیـه فمـهیدم . م بهترین لذت این کتاب را - گره بزرگ، "بابا لنگ دراز کیست بود ؟"-را از من گرفت.بغض راه گلویم را گرفت. عصبانی شدن فایده نداشت.م ضربه اش را زده بود.
م هنوز هم با رضایت از این کارش یـاد مـی کند.او معتقد هست بعد از آ ن ماجرا کمـی از وحشیگری-فقطم این اعتقاد نا جوانمردانـه رادرباره من دارد-من کاسته شده است.
بابا لنگ دراز کتاب دوبار خواندن نیست!

درست روبروی دادگاه یـه جای پارک پیدا کردم. مـیدونستم امروز روز آخره واسه همـین با کوکی ، کانیش مـهربان خانواده اومده بودم. حیف کـه این سگ قدرت بیـان نداشت وگرنـه مـیگفت چه روزهای قشنگی رو درون خانواده ی ما دیده بود . که تا صداش کردم از ماشین پرید بیرون. فکر کنم مـیدونست روز مـهمـی درون پیش داره. همـینطور کـه دم تکون مـیداد دور و بر من مـی پلکید. هیجان زده بود. وقتی داشتم قلاده اش را وصل مـیکردم یـه لحظه نگاهم کرد. سرشو کج کرده بود. تو چشام زل زده بود. گفتمش : کوکی جان قربونتم کمکم کن امروز بـه خیر بگذره. مثل اینکه فهمـیده بود یـه نیشخندی زد یعنی کـه باشـه . سگها حق ورود بـه دادگاه را ندارند. دم درون یـه جائی براشون درون نظر گرفته شده . همـینطور کـه مـی بستمش بهش گفتم کوکی جان از جات تکون نخوری ها. بـه سگهای دیگه هم راه نده. همـینجا مثل بچه ی آدم بشین که تا من برگردم. از چشماش فهمـیدم کـه موافقت کرده. بـه ساعتم نگاه کردم یک ساعت بـه دادگاه من مونده بود . یـه سیگاری روشن کردم و همانجا بغل کوکی نشستم بـه دود . یـه خانمـی کـه پالتوئی سورمـه ای بـه تن داشت و از قیـافه اش معلوم بود نگران و غمگینـه روبروم سبز شد . درون حالیکه یـه سیگار زیر لبش بود با صدای لرزانی پرسید : آتیش داری ؟ بلند شدم و فندک براش زدم. تشکر کرد و رفت اونور تر بـه کشیدن سیگارش. کوکی هیجان زده شد . بوی عطرش به منظور هر دوی ما آشنا بود. دستی بر سر کوکی کشیدم و گفتم : (شالیمار ) را همـه مـیزنند. ولی این کجا و آن کجا. دیدم هیچی نفهمـید ، بیخیـال خودم را به منظور خانم قاضی آماده مـیکردم. این آخرین جلسه ی طلاق بود تلاشـهای ما به منظور تفاهم بـه نتیجه نرسیده بود . مـیخواست منو ترک کنـه و کاریش هم نمـیشد کرد. مـیدونستم همـه اش تقصیر خور و پوف های شبانـه ی منـه . چهی مـیتونـه با سنفونی ناموزون شبانـه سر کنـه. حق داشت منو ترک کنـه. ولی حیف کـه من هنوز نـه بلکه بیشتر از قبل دوستش داشتم. آخه اون خور و پوف نمـیکرد . یـا من اطلاع نداشتم. مثل بقیـه ی دلایل و علل این طلاق. خوشبختانـه بچه ها کلاس داشتند وی حاضر نبود. سیگار دوم را کـه روشن کردم متوجه شدم خانم پالتو پوش شالیماری رفته بود. بالاخره پنج دقیقه قبل از ساعت دادگاه ، کوکی را همانجا گذاشتم و رفتم داخل ( پاله دو جوستیس ) کاخ عدالت. پشت درون دادگاه خانواده همسر بزودی سابقم با وکیلش داشت صحبت مـیکرد. وکیل منـهم پیداش شد و پرسید چیزی نداری اضافه کنی ؟ گفتم چرا . دوستش دارم . گفت : ولی اون تو رو نمـیخواد ، قبول کن کـه .... گفتم باشـه قبوله. درب سالن دادگاه خانواده باز شد و همان خانم شالیماری با چشمانی پر از اشک خارج شد پشت سرش یـه آقای خندان و از خود راضی و یـه جفت وکیل کاسب و عیـار. سرنوشت منـهم بهتر از این نخواهد بود. حالا نوبت ما بود.
یک ساعت طول کشید و آخرش حکم جدائی رسمـی صادر شد. هر چه داشتم دادم و آزاد شدم . فقط نگران دلم بودم. نگران کوکی هم بودم بیرون منتظرم بود. با وکیلم خدا حافظی کردم و رفتم پیش کوکی. که تا منو دید مثل دیونـه ها ورجه وورجه مـیکرد. بغلش کردم و تو گوشش زمزه کردم. تموم شد کوکی جان. خونـه رو با هر چیبود بخشیدم. بچه ها رو هم بهش بخشیدم. نفقه بچه ها رو هم من مـیدم. ولی آزادم. کوکی اصلا گوشش بدهکار نبود. بد جوری دم تکون مـیداد. قلاده اش رو کـه از بند آزاد کردم دوید سمت خیـابان. صداش کردم ولی لوس بازی درون آورد. هرچه داد زدم کوکی بیـا اینجا، محل سگ هم بـه من نگذاشت. داشتم ازش التماس مـیکردم کـه ناگهان متوجه شدم مـیخواد چیزی بگه. رفتم بسویش . اونـهم رفت . نمـیدانستم من را کجا مـیبره ولی دنبالش رفتم. یک پارک بزرگی پشت دادگستری شـهر ما وجود داره کـه چندین جویبار و چشمـه و نیمکت عشاق داره. کوکی هم مـیرفت همانجا. وسط پارک خانم شالیماری را دیدم کـه روی یک نیمکت نشسته و در این هوای نسبتا سرد ( 8درجه ، پائیز سال 1999 ) داره غم مـیخوره. کوکی هم درست مقابلش ایستاد. رفتم بغل دستش نشستم. که تا منو دید پرسید : آتیش داری ؟ براش فندک زدم و پرسیدم : بـه خوبی گذشت؟ پُک عمـیقی بـه سیگارش زد و گفت: همـیشـه قوی تره مـیبره. ولی خوشبختانـه چشمامونو داریم که تا با هاش گریـه کنیم. دلم مـیخواست بدونم کـه آیـا مشکل آنـها هم خور و پوف بوده یـا چیز دگری . پرسیدم هر حقوقی داره شما از حقوقت دفاع کردی ؟ یک ساعت تمام از اول آشنائی اش با شوهر سابقش که تا امروز صبح را برام تعریف کرد. گاهی گریـه مـیکرد و منـهم شونـه هایم را مجانی درون اختیـارش مـیگذاشتم. گاهی اتیش مـیخواست و فندکم درون خدمت بود. کوکی هم اطراف ما مـی پلکید. اسمش ایزابل بود و اهل متس بود . فرصت نشد من چیزی از خودم بگم. نزدیکهای ظهر کـه شد گفت نـهار مـهمون من باش گفتم کجا؟ گفت هر جا تو بخواهی گفتم خونـه ی من . گفت نوشیدنی هم داری ؟ گفتم که تا دلت بخواد . خندید و برای اولین بار دیدم ردیف دندانـهای قشنگی دارد. گفتم خنده خیلی بهت مـیاد. گفت که تا قسمت چه باشد. گفتم قرمـه سبزی . گفت این دیگه چیـه؟ گفتم پا شو بریم کـه از دیشب یـه قابلمـه مونده.
چندی پیش سالگرد این واقعه بود . نـه کوکی بود و نـه ایزابل. فقط من بودم. مثل هر سال.

آذر ماه بود بچه بودم و محبوب و مأنوس مادر و برادری کـه همـه دنیـا و عشقم بود برادرم سال سوم نظری و عضو بسیج محله مان بود . ساده ، شجاع ، غیور و خانواده دوست . خنده رو و مـهربان و از جان گذشته به منظور هر کار خوب و پسندیده ، همـه دوستش داشتند . یک بار رفته بود کردستان آن زمان مـی گفتند ضد انقلاب ها آنجا سر بسیجی ها را مـی برند و بدنشان را قطعه قطعه مـی کنند کارم شده بود گریـه غذا نمـی خوردم و خواب نداشتم مدت زیـادی کردستان نماند و برگشت . چند ماهی نگذشته بود کـه راهی اهواز شد و در عملیـات آزاد سازی بستان راهی جبهه جنگ شد . یـادم مـی آید کـه ماه نو شده بود مادرم وقتی چشمش بـه ماه نو مـی افتاد آنـها را مـی بست و دعا مـی کرد و همـیشـه مرا صدا مـی زد که تا قران را برایش بیـاورم و باز کنم و هر آیـه ای مـی آمد برایش بخوانم و احساسم را بگویم من هم که تا صدای گرم و مـهربانش بـه گوشم مـی خورد با ذوق و شوق زیـادی قرآن را بغل مـی گرفتم و مـی دویدم و ازایوان مـی پ توی حیـاط و مـی چشبیدم بـه . آن شب هرگز از یـادم نمـی رود هلال ماه بـه زیبایی تمام درون آسمان دیده مـی شد ماه محرم تمام شده بود و درست یک ماه بود کـه از برادرم خبری نداشتیم قرآن را باز کردم بخوان ببینم چه آیـه ای ست و من با لحن آرام و بغضی درون گلو خواندم بسم الله الرحمن الرحیم انا فتحنا لک فتحا مبینا و اشکم سرازیر شد و را بغل کردم و گفتم برادرم کشته مـی شود و من دیگر او را نمـی بینم فردا اول صبح کـه رادیو را روشن کردیم خبرنگار جنگ مرتب این آیـه را تکرار مـی کرد انا فتحنا لک فتحا مبینا ...یـا حسین ... شنوندگان عزیز بستان آزاد شد ... .

حدود چهار پنج سال پیش بود و من تو آژانس کار مـیکردم.ساعت هشت یک نفر اومد و ماشین خواست،نوبت من بود.اول گفت بریم بـه طرف غرب.تقریبا رفتیم غربی ترین نقطه شـهر.کارش حل نشد گفت منو برگردون همون جلوی آژانس پیـاده مـیشم،برگشتیم وفتی رسیدیم جلوی آژانس گفت منو ببر شرق شـهر گفتم بـه چشم و باز راه افتادیم.تو راه کـه از یـه منطقه شلوغ رد مـیشدیم یـه ناشی داشت رو اعصاب ملت اسکی مـیکرد،مجبور شدم از سمت راست سبقت بگیرم،همـینکه اومدم تو لاین چپ دیدم تو سی متری من یـه پیرمرد واقعا مردنی مـیخواد از خیـابون رد بشـه پامو گذاشتم رو ترمز و بهش چراغ دادم.پیرمرد دید،اومد جلو رفت عقب،اومد جلو رفت عقب و وایساد.پامو از رو ترمز برداشتم و نگاه کردم دیدم سرعتم سی تاست.رسیدم بـه پیرمرد،نمـیدونم چه اتفاقی افتاد کـه پیرمرد اومد جلو و خورد بـه آینـه بغل ماشین و ولو شد روی زمـین.نمـیدونم چرا از این مدل اتفاقا مـیفته من خیلی خونسرد مـیشم!پیـاده شدم گذاشتمش تو ماشین بردمش بیمارستان،چندتا آزمایش گرفتن گفتن هیچیش نیست ولی به منظور اطمـینان ببرش بیمارستان مطهری،بردمش.نمـیدونم خونوادش از کجا فهمـیدن،دکتر تو اون بیمارستان هم گفت کـه هیچیش نیست ولی پسرش اصرار داشت کـه تو بیمارستان بمونـه.خلاصه پاسگاه اومد و مدارک منو گرفت،وایساده بودم تو سالن کـه یکی از نوه هاش اومد جلو گفت شما با فلانی،با همون مـیلیـاردره،نسبتی دارین؟گفتم آره از پدر جدا از مادر سواییم! یـه بوی عجیبی هم تو سالن پیچیده بود کـه وقتی از پرستار بیمارستان پرسیدم گفت چیزی نیست خر داغ مـیکنن(فاکتورمون که تا اینجا شد سی هزار تومن)به بابام گفتم گفت بریم ببنیمش.رفقا کـه تجربه داشتن گفتن اگه واسش یـه قرون خرج کنی از جیبت رفته ولش کن که تا روز دادگاه.به بابام گفتم بابام گفت زشته دست خالی نمـیشـه رفت بـه عیـادتش،خدا رو چه دیدی شاید رضایت داد گفتم بیخیـال شو از بیمـه پولشو مـیگیره گفت نمـیشـه.رفتیم واسش مـیوه خریدیم و جگر و شیرینی و فلان و بهمان،نذاشتم پدر حساب کنـه(تا اینجا فاکتور داریم شصت هزار تومنی ناقابل)رفتیم عیـادتش (یـه بار هم با یکی از عزیزان رفته بودم)مـی گفت من یـه زمـین دارم الان بـه امون خدا ول شده،همسایـه ها غارتش ،محصولم از بین رفته،بعدها فهمـیدم دهشون از اون دارقوزآبادها بوده کـه هیچی اونجا عمل نمـیاد و بیشتر تو خط حمل و نقل آدم بـه اروپای یکپارچه هستن.بعدها فهمـیدم یکی از چندین پسرش کـه داشته گازوئیل مـیبرده بـه اروپای یکپارچه چپ کرده و چند هفته قبل از تصادف پدرش رفته پیش دوستاش و روز تصادف،پدر عزیز کـه شاید تو عمرش دو بار هم نیومده بـه شـهر و احتمالا فرق خیـابون و قارپوز رو نمـیدونـه اوضاع روحی مناسبی هم نداشته و همـین باعث شده مسیریـابیش دچار اختلال بشـه و بخوره بـه پست من!چند هفته گذشت و یکی دوبار دوستان عزیز ما رو تو وقت دادگاه پیچوندن و نیومدن.وقتی بالاخره بعد از هفته ها تشریف فرما شدن بـه دادگاه پیرمرده برگشت گفت آقای دادگاه!!! اینا اصلا بـه من سر نزدن اصلا نیمودن پیشم فلان و بهمان،داشتم بـه شصت هزار تومن برباد رفته فکر مـیکردم کـه قاضی گفت عزیز من وظیفه این نیست بیـاد پیشتن این وظیفه بچه هاته پیرمرد ساکت شد.نامـه پزشکی قانونی رو باز کرد دیدم حتی اون زخمـی کـه خودش مـیگفت از بچگی رو دستش بوده رو هم تو نامـه آوردن،لابد اونم کار من بود.نـهصد و نود و هشت هزار تومن از بیمـه گرفت و رفت.فهمـیدم کـه وقتی بای تصادف مـیکنی نباید بهش دست بزنی یـا ببریش دکتر یـا بهش خوبی کنی چون هر هزینـه ای ی از جیبت رفته.باید بزاری همونطور رو کف آسفالت بمونـه و زنگ بزنی اورژانس بیـاد و بعد خانوادش که تا هزینـه ها رو متقبل کنن که تا فردا روز پررو نشن بگن آقای دادگاه این بـه ما سر نزده...شایدم بـه پست من آدم ناجوری خورده! خلاصه مواظب باشین.

من عاشق این بازی بودم
چقدر مسابقه مـیدادیم با بچه ها!!
هر کی بیشتر بدون بنزین دووم بیـاره از همـه جالب تر بود
ممنون شمشیری عزیز

سلام
يك سناريوي كاملا واقعي زنانـه
به همسرم گفتم: ميشـه يك خواهشي ازت بكنم؟
او همانطور كه ميخكوب اخبار BBCبود جواب داد : چي؟؟
گفتم: راستش خيلي دلم مي خواد با نويده با هم بريم مسافرت
با بي خيالي پرسيد: كجا؟
جواب دادم : خوب... مي دوني ... اگر بشـه مثلا خارج از ايران
دوباره پرسيد: كجا؟
باز هم با كمال ملاطفت و نرمي جواب دادم: خوب ... راستش هنوز خوب تصميم نگرفتيم ...ولي اگه بشـه خارج ولي معلومـه كه همين دور و برا
كمي صداي تلويزيون را كم كرد و به طرف من برگشت و پرسيد: همين دور و برا ؟ خارج از كشور ؟ تنـها؟ مثلا كجا؟
من كمي جا خوردم و گفتم: خوب مثلا دبي يا تركيه
گفت: دبي يا تركيه ؟ مثلا اينا همين دور و برا است؟
گفتم: خوب ... مي دوني نسبت بـه جاهاي ديگه دارم مي گم... ولي هرجور تو بگي
گفت: آخه تنـهايي با يك بچه كشور غريب ... تركي و عربي هم كه بلد نيستيد
جواب دادم : خوب... تنـهاي تنـها كه نـه ... با تور هستيم ديگه...
صداي تلويزيون را بست و گفت: نـه ... ميميرم و زنده ميشم که تا شماها برگرديد
ديدم فايده نداره ( هرچند وقت يكبار اين سناريو تكرار مي شـه و بي نتيجه تموم مي شـه) بعد تصميم گرفتم كوتاه بيام: خوب ... باشـه تو ايران
يك نگاهي بـه من كرد و گفت: مثلا؟
جواب دادم : خوب كيش يا قشم
گفت: چي ؟ كيش ؟ نكنـه با هواپيماهاي خودمون مي خواي بري؟ اونم با يك بچه؟ امكان نداره . من اجازه نمي دم
ازش خواهش كردم: شيراز چي سه چهار روز
جواب داد: ميدوني که تا شيراز چقدر راهه؟ چه جاده اي داره؟ مگه من مي ذارم تو تنـهايي ماشين رو برداري و بري؟
باز هم خواهش كردم: خيلي خوب يك جاي نزديكتر ميريم.. تورو خدا اينقدر سخت نگير
جواب داد: بـه خاطر خودت مي گم ، باشـه كجا؟
جواب دادم: ميذاري بريم شمال از ويلاي موسسه استفاده مي كنيم
گفت: نـه ... دو که تا خانم تنـها توي ويلا آن هم بيرون شـهر ... نكنـه فكر مي كني تو بهشت داري زندگي ميكني؟ اين جا ايرانـه، صد جور خطر داره
پرسيدم: خوب باشـه ... اصلا سه چهار روز ميريم خونـه خانم سيدي ( از همكاران خوبمون توي گيلان) چند بار زنگ زده اصرار كرده
گفت: سه چهار روز؟ زياد نيست ؟
گفتم: نـه ديگه با هم هستيم( ديدم چهره اش داره تو هم ميره) خوب... ْآره راست ميگي دو سه روزهم خوبه
پرسيد :چه جوري مي خواهيد بريد؟
با احتياط جواب دادم: خوب جاده هاي شمال يك كمي سخته ( زير چشمي نگاهش ميكردم) وگرنـه خودم ماشين ميبردم
گفت: اصلا فكرش را هم نكن ... اگر جاده خارج شـهر رانندگي ميكني من پهلوت نشستم ولي تنـهايي ... نمي شـه
گفتم :خيلي خوب از آژانس ماشين ميگيريم... آژانس مطمئن ... ازشون مي خوام يك آقاي ميانسال و خوب را بفرستند كه ما را ببره
گفت: ... واي كه ي تو چقدر ساده اي ... تو مي گي و آن ها هم اطاعت مي كنند
ديگه واقعا كم آورده بودم ، آخرين تير تركش را رها كردم: آها يادم آمد... راننده هاي موسسه هزينـه اش را مي گيرند و همكار ها را مي برند شـهرستان، همـه اشون هم حداقل پنجاه را دارند و خيلي هم محتاط و خوبند
نگاهي بـه من كرد ، صداي اخبار محبوبش را زياد كرد و جواب داد: ... حالا ببينم

بلا نسبت آقا احد بعضی از این دانشجوجه ها هستن کـه فکرو ذکرشون یـه جاهاییـه کـه مردم رو مجبور مـیکنن یـه دیوار آجری بکشن وسط و بگن آقایون اینطرف خانما اونطرف
تا از همـین شبههِ بق بقو هم بیفتی و حالت جا بیـاد.

یک کوچولو بی نزاکتیداره ولی خاطرس دیگه مـیبخشید.
پسر کوچولو کـه تازه درون مورد پنگوئن یـه چیزایی یـاد گرفته بود داشت بـه راه رفتن مادر بزرگش نگاه مـیکرد کـه برگشت و گفت
" بزرگ چرا داری مثل ان گو ان راه مـیری.
مادر بزرگ ریسه رفته بود از خنده و همـه رو صدا کرد بیـاین ببینین این بچه بـه من چی مـیگه.

تقویم تاریخ : 14 سال پیش درون چنین روزی ...
اون موقعها نـه دوربین دیجیتال بود نـه موبایل دوربین دار، گرفتن عدر مسجد النبی و مسجد الحرام برابر بود با شکستن دوربین و بیرون کشیدن حلقه فیلمـی کـه قرار خاطره بشـه .
القصه! جوان بودیم و ماجراجو، تصمـیم داشتیم بـه هر قیمتیـه یـه عدرست و حسابی از نمازگزاران بگیریم. دوربینسجادمون جا سازی کردیم. موقع بازدید بدنی، سجاده و دوربین رو تو دستم گرفتم کـه متوجه نشن. وارد مسجد الحرام شدیم. بـه تموم دوربین هایی کـه بالای ستون ها بود نگاه کردم. مثل یـه جانی و خلافکاری شده بودم کـه مترصد یـه فرصتی باشند. بهترین موقع رو هنگام نماز دیدم. بـه هم کاروانیـام گفتم من نماز جماعت نمـی خونم مـی رم طبقه بالا ببینم چه کار مـی تونم م؟ نماز شروع شده بود و من هم دنبال یـه سوژه ناب بودم. اول رفتم طبقه سوم کـه بام عبگیرم دیدم خیلی خلوته، اومدم طبقه دوم و یـه جای دنجی پیدا کردم درون کنار یکی از ستون ها نشستم. وقتی همـه رکوع رفتند، بی اختیـار خشکم زد. همـه بلند شدند و به سجده رفتند، دومـین سجده هم تموم شد و همـه قیـام د. انگار از فکر عگرفتن منصرف شده بودم. نـه نماز خوندم و نـه عگرفتم. فقط بـه کعبه چشم دوختم کـه همـه دور که تا دور آن گرد آمده بودند. یـاد شعر مختاباد افتادم.
خواهد کـه سرآید غم هجران تو یـا نـه
ای تیره غمت را دل عشاق نشانـه
جمعی بـه تو مشغول و تو غایب زمـیانـه
رفتم بـه در صومعه عابد و زاهد
دیدم همـه را پیش رخت راکع و ساجد
در مـیکده رهبانم و در صومعه عابد
پیش خودم گفتم. این همـه جمعیت؟ خدایـا تو الان داری بـه کی نگاه مـی کنی؟
بعد یـاد شعر عراقی افتادم کـه مـی گه:
ز دو دیده خون فشانم ز غم ات شب جدائ
چه‌کنم کـه هست این‌ها گل باغ آشنایی
همـه شب نـهاده‌ام سر چو سگان بر آستانت
چو رقیب ز درون نیـاید بـه بهانـه جدایی
به کدام مذهب هستی بـه کدام ملت هستی
که کشند عاشقی را کـه تو عاشقم چرایی
به طواف کعبه رفتم بـه حرم رهم ندادند
که برون درون چه کردی کـه درون خانـه آیی
به قمار خانـه رفتم همـه پاکباز دیدم
و بـه صومعه رسیدم همـه زاهد ریـایی
در دیر مـیزدم من کـه یکی ز درون درآمد
که درآ درآ بـه این کـه تو هم از آن مایی
اون موقع این شعر رو با ریتم آهنگ دشتی زیرزمزمـه کردم. حس کردم درونم غوغا شد. مثل یک کوه آتفشانی کـه سالهای سال خاموش بوده و الان داره فوران مـی کنـه . شونـه هام شروع کرد بـه لرزیدن. از اعماق وجودم صدای هق هق ناله هام رو مـی شنیدم کـه مرتب نزدیزدیک تر مـی شد. چشم از کعبه بر نمـی داشتم و هر موقع اشکهام باعث تاری دیدم مـی شد با پلکهایم مثل برف پاکن اونا رو بـه گونـه هایم سرازیر مـی کردم. کاملا از خود بیخود شده بودم. صدای هق هقم بلند و بلند تر شد. دیگه بـه این فکر نمـی کردم کـه دورو برم کی هست؟ نمـی دونم که تا چه مدت فوران شده بودم . دیگه حس و حالی برام نمونده بود. سرم رو بـه ستون تکیـه داده بودم . یـهو احساس کردمـی بـه شونـه هام مـی زنـه.
خانم! خانم!
دلم نمـی خواست اون موقعی مزاحمم بشـه. بدون اینکه سرم رو بـه طرفش برگردونم. گفتم : بله
گفت: خانم قبول باشـه!
و ادامـه داد: ببخشید شما ازدواج کردید؟
گفتم: چی؟
گفت : خانم شما مجردید؟
با بی مـیلی جواب دادم : بله
در حالیکه داشت چادرش رو عوض مـی کرد و آماده رفتن بود گفت: التماس دعا داریم. و دوبار بـه شونـه هام زد و گفت: انشاءالله خدا حاجتت رو بده م! قبول باشـه
نمـی دونستم چی بهش بگم؟ بـه کعبه زل زدم و گفتم خدایـا! خدایـا! واقعا نیت من چی بود...؟
( بـه یـاد 14 سال پیش درچنین روزی کـه آتشفشان ما فوران کرد و هم اکنون سالهاست کـه خاموش است. رجب رفت و شعبان آمد و رمضان هم درون پیش است... این قافله عمر عجب مـی گذرد)

هنگام خروج از ایران درون فرودگاه امام خمـینی از دروازه ی امنیتی عبور کردم. دستگاه هیچ بوقی نزد ولی مامور پشت مونیتور با اشاره بـه من پرسید : آقا تو این چمدون چی داری ؟ گفتم هیچ چی . گفت بازش کن یـادش رفت بگه لطفا . منـهم چمدانم را درون روی مـیزی کـه همان نزدیک بود باز کردم. جناب مامور مستقیم رفت بـه یک قسمت چمدان و یک قطعه قارقوروت را نشانـه گرفت با پوزخندی پرسید: بعد این چیـه ؟ گفتم قارقوروته. گفت قارقوروته؟ و به یکی از مامورین دیگر اشاره کرد و طرف هم امد و از من پاسپورت خواست. گذرنامـه ام را گرفت و گفت با چمدان تعقیبش کنم. درون اتاقی نزدیک مرا مورد بازرسی کامل قرار داد و تمام چمدان را هم زیر و رو کرد.قطعه ی قار قوروت را درون یک پلاستیک گذاشت و با تلفن بای حرف زد و بمن گفت : کـه قار قوروته هان ؟ گفتم آره والله و بعد پرسیدم مـیتونم جورابهایم را بپوشم ؟ گفت نـه صبر کن .همـین جا بشین. گفتم پروازم واسه دو ساعت دیگه اس ، یـه وخ از دست ندم؟ گفت پروازتو فراموش کن . پرسیدم چرا ؟ گفت : حالا حالاها مـهمون ما هستی. سپس از اتاق رفت بیرون. هرچه بـه کله ی پوکم فشار آوردم دیدم جائی نخونده ام کـه خروج قار قوروت ممنوع باشـه البته حدس مـیزدم آن را با مواد افغانی اشتباه گرفته باشند ولی خوب با یک چشیدن مسئله حل مـیشد ولی مامور محترم رفته بود و من نیمـه درون این اتاق نشسته بودم و حرص مـیخوردم کـه مبادا پروازم از دست بره. لحظه ها بـه سرعت تیک تاک مـید و دقیقه ها مسابقه داشتند. یک ساعت گذشت و خبری نشد. بالاخره مامور آمد با یک نفر دیگر کـه او را هم مانند من و بازرسی کرد. بدون نتیجه مسافر را رها کرد و حتی برایش سفر خوبی ارزو کرد ولی بـه من گفت : پروازتو کـه از دست مـیدی و خودتو به منظور یک جریمـه ی هنگفت آماده کن. پرسیدم چرا مگه قارقوروت ممنوعه؟ درون حالیکه پیروزمندانـه مـیخندید گفت : قارقوروت ؟ فکر کردی ما هالو هستیم؟ الان اون بالا دارند جنستو تعیین و وزن مـیکنند صبر کن بهت قراقوروتی نشون بدم کـه حظ کنی. گفتم اقای عزیز خوب مـیچشیدی بخدا قارقوروته بیخود مزاحم بالا شدی . متوجه شدم کمـی شک برش داشت بـه قیـافه منـهم نمـیومد خلافکار باشم. گفت : لباسهاتو بپوش . تششکر کردم و به ساعت نگاه کردم پروازم درون حال صعود بود. تف بر این شانس .
یک ساعت دیگر علاف بودم . بالاخره یک درجه دار از درون وارد شد . پلاستیک حاوی قارقوروت را روی مـیز انداخت و با تشر بـه مامور گفت: اینکه قار قوروته ، 73 گرم قارقوروته بیخود مزاحم مردم شدی کـه چی ؟ مامور عزیز هم قارقوروت را از پلاستیک درون آورد و چشید. اخمـهایش درون هم رفت و ترشی را چشید. درجه دار بـه من گفت: آقا معذرت مـیخواهیم ، چرا نگفتی قار قوروته ؟ گفتم : والله بخدا گفتم ولیی گوش نداد پروازم هم رفت. گفت: نگران نباش خودم برات جورش مـیکنم. خدا خیرش بدهد مرا همراهی کرد و با تغییر بلیط با ترکیش ایرلاین مرا عازم مقصد کرد.

آخییییییییییییییییییییی یـادمـه سال سوم با معلم فیزیکمون لج بودیم...آخه آقا...هردفعه مـیومد مـیگفت ردیف شین امتحان! اعصاب مصاب واسمون نمـیذاشت کـه با این کاراش...ما هم یـه بار واسه حالگیری...برگه ی سوالاش رو سفید بعد دادیم...حالابماند کـه انگشت نمای خاص و عام شدیم!!ولی بـه جریمـه اش نمـی ارزید... جریمـه ش این بود کـه امتحان تاریخمون رو یک هفته بعد نـهایی برگزار ! تازه انضباط هیچکدوممون هم 20نشد...(البته طی شکایـات بـه عمل اومده درستش ) یـا اینکه اون روزایی کـه تاریخ داشتیم...کلاسمون یـه صف داشت و اونم صف آخر بود!!!اونجا نـه مـیتونستیم بخوابیم ونـه مـیتونستیم مطالعه کنیم... آخه صداش وحشتناک بود...خیلی رسا(!)تا سر خیـابون مـیرفت...! آخرین مشاعره ی سال سومم دیگه جای خود دارد!هرکی واسه خودش کتاب باز کرده بود و از رو مـیخوند!اونم چه کتابی؟؟!کتاب ادبیـات خودمون!!! شیطنت های تو کلاس کـه دیگه جایی واسه گفتن نداره...!! سال سوم خیلی خوش گذشت...کاشکی هیچوقت تموم نمـیشد... و الان فقط خاطره هاش مونده... :iran:

سلام
همـه خاطرات عالی هستند با خواندن آنـها تصور یک خانواده پر جمعیت و صمـیمـی درون ذهنم نقش بست ! دلم گرفت ، شاد شدم ، درس گرفتم ، تعجب کردم ، دچار هم پنداری شدم ، خندیدم ، ناراحت شدم و اشک ریختم ، احساس سربلندی از این همـه سادگی و بی رنگی ،احساس یکی بودن و صمـیمـیت را حس کردم ، زیباییِ دوستی و به جمعی مجازی اعتماد را دیدم ،و حس غربت عجیبی همـه وجودم را از آن خود کرد ... .

آفتاب سوزان ظهر مدينـه و بازديد هاي 2-3 ساعته از اماكن ديدني حسابي كلافه م كرده بود
گفتم اين مكان آخر رو نميرم و موندم كنار مادر تو اتوبوس که تا بقيه برن و برگردن
گرم گفتگو بوديم كه ديدم مبين امد داخل و چشاش يه كوجولو قرمزه !
با وجود سن كمش(15 سالشـه ) خيلي كمك بود براي مادر من ، كه ميشد مادربزرگ خودش
يه نگاهي بـه قيافه ش كردم و پرسيدم چي شده ؟
يه نگاهي بـه مادر كرد وهاش جوييد و گفت هيچي!
نيم خيز شدم و خودم رو بـه صورتش نزديك كردم و اروم ازش پرسيدم چي شده مبين جان؟
بغضش تركيد و گفت شرطه ها داداش رو گرفتن!
برادر مبين ، 25 سالشـه و حسابي سرش بوي قرمـه سبزي ميداد
يه آنتي وهابي تمام عيار!
چند باري بـه شوخي بهش گفتم ، تو تمام شاخص ها رو براي بازداشت شدن تو اين سفر داري !
.......
نفهميدم چطور اما 30 ثانيه بعد رسيدم بـه شرطه ها
برادر بزرگترم رو ديدم كه مثل هميشـه با حوصله و لبخندي بر، نميدونم بـه چه زبوني ، داره درون مورد پسر بازداشت شده ش با يكي از شرطه ها حرف ميزنـه
تعجب كردم كه نـه از مدير كاراوان خبري بود و نـه از روحاني!
به داداشم گفتم چي شده ؟
گفت حسين داشته با موبايلش دعا گوش ميكرده (با هندس فري) كه اينا بهش گير ميدن گوشيت رو بيار ببنيم چي داري گوش ميدي
بچه هم ميترسه و گوشي رو يواشكي ميده بـه بغل دستي و طرف هم ميپيچونـه ميره
اينا بهشون بر ميخوره و ........
با زبان عربي خيلي اشنايي ندارم بـه طرف گفتم انگليسي بلدي ؟
به عربي گفت اينجا عربستان هست و فقط عربي!
يكي كه با لباس عربي اونطرفتر ما رو نظاره ميكرد صدام كرد و به انگليسي بهم گفت ، مگه ايراني ها هم انگليسي بلدند؟
تو دلم گفتم يكي طلبت ، و جواب دادم تقريبا !
قيافه ش بيشتر بـه آسياي شرقي ها ميخورد که تا عربستاني !
بهش گفتم شما كجايي هستي؟
گفت عربستاني
گفتم چه جالب ، من فكر ميكردم شما بايد براي شرق اسيا باشي كه انگليسي رو مسلط حرف ميزني !
مثلا از ديد خودم خواستم تيكه ش رو تلافي كرده باشم!
كلي باهاش شوخي كردم که تا رضايت داد حسين بره و گوشيش رو بياره که تا اينا ببيننچي داره
تو اين فاصله هم من بمونم پيششون
حسين با برادرم رفتند و من و موندم و استفاده از قابليت مخ زني!
به حسين پيامك دادم كه نياي و بمون که تا خبرت كنم
بعدش با اين يارو كلي گرم گرفتم از فوتبال و صنعت نفت و غيره حرف زدم
كم كم صحبت هامون گل و انداخت و منم از فرصت استفاده كردم و بهش قول دادم كه اگه مشكلي نداره بذاره من برم و قول ميدم اگر عكسي ازشون تو گوشي بود خودم پاك كنم
طرف هم تو رودربايستي قبول كرد و من خلاص شدم
تو راه رسيدن بـه اتوبوس روحاني كاروان رو ديدم كه وايستاده ، که تا من و ديد گفت چي شد ، حل شد؟
گفتم حاج آقا شما كجا بودي!؟ ما كه عربي بلد نيستيم حداقل ميومدي يه دو كلوم حرف ميزدي!
پيچوند و گفت حالا خدا رو شكر حل شد
وقتي سوار اتوبوس شديم حاج آقا رو كردند بـه مدير كاراوان و گفتند ، بريم حلش كرديم!
و همـه اتوبوس براي سلامتي حاج آقا و كمكش براي حل مشكل صلوات فرستادند!
درگوشي بـه حسين گفتم ، تو هم برو از حاح آقا تشكر كن !
حسين رو كرد بـه من و چشمكي زد و گفت ، ممنون حاجي !

رفتم فرودگاه پیشواز حضرت ذوالجلال و الاکرام جناب خوابزده
توی سالنی کـه ما داشتیم یخ مـیکردیم گفت: چقدر گرمـه اینجا
گفتم مگه پنگوئنی , توی هوای بـه این خنکی مـیگی گرمـه بعد بیرون مـیخوای چیکار کنی
همکارش گفت مخصوصا وقتی برق قطع مـیشـه.
خوابزده گفت: مگه اینجا هم برق قطع مـیشـه؟
دوستش گفت آره کـه قطع مـیشـه.
من هم غمپوز درون کردم و گفتم توی محله اینـها قطع مـیشـه ولی محل ما بـه ندرت پیش مـیاد.
گفتن همانا , بـه خونـه رسیدن و قطع برق همان , بـه خوابزده گفتم این از پاقدم تو بود وگرنـه سابقه نداشت و اینجور نباید مـیشد.
کاشف بـه عمل اومد کـه قطعی بخاطر فیوز بود و گویـا مشکل اصلی هم از پکیج بود.
خوشبختانـه دوستش مـهندس برق بود و گفت کـه فیوز سوخته و باید فیوز بخریم.
رفتیم خریدیم و آوردیم و بست و دوباره سوخت , درد سرتون ندم , آخرش با روشـهای ایرانی و خلاقانـه یکسره ش کردو برق وصل شد و از اون بـه بعد فیوز داخلی کولر مـی پرید.
چندبار امتحان کردیم و هر بار همون نتیجه رو گرفتیم.
خلاصه بی کولر نمـیشد و اجبارا اونـها رو بـه واحد مس متعلق بـه شرکتشون رسوندم و برگشتم کـه فکری به منظور کولر کنم
پسرم زودتر از من رسیده بود و روشنش کرده بود و هیچیش نبود و از همون موقع که تا حالا هم انگار نـه انگار کـه اصلا مشکل داشته.
خلاصه ماجرای قدم خیر(خوابزده سابق)به همـینجا ختم نشد.
فردای اون شب اومدن خونمون زنگ زدن و از پسرم شماره تلفنم رو گرفتن و به من زنگ زدن کـه کجایی؟
گله کردم کـه ای بابا کجایی خوابزده, چرا گوشیتو جواب نمـیدی.
دیدم باز هم بز آورده , رفته بودن دفتر شرکتشون و یـه کاری با واحد بغلی داشتن و رفتن و برگشتن و فهمـیدن کـه در بسته شده و کلید رو جاگذاشتن توی دفتر.
کلیدهمون دفتر ,کلید واحد مس و موبایل خوابزده مونده بودن تو.
قفل درب دفتر دیجیتال بود با کلید مغناطیسی
پسوردی کـه همکار خوابزده مـیدونست گویـا اشتباه بود و جواب نداد و از دست قفل ساز هم کاری ساخته نبود.
آی کیوی خوابزده هم درون حدیـه کـه فقط شماره تلفن خودش رو از حفظ مـیتونـه بگه.
خلاصه دو روز طول کشید کـه کلید یدک از اهواز رسید و خوابزده دستش بـه موبایلش کـه شارژش تموم شده بود رسید و از وقتی شارژش کرد شروع کرد بـه زنگ زدن بـه همـهایی کـه دلواپس شده بودن.
بخاط قوانین فوروم و رعایت بعضی ملاحظات از بیـان محتوای sms هایی کـه دوستاش براش فرستاده بودن , معذورم ولی اون هم کم نیـاورد و به تک تکشون زنگ زد و از خجالتشون درون اومد.
خلاصه جاتون خالی چه حالی مـیده بودن با خوابزده.
پ ن: 1-این بابا واقعا خواب نداره و اسمش کاملا بهش مـیاد.
2- خوابزده کـه برای ماموریت کاری اومده اصلا وقتی به منظور فوروم نداره و گفت بـه همـه سلامشو برسونم
3-اطلاعات تکمـیلی بعدا بـه اطلاع رسانده خواهد شد.

خاطره حج من و نامـیرا را دوباره بخوانید،در صفحه هشتم.یـادآوری دوستان.

داشتم وضو مـیگرفتم کـه برم قضای نماز صبحم رو بخونم کـه تلفن زنگ زد. بخودم گفتم این وقت صبح کی مـیتونـه باشـه ؟ که تا اومدم دست و صورتم رو خشک کنم و به تلفن جواب بدم ، قطع شد. آفتاب تازه زده بود و هواشناسی گفته بود امروز درجه هوا بـه 30 مـیرسه. تلفن رو برداشتم ببینم کی زنگ زده؟ دیدم حاج خانم مادر ممدلی دوستمـه. بهش زنگ زدم کـه فوری گوشی رو برداشت و سلام و معذرت خواست کـه کله سحری زنگ زده. گفتم خواهش مـیکنم بیدار بودم داشتم وضو مـیگرفتم که تا اومدم جواب بدم شما قطع کردین. حالا چی شده؟ گفت فابی جون قربونتم پا شو بیـا این ممدلی دیوونـه شده . پرسیدم خوب چی شده مگه چکار کرده ؟ گفت زده بسرش مـیخواد بره ایران . گفتم چی ؟ مگه دیوونـه شده ؟ مـیگیرنش چوپ تو جونش مـیکنن. گفت خوب منـهم همـینو مـیگم. چمدوناشو بسته و همـین حالا مـیخواد بره. خنده ام گرفت و گفتم نـه حاج خانم الکی کـه نیست . همـینجوری کـه نمـیتونـه بره ایران تازه اونکه پاسپورت نداره . گفت بهش دادند. پرسیدم جدی ؟ کی ؟ مـیشـه گوشی رو بدین دستش ؟ ممدلی گوشی رو گرفت و بدون مقدمـه و سلام گفت خواهش مـیکنم تو کار من دخالت نکن. گفتم سلامت کو ؟ چرا مادرت رو اذیت مـیکنی ؟ آخه حالا موقع ایران رفتنـه ؟ گفت پاسم رسیده مـیخوام برم رأی بدم. پرسیدم رأی بدی ؟ تو بری رأی بدی ؟ بر فرض هم بخواهی بری هنوز بیست روز بـه انتخابات مونده . تازه همـین جا هم مـیتونی رأی بدی لازم نیست اینـهمـه راه بری ایران. گفت تو هیچی سرت نمـیشـه دخالت هم نکن. مادرش گوشی رو گرفت و گفت تو رو بخدا پاشو بیـا یـه سر اینجا این بچه رو سر عقل بیـاریم. گفتم باشـه حاج خانم یـه دو رکعت نمازم بخونم مـیام. گفت خدا خیرت بده وقطع کرد. نفهمـیدم چه جوری نماز خوندم و صبحونـه خوردم و دوش گرفتم و ریش زدم و حاضر شدم. یکهو دیدم پشت درون خونـه ممدلی هستم و دارم زنگ درون رو مـی. حاج خانم درون رو باز کرد و هق هق کنان با گریـه یـه چیزی زیرمـیگفت . پرسیدم ممدلی کو؟ همـینطور کـه مـیزد بـه پیشونیش گفت رفت. حالا چه خاکی بـه سرم بریزم. خدا خیرت بده ننـه برو این بچه رو پیداش کن و از خر شیطون بیـارش پائین و برش گردون. برو که تا دیر نشده . پرسیدم کی رفت؟ کجا رفت . گفت پیش پای شما با تاکسی رفت راه آهن . گفتم باشـه مـیرم خدا کنـه پیداش کنم. بهتون زنگ مـی نگران نباشید. اومدم بیرون و به سرعت رفتم طرف راه آهن . فرودگاه رو هم با اتوبوس مـیشـه رفت هم با قطار و خوشبختانـه ایستگاه اتوبوس به منظور فرودگاه هم درست بغل راه آهنـه . رسیدم و داشتم پارک مـیکردم کـه ممدلی رو از دور دیدم تو ایستگاه اتوبوس منتظر نشسته بود. یـه چمدون بزرگ هم روبروش بود. پارک کردم و خودمو بهش رسوندم . که تا منو دید گفت بیخود زور نزن من تصمـیم رو گرفتم . گفتم خیلی خوب . فقط یـه کمـی توضیح بده چی شده یـهو هوای ایران ورأی بسرت زده؟ اولش کمـی من و من کرد و بالاخره گفت : پولم تموم شده . حتما برم یـه کم پول بیـارم . پرسیدم از کجا ؟ تو کـه با اینـهمـه پول اومده بودی . تموم شد ؟ گفت خوب آره دیگه. خونـه خ ، زن و بچه رو آوردم. مادرجون رو آوردم چهار سال هم هست داریم مـیخوریم و مـیخوابیم. گفتم چشمت کور مـیخواستی واسه خودت یـه کار و کاسبی راه بندازی. گفت مـیخواستم ولی خوب تو کـه مـیدونی من یـه کم جون گشادم و بعدش طلاقه دهنم رو سرویس کرد. گفتم حالا مگه پول علف خرسه بری جمع کنی بیـاری ؟ گفت مـیرم همون بندری کـه بودم . عباس آقا کـه باش کار مـیکردم حالا شده سردار و رئیس بندر. همون هم کمک کرد پاسپورتم رو گرفتم ، آب از آسیـابها هم افتاده و دیگهی دنبال من نیست . وگرنـه پاس بهم نمـیدادند. گفتم مـیترسم یـه دامـی برات چیده باشـه ها؟ فکرشو کردی ؟ گفت نـه بابا ده سال باهم کار کردیم حق رفقا بزرگتر ها رو کـه بدیم واسه خودمون ماهی صد صدوپنجاه مـیلیون مـیمونـه. یـه شیش ماه کار مـیکنم و دوباره بر مـیگردم. گفتم همچی مـیگی کار انگار مـیخواهی بری کوه ی. قاچاق کـه نشد کار . گفت باور کن الان عباس آقا بیش از سه مـیلیون یورو پول گذاشته کنار . سه چهار ماه هم مـیشـه باهاش درون تماسم ان شاء الله کـه بخیر مـیگذره . فقط تو مواظب مادر جون باش . پرسیدم زن وبچه ات چی ؟ گفت بعد از طلاق رفته سر کار یـه بیست هزار که تا هم بهش دادم . خیـالم راحته. تازه قرار شده بـه حاج خانم هر روز سر بزنـه . پرسیدم بهش گفتی داری مـیری. گفت نـه نگفتم مـیرم ایران گفتم مـیرم سفر . فقط همـین. گفتم ممدلی جان مادرت اینجا تنـهائی دق مـیکنـه. گفت چکار کنم پول ندارم . نمـیشـه کـه سطح زندگیمو بیـارم پائین. من دیگه عادت کردم. گفتم باشـه برو فقط من یکی چشمم آب نمـیخوره حس مـیکنم عباس داره تورو مـیکشـه ایران تحویل مقامات بده خودشو تبرئه کنـه. گفت خدا نکنـه. واسه محکم کاری مـیرم اول دبی و بعدش بندر عباس . تو فرودگاه یـه مشت رفیق دارم اگه دیدم هوا پسه مـی بـه چاک. کـه اتوبوس رسید و مردم شروع د سوار شدن. ممدلی هم روبوسی و خدا حافظی کرد و چند دقیقه بعد رفت. ساعت نزدیکهای نـه شده بود و بد جوری گرم بود. خودم رو رسوندم خونـه حاج خانم . بنده خدا هنوز داشت گریـه مـیکرد . پرسید پیداش نکردی ؟ گفتم چرا دیدمش . پاشو کرده تو یـه کفش مـیخواد بره. گفت ننـه مـیترسم بچه مو اونجا بگیرن ونفله بشـه. گفتم خوب حقشـه. حرف حساب کـه سرش نمـیشـه. مفت خوری کرده بدهنش مزه کرده . شما هم ناراحت نباش لیلی خانم (زن سابق ممدلی) با بچه قراره بیـان بـه شما هر روز سر بزنن. هر کاری هم داشتین بمن زنگ بزنین . گفت خدا خیرت بده. گفت تورو بخدا عصری بیـا مـیخوام آش رشته بپزم کـه بچه ام سالم برگرده . بیـا ببر بده رفقا ثواب داره. گفتم باشـه ساعت سه مـیام خوبه ؟ گفت آره خوبه. با دلی گرفته زدم بیرون و رفتم خونـه ی خودم. امروز اسومپسیون مسیحی هاست و تعطیله . هوا دم کرده و آتیش مـیباره.
حوالی ساعت 15 رفتم خونـه حاج خانم . عجب آش رشته ای درست کرده بود . 5 که تا ظرف پلاستیکی هم پر کرده بود کـه ببرم بدم بـه دوستان . یـه پشقاب هم به منظور خودم ریخت کـه پر کشک با ولع مـیخوردم. با هر دوتا قاشق مـیگفتم ان شاء الله قبول باشـه. یکهو صدای درون اومد. گفت حتما لیلی خانمـه رفت درون رو باز کـه صدای جیغش بلند شد . هول شدم رفتم دم درون دیدم ممدلی برگشته . پرسیدم چی شد ؟ گفت فرودگاه کـه بودم قبل از تحویل اثاثیـه یـهو صبر اومد. پرسیدم صبر اومد؟ گفت آره عطسه کردم و دلم شور افتاد. یـه کم این پا و اون پا کردم و بالاخره برگشتم. لعنت بـه این شانس. حاج خانم داشت بمـیزد و قربون صدقه ی خدا و آش رشته مـیرفت . منـهم نیشم باز شده بود و از ته دل خوشحال بودم.

ای خدااااااااااااا خیلی جالب بود امان از دست شما ....
از فوروم اومدم بیرون داشتم مـی رفتم سر کارم کـه چشمم افتاد بـه تیتر خاطرات فورومـی ها گفتم ببینم فابیـان چی نوشته ای خدااااااا چقدر خندیدم :laugh3: حالا خوبه این دوست شما ممدلی نمـی دانست حقیقت صبر چیـه و گرنـه آش نذر حاج خانم مـی رفت زیر سؤال .

امروز تشیع جنازه ایت الله طاهری امام جمعه سابق اصفهان (نماینده سابق امام خمـینی و رهبری ) هست . خاطره ای از تظاهرات علیـه حکومت کـه به تبعیت از اکثریت حامعه ان موقع بود بـه یـادم امد .
مردم درون گوشـه و کنار شـهر درون دسته های کوچک و بزرگ ریخته بودند درون خیـابان ها و به حکومت شاه اعتراض مـی د پایـا هم کـه بچه بود درون یکی از همـین گروه های کوچک مردمـی بـه این طرف و آن طرف مـی رفت و دقیقا نمـی دانست چکار کند کـه مأموران انتظامـی بـه دنبال تظاهر کننده ها گذاشتند ، او هیجان زده و با تعداد زیـادی از تظاهر کننده ها وارد منزل شخصی اقای طاهری کـه رهبری و سازماندهی مردم اصفهان درون اعتراضات را داشت شد. درون منزل ایشان چند نفر سر این کـه چهی مردم را بـه منزل ایشان هدایت کرده و موقعیت شان را بـه خطر انداخته جر و بحث شان شد و در برابر همـه ان هایی کـه به منزل ایشان پناه آورده بودند دعوا مـی د آقای طاهری آمد و گفت اقایـان چرا دعوا مـی کنید بیـایید برویم بـه اتاق و صحبت کنیم پایـا هم با این سؤال درون ذهنش کـه چرا این ها کـه برای براندازی استبداد شاه شعار مـی دهند بـه جان هم افتاده و دعوا مـی کنند ، همراهشان رفت آن ها هم آن قدر درگیر خودشان بودند کـه متوجه او نشدند ...
آقای طاهری رو بـه چند نفری کـه دعوا را شروع کرده بودند کرد و گفت : ما حتما با هم متحد باشیم و از اختلاف دوری کنیم ، بزرگتر آن ها بـه اقای طاهری گفت اگر شما لو بروید چه مـی شود ؟ ایشان گفت تک تک مردم رهبر مبارزات هستند، آقای خمـینی گفته اند همـه مردم را کـه نمـی توانند زندانی و یـا بکشند مـهم آرامش و اتحاد ماست کـه منجر بـه پیروزی و رسیدن بـه هدف ما مـی شود بنابر این از هر گونـه رو درون رویی با همدیگر بـه هر عنوانی پرهیز کنید آرامش خودتان را حفظ کنید بیـایید برویم بـه حیـاط و در مقابل همـه از هم عذر خواهی و روبوسی کنید و اعلامـیه جدید آقای خمـینی را بین مردم پحش کنید و تا مـی توانید با اتحاد و دوستی های متقابل اقشار مختلف مردم را بـه خود جذب کنید این تنـها راه مقاومت مردم و پیروزی انقلاب هست .

پایـا جان امروز تشییع جنازه شلوغ بود. روحانی و کرباسچی و یـه عده دیگه ای کـه نمـی شناختم اومده بودند. مراسم با شکوهی بود. خدا
رحمتشون کنـه...
ارسال شده توسط تلفن همراه

پایـا جان امروز تشییع جنازه شلوغ بود. روحانی و کرباسچی و یـه عده دیگه ای کـه نمـی شناختم اومده بودند. مراسم با شکوهی بود. خدا
رحمتشون کنـه...
ارسال شده توسط تلفن همراه
یعنی شما خودتون روحانی را درون مراسم تشییع جنازه دیدید؟

فیلمـهای این مراسم تداعی فشار نـهفته ای مـیکند کـه فعلا با چند شعار کمـی آروم شده ، وای اگر یکی دیگه لبیک بگه !

یـه جای پارکینگ پیدا کردم و ماشینو پارک کردم بیشتر شبها اگه دیر برسم خونـه جای پارک گیر نمـیاد. امشب شانس آوردم. که تا از ماشین اومدم بیرون صدای آواز یـه آشنا رسید ته دلم خوشحال شدم چند روزی بود جرارد رو ندیده بودم. یـه گوشـه روی چمنـهای کنار پارکینگ لم داده بود و یـه چیزی بـه ترکی عربی آلمانی زمزمـه مـیکرد. که تا منو دید گفت: های دا رفیق کجائی؟ گفتم: همـینجا تو چه طوری؟ گفت :عاشق شدم. گفتم: چی تو عاشق شدی؟ گفت: آره بـه آهورا مذداتون قسم. گفتم :مبارکه! اون بدبخت کیـه کـه تورو خوشبخت کرده. ؟ گفت: بیـا پهلوم بشین که تا برات بگم. گفتم: چرا رو چمنـها نشستی پا شو ببرمت خونـه، بعدبرام تعریف کن.( جرارد طبقه ی بالای ما مـیشینـه ) گفت نـه حرف دلمو فقط اینجا مـیشـه گفت. نشستم اونورش و دیدم دوتا بطری خالی بغل دستشـه . پرسیدم : این جنازه ها کار توست ؟ گفت: دوتا پر تو جیبم دارم، دستشو برد بالا و گفت های دا. بعد یواش یقه ی منو گرفت و تو چشام زل زد و گفت :تو کـه مـیگفتی عشق چیز خوبیـه. گفتم:مگه چی شده؟ معلومـه کـه خوبه. گفت: غلط کردی . هرچی مـیخورم باز هم تو دلمـه. نمـیاد بیرون. دل تنگشم و چند که تا فحش آبدار نثار نمـیدونم کی کرد. پرسیدم چرا پیشش نیستی عشق بدون وصل مشکله. گفت: حالا این رو بهم مـیگی پدر سوخته. گفتم: بگو کیـه؟ گفت :مثلا چه کار مـیخواهی ی ؟ مـیری برام مـیاریش؟ آره؟ گفتم شاید! بگو کیـه من مـیشناسمش؟ گفت آره مـیشناسیش . دیشب که تا صب خونش بودم. امروز هم سر کار نرفتم .دیگه نمـیرم . یـه بطری از جیبش درون آورد و گفت دوسه قلپ بزن که تا برات تعریف کنم. بعد خودش بطری رو رفت بالا. .نزدیک بودبطری از دستش بیـافته زمـین کـه تو هوا گرفتم. تلوخوران پاشد و روبروم ایستاد ولی قبل از اینکه چیزی بگه خورد زمـین. و رو چمنـها ولو شد.رفتم جلوتر و دیدم خیلی پاتیله . زیر بغلشو گرفتم و گفتم پاشو بریم خونـه یـه چرت بخوابی حالت جا مـیاد. گفت: من سوزان رو مـیخوام. گفتم سوزان کدوم سوزان ؟ پرسید مگه چندتا سوزان داریم؟ کورمال کورمال دنبال بطری مـیگشت کـه دست من بود ،دادم دستش تو سه قلپ رفت بالا و گفت سوزان دو لا موت. مثل پتک خورد تو سرم. گفتم:چی مگه دیوونـه شدی دو لا موت کـه شوهر داره. گفت: نـه بابا جدا شده. پرسیدم از کی که تا حالا؟ گفت: از دیشب . یـا شاید هم از پارسال. یـا ده سال پیش ولی دیشب با من بود و مـیگفت جداشده. گفتم مادام دو لا موت مدیر کودکستان محله ماست آدم محترمـیه .با تو چه کار داره؟ گفت: دیشب من عاشقش شدم احترامش رفت بالا و دیگه دیر شده منو ببر خونش . تورو بخدا .تورو بـه زرتشت تورو بـه مصدق تورو بـه داریوش تورو بـه مـهستی. خنده ام گرفت .جرارد مـیدونـه من ایرانیم و یـه چیزهائی از من شنیده . گفتم: باشـه فردا یـه کاریش مـیکنم حالا بریم خونـه. گفت: نـه. همـین حالا و بطری رو بمن تعارف کرد و گفت: های دا. یعنی بخور. گفتم :جرارد ساعت ییم بعد از نصف شبه مادام دو لا موت خوابه الان. گفت: اونـهم عاشق منـه و حالا داره از عشق من زجر مـیکشـه مارو بهم برسون جدم درون اون دنیـا بهت عوض مـیده. پرسیدم خونـه اش رو بلدی کجاست ؟ گفت: تو روز روشن بلدم ولی حالا نمـیدونم کجاست وگرنـه خودم مـیرفتم. گفتم :خوب منـهم بلد نیستم . مـیدونم همـین اطرافه ولی تو اینوقت شب نمـیشـه رفت مزاحمش شد. گفت: اگه تو بمن کمک نکنی کی ه؟ گفتم: تو بگو چکار کنم؟ از تو جیبش یـه کاغذ درون آورد و گفت این شماره شـه بهش زنگ بزن. منکه تلفن ندارم. تو داری بهش زنگ بزن. گفتم: بـه یـه شرط تو خودت باهاش صحبت کنی. گفت :تو شماره رو بگیر ببین اصلا جواب مـیده. شماره تلفن یـه موبایل بود .جرات نکردم آخه دیر وقت بود و دور از ادب .
دید دارم تردید مـیکنم. بطری رو کـه چیزی تهش نمونده بود بمن داد وگفت: یـه جرعه بزن آدم شی و به همنوعت برسی. بالاخره شماره رو گرفتم. زنگ دوم جواب داد گوشی رو دادم دست جرارد . گفت الو مون امور تو مـه مانک. و دو سه که تا جمله ی دیگه . بطری خالی رو داد دستم و گفت با دو تای دیگه بیـاندازم تو سطل شیشـه ها و یکی دیگه از جیبش کشید بیرون وگفت الان مـیاد دنبالم . حتما این رو زود بخورم کمک کن وگرنـه فکر مـیکنـه من مستم و دائم الخمر. گفتم: نـه بابا جرارد همـه تورو مـیشناسن و همـه مـیدونن کـه تو دائم الخماری. گفت: زودباش که تا نیومده تمومش کنیم. و قورت وقورت مـیخورد.تابزودی بطری خالی شد. این دیگه آخریش بود. ده دقیقه گذشت و جرارد گفت چرا دیر کرده من داره تشنـه ام مـیشـه. کـه یـه اپل وارد محوطه پارکینگ شد. گفتم: خودشـه پاشو برو و من قایم مـیشم شاید نخواد بدونـه. گفت : های دا. دوید طرف اپل و سوار شد و رفتند . خدا همـه ی عشاق رو حفظ کنـه

ظهر با نادر قرار داشتم نـهار رو باهم بخوریم. نادر امسال حتما دکترا شو بگیره خیلی هم سعی مـیکنـه . پنج ساله داره جون مـیکنـه یـه دکترا بگیره ، تخصصش هم ارتباطاته . بقول فرانسوی ها کومونیکاسیون. ولی وقتی با یـه طرف مـیشـه بـه تته پته مـیافته. تو کافه تریـا ی دانشکده ادبیـات قرار گذاشتیم و من یـه نیم ساعت زود تر رسیدم . یـه جا خالی پیدا کردم و یـه قهوه هم از اتومات گرفتم و نشستم . بوی غذا از آشپزخونـه ی تریـا مـیرسید و دلم داشت ضعف مـیرفت. خدا خدا مـیکردم کـه نادر زودتر برسه . تلفن زنگ زد و نادر بود . مـیگفت کمـی تاخیر داره . گفتم بابا زود باش گشنمـه. گفت منتظر باش دیگه نمـیمـیری که. خنده ام گرفت و گفتم باشـه . که تا قطع کردم یـه خانم بـه مـیز من نزدیک شد و به فارسی پرسید شما ایرونی هستید ؟ گفتم بله بفرمائید. گفت من تازه از ایران اومده ام ، خیلی از دیدنتون خوشحالم. بـه صندلی اشاره کردم کـه بفرمائید. نشست و گفت درون واقع همـین امروز رسیدم گفتم بیـام دانشگاه شاید یـه ایرونی ببینم. گفتم کار خوبی کردین. دانشجو هستین؟ گفت نـه . پرسیدم نـه؟ گفت نـه مسافرم اومدم ببینم مـیشـه اومد اینجا درس خوند و اوضاع چه جوریـه. اطلاعات جمع کنم . هفته دیگه برمـیگردم ایران .پرسیدم درون چه مقطعی و چه رشته ای مـیخواهید.... کـه حرفم رو قطع کرد و گفت خودم لیسانس حسابداری دارم از پیـام نور نمـیدونم اینجا قبول دارند یـا نـه؟ پرسیدم بعد برای فوق لیسانس مـیخواهین ادامـه بدین هان؟ گفت آره اگه بشـه. گفتم چرا کـه قبول نداشته باشند. بعد از نـهار اگه بخواهین مـیریم پرس و جو مـیکنیم. لبخندی زد و گفت متشکر مـیشم راضی بزحمت شما نیستم. صورت گرد و چشمان سیـاه درشتی داشت لبهاش نسبتا تپل بود و موهاش سیـاه و نیمـه کوتاه یـه بلوز زرد رنگ تنش بود و شلوار جین . وقتی مـیخندید چشمـهاش هم پر از خنده مـیشد . قیـافه اش دلپذیر بود. گفتم من منتظر یکی از دوستان هستم بزودی مـیرسه ، رسید نـهار خدمتون باشیم گفت خوشحال مـیشم .پرسیدم چیزی مـیخورین ؟ من مـیرم یـه قهوه بگیرم. گفت مرسی برا منـهم یـه قهوه بیـارین با شیر و شکر .لطفا. دستگاه اتومات همـین بغل بود به منظور خودم یـه قهوه ی سیـاه و واسه خانم یـه با شیر و شکر انتخاب کردم و تا حاظر بشـه خانم رو برانداز کردم. کمتر از سی سال داشت و پول و پله دار بـه نظر مـیرسید. یـه گردنبد طلا با مزین بـه سنگهای آبی و قرمز هم دو گردنش آویزون بود. دو که تا گوشواره ی فسقلی هم لاله ی گوششو نقطه چین مـیکرد. قهوه ها حاظر شدن و من برگشتم سر مـیز. هنوز یـه قلپ بیشتر نخورده بودیم کـه سر و کله ی نادر پیدا شد. دست داد و روبوسی کـه منـهم خانم رو معرفی کردم گفتم یـه هموطن تازه رسیده .که خودش گفت سپیده . خوشوقتم. نادر هم دستشو دراز کرد و با سپیده دست داد و گفت نادر . نشست روبروش و زل زد تو چشام یعنی این خانم کیـه گفتم ایشان تازه از ایران اومدن نیشش باز شد واز سپیده پرسید تازه رسیدین از ایران چه خبر؟ سپیده گفت ایران جهنمـه و خبری نیست. همـه عبوسند و ...گفتم درست مـیشـه ، اینجوری نمـیمونـه. گفت کجا درست مـیشـه؟ من الان بیست و هفت سالمـه یـه روز خوش ندیدم. بعد پرسید شما ها کـه حزب الهی نیستید؟ نادر گفت نـه بابا ما اصلا حزبی نیستیم. سپیده دوباره تعریف کرد کـه واسه سه هفته اومده فرانسه یـه خانواده آشنا از نیس دعوتش کرده و دوشب گرونوبل مـیمونـه و بعد مـیره پاریس و بر مـیگرده ایران. دلش مـیخواد بیـاد اینجا و ادامـه تحصیل بده. نادر هم حد اقل بیست سال از من جوونتره ، مرتب از سپیده سوال مـیکرد اونـهم جواب مـیداد . من داشتم حس مـیکردم زیـادی هستم. دلم هم از گشنگی ضعف مـیرفت. دیگه بـه حرفهاشون گوش نمـیدادم . داشتن واسه هم زندگیشونو تعریف مـید. یکهو سپیده گفت این سفر براش چهارده مـیلیون تومن خرج برداشته . نادر پرسید خانواده تون وضعش خوبه پس؟ سپیده جواب داد. نـه بابا پدرم سالها پیش عمرشو داد بـه شما مادرم هم بیکار تو خونـه نشسته. نون آور خونـه فقط منم. پنج سال پیش لیسانسمو گرفتم ولی کار پیدا نکردم. نادر پرسید بعد چه جوری خرج خونـه رو درون مـیاوردی؟ گفت تو ایران به منظور مثل من فقط یـه راه مونده . قدیمـیترین حرفه ی دنیـا. کـه من و نادر هر دو تعجب کنان پرسیدیم نـه بابا ؟ گفت آره امروز بعد از پنج سال برام عادی شده ، خیلی ها مثل من تن فروشی مـیکنن که تا زنده بمونند و شاید بـه آرزوها شون برسند . نادر گفت یعنی شما..؟ گفت آره من روسپی بودم. که تا همـین هفته ی پیش .
نادر هاج و واج پرسید . توبه کردید ؟ سپیده داشت فکر مـیکرد من پرسیدم حالا چرا اینـهارو با این صراحت بـه ما مـیگی؟ گفت اولا نادر پرسید منـهم جواب دادم بعدش هم روی دلم بود . حالا یـه کم خالی شدم. ته مونده ی قهوه اش رو سر کشید و پاشد بـه ما دست داد وگفت از آشنائیتون خوشوقتم . مرسی واسه قهوه ... و رفت.
نادر پرسید تو حرفها شو باور کردی . گفتم پاشو برو دو که تا نـهار بگیر، که تا تموم نشده بیـار کـه مردم از گشنگی .
سه سال از ماجرا مـیگذره . امروز سپیده ( اسم مستعار) رو درون مرکز خرید دیدم کـه دنبال یک کالسکه ی بچه از روبرو مـیومد . منو دید ولی نشناخت و رد شد. توی کالسکه یـه بچه سه چهار ماهه بود .

سال 73 بود و منم یـه جوون . اون وقتا با بچه ها مـی رفتیم کوهنوردی و البته سنگنوردی اما من هیچ وقت آموزش سنگنوردی نرفتم چون با طبیعتم جور نبود. بگذریم مجید زنگ زد کـه رامـین مـیای صبح با علی و سارا بریم که تا پای دیواره اوسون یـه دوری بزنیم ؟ گفتم باشـه . صبح سوار ماشین شدیم و رفتیم تهران و مسیر اسون رو درون پیش گرفتیم و گپ زنان بالا مـی رفتیم و علی و سارا جلوتر از ما بودند. از کنار یـه هندونـه ای رد شدیم و مجید گفت چه هندونـه های خوبی و کمـی جلوتر رفت تو یـه سوپری کـه آب بخره . منم واسه اینکه خوشحالش کنم رفتم و بزرگترین هندونـه ای کـه داشت رو خ و انداختم تو کوله پشتی کوچولوم و با هم پیـاده روی رو ادامـه دادیم . رسیدیم بـه دیواره اسون کـه دیدیم علی و سارا رفتن بالا و علی داره داد مـیزنـه کـه بیـاین طناب رو براتون انداختم و ویژ یـه طناب اومد پایین ! همـین موقع مجید گفت رامـین بعد من سرطناب مـیرم و تو هم وسایل رو جمع کن بیـا بالا ! و رفت! دیگه اصلا نشد بگم بابا آخه من کـه سنگ نوردی حرفه ای بلد نیستم ! وسایل رو جمع کن بیـا بالا یعنی چی ؟ بعدم این هندونـه بابام رو درآورده بود. هیچی بـه طناب آویزون شدیم و شروع بـه بالا رفتن کردیم ترس و هندونـه و همـه چی قاتی شده بود و از طرفی هر چی کـه تو مسیر بود رو مـی کندم و مـی بردم از گیره و استینگ و کارابین که تا گیره ها و مـیخ های خود دیواره ! و خدا مـی دونـه کـه خود این وسایل و طنابی کـه باید با خودم مـیکشیدم اندازه یـه خاور پر بار سنگینم کرده بود ! حتما سردرگم مـی دونـه من چی مـیگم ! همش تو ذهنم بود آخ آخ این علی و سارا کـه بچه بالا شـهر تهران بودند الان چی فکر مـیکنند ! اون وقتا جو اینجوری نبود پسرای بالاشـهری تهرون با ما علافا خیلی فرق داشتند. هیچی رفتم و رفتم یـه دفعه دیدم یـه کلاهک جلو مسیرمِ ! ای مجید خدا بکشدت ! حالا هی ام اونا داد مـی زدن رامـین کجایی و من هم مـی گفتم دارم مـیام بابا ! ای مجید بمـیری ! بابات بـه عزات بشینـه و این هندونـه وسایل سنگنوردی بود کـه من رو تاب مـی داد. دوستانی کـه کلاهک رفتن مـی دونن تصور کنید کـه یـه سقف دارید و زیر پاتون دیگه هیچ جایی نیست کـه بخواید بـه اون تکیـه کنید به منظور همـین حتما یـا خیلی فنی باشید یـا جاهایی کـه راه نمـیده از یـه نردبون طنابی ریز استفاده کنید بنام رکاب و برای هر پاتون کـه تو فضا مثه خودتون معلقه ! داد زدم کـه مجید من اینجا رو چطوری بیـام بالا گفت از اون رکاب ها استفاده کن خوب ! گفتم بلد نیستم که تا حالا استفاده نکردم! چشتون روز بد نبینـه . همـین کـه اولین پام رو گذاشتم جفت پاهام رفت بالا و تابی بود کـه تو اون ارتفاع با پاهایی کـه از شدت باز شدن داشت قارچ مـی خورد مـی خوردم! هیچ کاری نمـی تونستم م . سر وته شده بودم و همـه چی بهم آویزون بود و هی داد مـی زدم مجید بمـیری ! تازه فکر مـی کردم این هنونـه کاش از توی اون کوله بیفته داشتم خفه مـیشدم . کلی مـیخ و گوه و چکش و گیره و استینگ و فرند و ... فکر کنم پاهام تنـها باری کـه تو زندگی ورزشی ام انقدر کشیده شده بود همـین بار بود ... فکر کنید مثه یـه رزمـی کار 180 درجه زده بودم رو هوا منتهی سرم پایین بود و پاهام هوا ! خلاصه مجید و علی دیدن یـه یـه ساعتی شده و من نمـیرم آخر سر کمک و با هر زخمتی بود ما کشیده شدیم بالا ! نشستم درون حالیکه همـه رگای صورتم نخ کش شده بود و سارا با همون تیپ شنگول تهرونیـای بالای شـهر اون موقع گفت خب مـی خوام سورپرایزتون کنم و یـه تیکه فویل درآورد و ازیـه کوچولو پیتزا درون آورد و چهار تیکه کرد و با لبخند و قهقهه بـه هر کدوممون یکی داد و مجید و علی هم کف زدند و کلی حال د و من هم لبخند زدم و گفتم اینجوریـه ! گفتند چه جوریـه ؟ مرتیکه حداقل بـه جای اینـهمـه چیز کـه از دیواره کندی یـاد مـی گرفتی و یـه خوردنی مـیاوردی ! منم گفتم همـین بود سورپرایزتون و هندونـه رو کشیدم بیرون و گفتم اینم سورپرایزتون ! خدائیش هر چند اینکار شـهرستانی بود مخصوصا تو سنگ نوردی اما چشاشون گرد شده بود و منم درون فکر کـه درسته کـه اون پایین شده بودم نمادی از قارچ سینا اما بـه کم روی این سه که تا مـی ارزید!

سال 73 بود و منم یـه جوون . اون وقتا با بچه ها مـی رفتیم کوهنوردی و البته سنگنوردی اما من هیچ وقت آموزش سنگنوردی نرفتم چون با طبیعتم جور نبود. بگذریم مجید زنگ زد کـه رامـین مـیای صبح با علی و سارا بریم که تا پای دیواره اوسون یـه دوری بزنیم ؟ گفتم باشـه . صبح سوار ماشین شدیم و رفتیم تهران و مسیر اسون رو درون پیش گرفتیم و گپ زنان بالا مـی رفتیم و علی و سارا جلوتر از ما بودند. از کنار یـه هندونـه ای رد شدیم و مجید گفت چه هندونـه های خوبی و کمـی جلوتر رفت تو یـه سوپری کـه آب بخره . منم واسه اینکه خوشحالش کنم رفتم و بزرگترین هندونـه ای کـه داشت رو خ و انداختم تو کوله پشتی کوچولوم و با هم پیـاده روی رو ادامـه دادیم . رسیدیم بـه دیواره اسون کـه دیدیم علی و سارا رفتن بالا و علی داره داد مـیزنـه کـه بیـاین طناب رو براتون انداختم و ویژ یـه طناب اومد پایین ! همـین موقع مجید گفت رامـین بعد من سرطناب مـیرم و تو هم وسایل رو جمع کن بیـا بالا ! و رفت! دیگه اصلا نشد بگم بابا آخه من کـه سنگ نوردی حرفه ای بلد نیستم ! وسایل رو جمع کن بیـا بالا یعنی چی ؟ بعدم این هندونـه بابام رو درآورده بود. هیچی بـه طناب آویزون شدیم و شروع بـه بالا رفتن کردیم ترس و هندونـه و همـه چی قاتی شده بود و از طرفی هر چی کـه تو مسیر بود رو مـی کندم و مـی بردم از گیره و استینگ و کارابین که تا گیره ها و مـیخ های خود دیواره ! و خدا مـی دونـه کـه خود این وسایل و طنابی کـه باید با خودم مـیکشیدم اندازه یـه خاور پر بار سنگینم کرده بود ! حتما سردرگم مـی دونـه من چی مـیگم ! همش تو ذهنم بود آخ آخ این علی و سارا کـه بچه بالا شـهر تهران بودند الان چی فکر مـیکنند ! اون وقتا جو اینجوری نبود پسرای بالاشـهری تهرون با ما علافا خیلی فرق داشتند. هیچی رفتم و رفتم یـه دفعه دیدم یـه کلاهک جلو مسیرمِ ! ای مجید خدا بکشدت ! حالا هی ام اونا داد مـی زدن رامـین کجایی و من هم مـی گفتم دارم مـیام بابا ! ای مجید بمـیری ! بابات بـه عزات بشینـه و این هندونـه وسایل سنگنوردی بود کـه من رو تاب مـی داد. دوستانی کـه کلاهک رفتن مـی دونن تصور کنید کـه یـه سقف دارید و زیر پاتون دیگه هیچ جایی نیست کـه بخواید بـه اون تکیـه کنید به منظور همـین حتما یـا خیلی فنی باشید یـا جاهایی کـه راه نمـیده از یـه نردبون طنابی ریز استفاده کنید بنام رکاب و برای هر پاتون کـه تو فضا مثه خودتون معلقه ! داد زدم کـه مجید من اینجا رو چطوری بیـام بالا گفت از اون رکاب ها استفاده کن خوب ! گفتم بلد نیستم که تا حالا استفاده نکردم! چشتون روز بد نبینـه . همـین کـه اولین پام رو گذاشتم جفت پاهام رفت بالا و تابی بود کـه تو اون ارتفاع با پاهایی کـه از شدت باز شدن داشت قارچ مـی خورد مـی خوردم! هیچ کاری نمـی تونستم م . سر وته شده بودم و همـه چی بهم آویزون بود و هی داد مـی زدم مجید بمـیری ! تازه فکر مـی کردم این هنونـه کاش از توی اون کوله بیفته داشتم خفه مـیشدم . کلی مـیخ و گوه و چکش و گیره و استینگ و فرند و ... فکر کنم پاهام تنـها باری کـه تو زندگی ورزشی ام انقدر کشیده شده بود همـین بار بود ... فکر کنید مثه یـه رزمـی کار 180 درجه زده بودم رو هوا منتهی سرم پایین بود و پاهام هوا ! خلاصه مجید و علی دیدن یـه یـه ساعتی شده و من نمـیرم آخر سر کمک و با هر زخمتی بود ما کشیده شدیم بالا ! نشستم درون حالیکه همـه رگای صورتم نخ کش شده بود و سارا با همون تیپ شنگول تهرونیـای بالای شـهر اون موقع گفت خب مـی خوام سورپرایزتون کنم و یـه تیکه فویل درآورد و ازیـه کوچولو پیتزا درون آورد و چهار تیکه کرد و با لبخند و قهقهه بـه هر کدوممون یکی داد و مجید و علی هم کف زدند و کلی حال د و من هم لبخند زدم و گفتم اینجوریـه ! گفتند چه جوریـه ؟ مرتیکه حداقل بـه جای اینـهمـه چیز کـه از دیواره کندی یـاد مـی گرفتی و یـه خوردنی مـیاوردی ! منم گفتم همـین بود سورپرایزتون و هندونـه رو کشیدم بیرون و گفتم اینم سورپرایزتون ! خدائیش هر چند اینکار شـهرستانی بود مخصوصا تو سنگ نوردی اما چشاشون گرد شده بود و منم درون فکر کـه درسته کـه اون پایین شده بودم نمادی از قارچ سینا اما بـه کم روی این سه که تا مـی ارزید!
:laugh3::laugh3::laugh3:
آخـــــــــــــــــــــــ ـی ....بینوا هندونـه چی کشیده از دست شما...
:loudlaff::loudlaff::loudlaff:

دفتر خاطرات فوروم مثل آلبوم عکاسی مـی مونـه کـه وقتی ورق مـیزنی یـاد قدیم مـی افتی و مـیگی ...آخیییییییییییییی یـادش بخیر.....
خدا احد را آمرزیده کند....
اگه بگم دلم به منظور دوستان مجازیم تنگ شده چه اتفاقی مـی افته؟ .....
ارسال شده توسط تلفن همراه

دقیقا چهار سال پیش توی همچین روزی بود
توی این ساعت ها اصلا خبری از امدنش نبود
اما نیم ساعتی از هشت شب گذشته بود کـه سر و کله ش پیدا شد
حسابی خوشحال بودم از دیدنش
با اینکه اولین بار بود مـیدیدمش اما انگار سال هاست کـه مـیشناختمش
کمان اولین همفرومـی بود کـه از امدنت با خبر شد (مرسی کمان جان (http://www.iranamerica.com/forum/showthread.php?t=12792))
چهار سال با همـیم
هر چی کـه هست , تلخ و شیرین , با همـیم
ببخش کـه مثل بقیـه باباها , درون حقت انقدری کـه باید پدری نکردم
لمس بودنت مبارک دلبندم

خیلی خیلی دیرم شده بود . زنگ رو زدم و م گفت کیـه ؟ گفتم رامـینم . درون رو باز کرد و من بدو رفتم داخل . با نگاهی بـه آ دویدنم رو ادامـه دادم حوصله ایست و زمان باز و بسته شدن درون آ و آهنگ مسخره اش رو به منظور دو طبقه نداشتم . پله ها رو مثه همـین الان دو که تا یکی مـیکردم و در حال فکر بـه کارهام بدو مـی رفتم بالا . خونشون طبقه دوم و واحد اول سمت چپ بود . م چقدر ماه بود درون رو باز کرده بود فهمـیده بود من عجله دارم . رسیدم و با همون سرعت رفتم تو . اوه این کی بود کـه رفتم تو بغلش ! خونـه همون خونـه بود اما اسباب و اثاثیـه اش تفاوت داشت . سرم رو بالا آوردم و به خانمـی کـه تو بغلم بود نگاه کردم ! نـه م نبود .... پت،پت... بـه خدا خانم ... باورکنین ... چیزِ! خانم فلانی درون حالیکه مثه من هول کرده بود و تلاش مـی کرد خودش رو از بغل من بکشـه بیرون ، مـی گفت مـی دونم مـی دونم و من مونده بودم کـه اون چی رو مـی دونـه ! ... تازه متوجه موقعیت شدم و ولش کردم و فاصله گرفتم و با حالتی شرمنده عذر خواهی کردم و قضیـه ختم بـه خیر شد و دمم رو گذاشتم رو کولم و خجالتزده رفتم طبقه پایین و صدر بار بـه این عجله کـه من رو بود طبقه سوم لعنت فرستادم البته بـه اضافه این معمار ها و مـهندسینی کـه دستشویی ساختمون رو دم درون واحد طراحی مـیکنند ! و اصلا نفهمـیدم چرا درون همون لحظه حتما در باز باشـه... من برسم ... اون خانم از دستشویی بیـاد بیرون ... و از همـه مـهمتر بـه خودم مـی گفتم مـی مـیری یـه کم سر بـه هوا باشی و سرت رو بالا بگیری:innocentsmily::laughing:

همـینی کـه رامـین زنده از این ماجرا بیرون آمده و برای ما خاطره اش را نوشته،خودش خاطره انگیز است.

کربلایی جان-دوست شما نورا ظاهرا درون همان عهد پژو 504 زندگی مـی کند عین من کـه در عهد بی ام و 518 مانده ام.امًا قضیـه ریش پشم زده نیست،سن کمتر،زندگی بهتر و...... الخ

به خودم مي گم اينقدر تنبل نباش. وبلاگ خودتو درست كن و اونجا خاطرات بنويس. ولي دلم مي خواهد كه اول با شماها "ما" باشم که تا بعدا اگر فرصت شد براي بقيه "من" باشم. چه عيبي داره. اول اينجا بنويسم بعد مي برم جايي ديگه ميزارم كه بقيه هم نيم نگاهي بندازند.
سال ١٩٧٨ با ماشين نو دودري كه تازه خريداري شده بود ، جمعه شب از شمال كاليفرنيا، با دوستان درون خيابانـهاي مرده شـهر كوچكمان گشتي مي زديم كه خسته شديم و كنار يك خيابان پارك كرديم . بعد از مدتي حرف زدن كه حالا كجا برويم، چهار نفري بدون برنامـه تصميم گرفتيم بريم پارك ديزني لند درون جنوب كاليفرنيا. من بودم ، مارك ايتاليايي تبارتازه مـهاجر از شرق امريكا، جونكو از ژاپن كه تازگي بـه امريكا مـهاجرت كرده بود و كريستي از سوئيس دانشجوي زبان انگليسي. دوستاي دانشكده ، كه ما سه نفر دانشجو از كلاس زبان انگليسي 1B و مارك هم همينطوري مي شناختيمش چون اونـهم از نيويورك اومده بود و توي دانشكده ، مثل ماغريب بود. خلاصه با باك بنزين پر، و يكبارديگر پر كردن باك ، فاصله ششصد كيلومتري را شب که تا صبح طي كرديم و صبح دم دريا، قبل از طلوع كامل خورشيد ، قبل از رسيدن بـه انـهايم aneheim درون رستوراني كه اقيانوس اطلس را بـه خوبي از پنجرها يش مي شد ديد، صبحانـه خورديم و طلوع زيباي افتاب را ديديم. چون از جاده اي بـه جنوب كاليفرنيا نرفتيم كه شبها دچار مـه شديدي مي شود كه بماند كه از اونـهم خاطره ديگري دارم. صبح ساعت ٨ رسيديم بـه دم پارك ديزني لند ، صبر كرديم که تا پارك باز كرد، بليط خريديم و تا ساعت شش شب ، بعد از ايستادن توي صفهاي اخر هفته روز شلوغ شنبه هر بازي و رايدي را امتحان كرديم و بهمون خيلي خوش گذشت. هيچي مثل ريختن دل نيست وقتي از ارتفاع بـه پايين با سرعت مي ايي پايين از شيب ٧٥ درجه. خلاصه وقت زود كذشت و هوا داشت كم كم تاريك مي شد كه مار ك گفت من بـه پدرم نگفتم كه كجا هستم ، و بايد سريع برگرديم خونـه ، كه مطمئنم پدرم با كمربند منتظرمـه. مارك با پدر ايتاليايي كه شغلش نجار بود براي كار از نيويورك مـهاجرت كرده بودن كه بعدا بقيه خانواده درون كاليفرنيا بـه انـها ملحق بشوند. بدون حرف ، سوار ماشين شديم و زديم توي ازاد راه براي برگشتن بـه خانـه و من هم چون ماشين را تازه خريده بودم، فقط خودم رانندگي مي كردم كه شب طرفهاي ساعت يك ديگه با اصرارمارك بـه خاطر خستگي زياد و يك ساعت مانده بـه مقصد، ماشين را بـه كنار جاده اوردم و جاي خودمان را عوض كرديم. كريستي و جونكو هم درون صندلي عقب خواب بودند. بـه خاطر خستگي مفرط ،من سريع روي صندلي مسافر جلو دست راست خوابم برد كه بعد از مدتي كوتاه احساس كردم كه خودم را ، خيلي ببخشيد ، خيس كرده ام. با تعجب با اين احساس واقعي بيدار شدم كه ديدم :ماشين بـه طرف راست جاده دارد كشيده مي شود . اي داده بيداد ، جلوي ماشين درون ١٠٠ متر كمتر ديوار يك پل رو گذر از اتوبان قرار دارد. سريع بـه مارك راننده نگاهي انداختم كه بهش يك زمختي بگم ، و لي ديدم سر مارك بـه طرف شانـه راستش خم شده و پلكهاي چشمـهايش تقريبا ديگر درون حال بسته شدن هستند. سريع و بدون اراده ، دست چپم بلند شد و به طرف فرمان رفته ، فرمان را بـه طرف راست چرخاند . چرا بـه طرف راست خدا ميداند و بس. از بخت ما بـه خاطر تپه اي بودن طرف راست ماشين راحت بـه سربالايي رفت كه اين سربالايي ٤٥ درجه سرعت ماشين را كاهش داد و در همين لحظه مارك بيدار شد و چون سربالايي رفتن بدن مارك را بـه عقب كشانده بود و قوه جاذبه هم انگشتان پايش را از پدال گاز كشيده بود عقب ، ماشين باز هم سرعتش كمتر شده بود و مارك هم بدون هيچ مكثي كار صحيح را كرد و پايش را گذاشت روي ترمز ولي با تعجب متوجه شديم كه ديگر بـه ان احتياجي نبود چون سر بالايي تپه نـه تنـها كنتيك انرژي ماشين را بـه انرژي پتانسيل تبديل كرده بود، خلقت خداوند بزرگ، اون پيچك هاي بسيار زيباي سبز، زير نور ماه ، بـه دور تاير ها پيچيده بودند و ماشين را ساكن درون سر بالايي نگاه داشته بودند. جل الخالق ، من و مارك با سرعت و مات و محبوت از ماشين پیـاده شديم و زل زل بـه همديگر نگاه مي كرديم و نمي دونستيم چي بگيم. من فقط چك كردم و ديدم نـه ، شلوارم خيس نيست. انگشت بـه دهن ، فقط تعجب كردم كه واقعا فرق بين واقعيت و رويا چيست؟ چه كسي من را بـه اين طريق ازخواب بيدار كرده؟ چطور من اين خطر را با چشم بسته حس كرده ام؟ سالها بعد بـه وجود غده صنوبري پي بردم كه از زمان سوسماري درون تكامل بشر بـه جا مانده و گيرنده ارتعاشات هست و گيرنده هاي نوري دارد. امروزه پي ام كه يك جسم جامد مانند ديوار پل هم ارتعاش مي كند!
جمله ذرات عالم درون نـهان
با تومي گويند روزان و شبان
ما سميعيم و بصيريم و هشيم
با شما نامحرمان ما خامشيم.
پس زمين و چرخ را دان هوشمند
چون كه كار هوشمند مي كنند
خلاصه بگذريم كه خواهد گذشت. حالا، كريستي و جونكو هم كه از خواب بيدارشده بودند نميدانستند اصلا چطور شده چهار نفري هر كدام ، پهلوي يك چرخ و تاير نشسته و پيچك ها را از انـها با سختي باز كرديم. ماشين نو خش نيافتده بود! نكاه كرديم ديديم كه با ديوار پل پنج متر بيشتر فاصله نداشتيم.اگر تپه نبود، هر اتفاقي برامون مي تونست بيافته. فهميديم كه وقتش نبوده و يكي درون اسمانـها بهمون علاقه داشته بـه علاوه دعاي خير پدر و مادرها. درون طول بقيه راه سكوت محض حكم فرما بود هفته قبلش چهار نفر از شـهرمان با ماشين زي تونتي ايت كامارو هشت سيلندر بـه يكي از همين كناره هاي پل ها خورده بودند و جابجا همـه كشته شده بودند. خلاصه ، اونشب كه بر حسب قضا مـهتاب شب هم بود ، شانس همـه ما چهار نفر جمع شد و برخلاف قانون مورفي عمل كرد .بر عكس قانون مورفي، هرچه مي توانست درست اتفاق بيافتد ، درست اتفاق افتاد!
اين اتفاق را براي هيچ كس نقل نكرده بودم که تا امسال. و اين اخرين دفعه اي نبود كه جان سه نفر ادم ديگر را نجات داده ام.
ارسال شده توسط تلفن همراه